Zomerupdate – tussen reizen, wortels en hier & nu

Mme BluestockingLeave a comment

Wat een zomer is dit geweest. Eerst onze reis naar Zuid-Frankrijk in juni, daarna Wales en Engeland in juli-augustus en nu weer thuis in mijn eigen bosrijke omgeving vlak bij Den Haag en Delft. Elke plek had zijn eigen kleur en energie, en samen vormen ze een palet dat deze zomer voor mij bijzonder maakte.

Onderweg naar Frankrijk ontdekte ik iets dat mij diep raakte. Terwijl ik op de MyHeritage-site mijn stamboom bijwerkte, stuitte ik op de naam van een voorvader: een van de eerste wijnboeren in Franschhoek, Zuid-Afrika. Ongeletterd, met een zwangere vrouw en twee kleine kinderen, kreeg hij land toegewezen en — zoals dat in die tijd helaas gebruikelijk was — ook een aantal slaven. Zijn naam staat zwart-op-wit in een online archief, in een keurig alfabetische lijst. Zo afstandelijk, bijna bureaucratisch, terwijl er achter elk van die namen een wereld van levens, dromen en gebroken verhalen schuilgaat, maar al wat te lezen is isdit wat ik hier benoemde. Niks over wie hij en zij vrouw echt waren, wat in hun harte leefde of wat hun ware essentie waren.

Hoe langer ik bezig ben met mijn heritage, hoe meer ik mijn voorouders leer waarderen, mét alle licht- en schaduwkanten. Soms voelt het huiveringwekkend om te beseffen dat er een tijd komt waarin niemand onze namen meer kent, of weet wie we waren en wat we deden. Juist daarom probeer ik die draad levend te houden: door verhalen te koesteren, herinneringen vast te leggen en in het nu te eren waar ik vandaan kom. Al vraag ik me steeds meer af of dat echt uitmaakt. Ik ben niet mijn voorouders! Ik ben wie ik ben! Maar goed even terug bij deze ene voorouder:

Ik denk niet dat mijn voorvader of zijn gezin werkelijk een keuze hadden in wie er voor hen moest werken. Misschien waren ze vooral opgelucht dat ze een stuk land kregen en mochten overleven. Want in Frankrijk was het destijds voor boeren óók geen pretje: armoede, misoogsten en honger waren aan de orde van de dag. Maar toch… niets kan zo onmenselijk zijn als een ander tot slaaf gemaakt te zien worden, in een vreemd land aan te komen waar je de taal niet spreekt en andere te zien zonder vrijheid, zonder stem, zonder toekomst en er niks aan te kunnen doen, want als ongeletterde ben je al dankbaar genoeg dat jij een nieuw bestaan mag maken. Als ze een beetje lijken op wie ik ben en op wie mijn familie is, dan weet ik zeker dat mijn voorouder hun mensen als familie en vrienden omarm hebben en hun laatste gedeeld hebben met hun mensen. Ik kan dat alleen maar hopen! Mijn hart breekt als ik me voorstel hoe het moet zijn geweest voor iedereen in die tijd; voor mijn voorouders die probeerden te overleven, maar vooral voor de mensen die in slavernij gedwongen werden en hun levens en dromen onder die systemen vermalen raakten. Het voelt als een gedeelde geschiedenis die nog steeds doorwerkt, en die ik alleen kan eren door erover te blijven schrijven.

Het bracht me terug naar mijn studententijd, toen ik tijdens mijn master Computational Linguistics aan de VU Amsterdam werkte aan het digitaal annoteren van de VOC-missiven uit Nationaal Archief. Die brieven en rapporten uit Batavia lieten me toen al zien hoeveel mensen een boot verlieten en hoeveel er weer aankwamen, welke producten werden verhandeld, welke waarde eraan werd toegekend. Soms stonden er schrijnende verhalen in: van ziekte, dood en onmenselijke omstandigheden. Het waren geen abstracte bronnen, maar stemmen uit een verleden dat nog altijd doorwerkt. En nu, met mijn eigen familiegeschiedenis erbij, voel ik hoe die tijdlijn direct doorloopt in mijzelf. En dan is dit alleen maar een van mijn voorouders van zeven generaties geleden! Gelukkig leven we in een andere tijd en gelukkig mogen wij opnieuw onze eigen keuzes maken en gelukkig zijn we niet onze voorouders!

Daarna was er Wales, waar de heuvels en oude stenen me opladen en mijn Engelse cultuur voeden. Ik moest aan de noordkust van Wales zo vaak terug denken aan Blue Peter in Blauwberg. Het moest wel een man uit Wales zijn geweest die Blue Peter gestart heeft. Moet ik nog opzoeken…

In die landschappen voel ik me dichter bij mijn wortels uit Engeland en Schotland. En toch is het thuiskomen hier in Nederland zó fijn: wandelen tussen oeroude bomen, het gefilterde zonlicht door de bladeren, de zee nooit ver weg. Het evenwicht tussen reizen en thuiskomen is precies wat ik nodig heb. Misschien omdat ik zoveel verschillend Europese bloed heb?

Tussen al het reizen door ben ik steeds meer tijd gaan vrijmaken om te schilderen en om gewoon in het moment te zijn. Mijn MBSR-mindfulness training helpt me daarbij enorm: aandachtig leven, patronen herkennen, en het leven écht in de ogen kijken.

Het brengt rust en helderheid, maar ook ruimte om te creëren. Het voelt alsof de zomer zelf me eraan herinnert om stil te staan, te ademen en gewoon te zijn.

Nu, terug thuis, geniet ik van wandelingen door het bos en van kleine ontdekkingen in het alledaagse — de schaduw van het avondlicht op de muur, een jong twijgje dat zijn weg naar boven vindt, het gefluister van de bladeren.

En misschien is dat wel de grootste les van deze zomer: dat onze wortels en onze dagelijkse aanwezigheid evenveel betekenis dragen. Dat ik als Zuid-Afrikaanse/Nederlandse vrouw, met Engels/Schots, Nederlandse, Franse en Duitse draden in mijn DNA, vandaag mijn eigen verhaal weef. Door te reizen én thuis te komen, door te herdenken én te creëren, door te herinneren én in het moment te leven.

Onze eerste honing bij Imkerij BuytenDelft

Mme BluestockingLeave a comment

✨🍯🐝

Wat een feest was het gisteren bij ons kraampje bij BuytenDelft! Voor het eerst konden we onze eigen honing laten proeven én verkopen – een bijzonder moment waar we met trots op terugkijken.

Ook mevrouw Pauw kwam langs tijdens het opzetten

Onze honing wordt per volk en kas apart gehouden, zodat je écht het verschil kunt proeven tussen de smaken. Iedere bijenkolonie heeft zijn eigen karakter en omgeving, en dat proef je terug in het potje. Komende week oogsten we de honing van ons blauwe volk – de stadsimkerijhoning – en ondertussen zijn we druk bezig met het ontwerpen van de nieuwe labels. Op elk label vermelden we straks precies van welke kas of volk de honing afkomstig is. Zo weet je altijd waar jouw potje goud vandaan komt.

De gesprekken met bezoekers waren hartverwarmend. Van kinderen die vol verwondering luisterden naar verhalen over hoe een paprikabloem uitgroeit tot een paprika – met een beetje hulp van onze bijen – tot volwassenen die nieuwsgierig vroegen naar het proces van rauwe honing. We vertelden hoe wij onze honing zo puur mogelijk houden: met nog een heel dun laagje was erin, precies zoals de bijen het achterlaten.

En het bleef niet alleen bij honing: ook mijn handgebonden boekjes met Coptic stitching trokken veel belangstelling. Het ambachtelijke werk viel in de smaak, net als de kruidenzalven die we hebben gemaakt met onze eigen bijenwas. Daarvoor kregen we zelfs al een aantal bestellingen, die we de komende tijd met liefde gaan verwerken.

De vrolijke mascottes maakten het helemaal compleet: ze kwamen langs bij onze kraam, gingen graag met iedereen op de foto, en lieten zien dat honing niet alleen lekker is, maar ook voedzaam en iets om vrolijk van te worden.

Wij kijken terug op een prachtige dag vol verbinding, verhalen, en het delen van onze eerste oogst. En we kijken ernaar uit om jullie binnenkort de honing van ons blauwe volk te laten proeven – de echte stadsimkerijhoning!

🍯🐝✨ wil jij ook van onze honing proeven of kopen? Bestellen kan op www.imkerijBuytenDelft.nl in onze shop.

Handgebonden boekjes – oefenen, leren en genieten

Mme Bluestocking2 Comments

De afgelopen week heb ik me heerlijk uitgeleefd in mijn atelier. Stapeltjes papier, mooie stofjes, garen, en dat fijne gevoel wanneer je ziet dat het stapeltje losse katernen langzaam verandert in een écht boekje.

In september gaat mijn boekbindopleiding weer verder, maar ik wilde niet stilzitten tot die tijd. Handboekbinden is tenslotte een ambacht – en dat leer je het beste door gewoon te doen.

Ik maakte een paar verschillende boekjes, en ik dacht dat het leuk zou zijn om ze hier even te laten zien.

Mijn eigen aquarelboekje

Ik zocht al een tijdje naar een klein stevig aquarelboekje. Het moest tegen een stootje kunnen, lekker plat openvallen én dik papier hebben dat geschikt is voor aquarel. Nou, ik vond het nergens. Dus toen dacht ik: dan maak ik het zelf maar.

En dit is ‘m dus geworden: een linnen hardcover, met kapitaaltjes (dat zijn die kleine bandjes boven en onder de rug – stevig én mooi).

Binnenin zit 300 grams aquarelpapier. Ik heb er een mix van glad en wat ruw papier in gedaan, zodat ik kan kiezen wat beter past bij de techniek die ik gebruik. Het voelt echt als een volwaardig schetsboek, maar dan in een handzaam formaat. Ik ben er zó blij mee.

De Coptic stitch boekjes

Daarnaast maakte ik een paar kleine boekjes van 10 x 10 cm. Voor de kaft gebruikte ik gerecycled kurk dat ik meenam uit Zuid-Frankrijk. Heel stevig, en het geeft meteen een bijzondere uitstraling.

Deze boekjes heb ik genaaid met de Coptic stitch. Dat is een hele oude bindwijze uit Egypte (de Koptische monniken bedachten het, rond de 2e eeuw). Je naait de katernen direct vast aan de kaft, zonder lijm, waardoor de rug open blijft. Dat ziet er leuk uit – je ziet de steken mooi langs de rug lopen, bijna als een patroontje – en het boekje valt helemaal plat open. Superhandig om in te tekenen, schilderen of te schrijven.

Twee totaal verschillende stijlen

Wat ik leuk vind, is dat de hardcover en de Coptic boekjes zo’n ander gevoel hebben. Het aquarelboekje voelt robuust, klassiek en gemaakt om jarenlang mee te gaan. De Coptic stitch boekjes voelen juist licht en speels. En omdat ze plat openvallen, kun je makkelijk doorwerken over twee pagina’s heen.

Kleine weetjes tussendoor

  • Kapitaaltjes: de kleine bandjes boven- en onderaan de rug van een boek. Ooit bedoeld om de rug te beschermen, nu vooral ook een mooi detail.
  • Coptic stitch: naaien zonder lijm, met een open rug. Ziet er decoratief uit en je boek valt plat open.

Verder oefenen

Ik merk dat ik steeds handiger word naarmate ik meer maak. Soms gaat er iets helemaal mis, maar dat hoort erbij – en daar leer ik juist van. En elke keer als een boekje klaar is, voelt het als een klein feestje. Moet alleen nog leren tevreden te zijn als het niet helemaal perfect is. Maar dit is een goede leerschool.

Ik kan niet wachten om in september weer nieuwe technieken te leren bij mijn meester-boekbinder. Maar voor nu ben ik helemaal tevreden met het oefenen thuis, en met de kleine stapels boekjes die er steeds weer bijkomen.

Verenigen van Bijenvolken: hoe onze bijenvolken één werden

Mme Bluestocking2 Comments

Als natuurlijke imker is het belangrijk om goed te observeren en zelfs vanaf de vliegplank kun je al veel te weten komen van een volk. Maar helaas kun je niet alles definitief weten totdat je de bak open doet.

Tijdens een recente inspectie ontdekten we dat een van onze vier volken (roze volk) stil was geworden. Moerloos — zonder koningin, zonder toekomst. Toch zinderde er nog leven, en kracht, maar geen brias (broed in alle stadia) Het was tijd om in te grijpen, zacht en doordacht.

Tijdens de inspectie van de oranje bak zagen we veel drukte, veel honing, veel voer en er werd veel gebouwd; we noemen het bouwlust. En de volk zag er groot en sterk uit. Dit is onze eerste en originele volk waar we mee begonnen waren als imker echtpaar vorig jaar maart. Maar helaas zagen we geen enkele brias. Dit is een teken dat de koningin niet aanwezig is of dat er wat aan de hand is met haar: geen bevruchting tijdens bruidsvlucht (maar eerst legde ze wel, dus dat is onwaarschijnlijk) of dat ze iets is overkomen, (mogelijk buiten de bak is, want er hing een grote tros bijen buiten de bak en waren erg boos toen we ze “wilde redden”.

Goed bezet, maar geen brias

De andere twee volken paars én geel waren wel sterk en met veel brias, veel bezette ramen en veel voer. Ze waren rustig en dat zijn allemaal goede tekens.

We kozen voor de krantmethode, een ouderwetse maar wonderlijk effectieve manier om twee volken met elkaar te laten versmelten. Tussen beide kasten leg je een vel krant. De bijen knagen zich langzaam naar elkaar toe — en raken zo, al werkend, vertrouwd met elkaars geur. Geen strijd, geen verwarring, alleen geduld. Zoals het in de natuur hoort.

Roze met paars verenigd & Oranje met geel

We verenigden twee combinaties:

🟪 De paarse kast (met koningin) kreeg de onderste bak van de roze kast erbovenop.
🟨 De gele kast werd één geheel met de oranje kast erbovenop.
In beide gevallen werd raampjes herschikt, broed gespaard. En van de oranje volk werd er honing geoogst. En toen: rust zodat ze konden wennen aan elkaar.

En vandaag, bij onze controle… is er niks meer van de krant terug te vinden. Alleen een zachte overgang, een nieuw volk dat samen ademt, bouwt en leeft.

🍯 Kom zelf kijken en proeven!

Op zaterdag 23 augustus tussen 11:00 en 14:00 geven we rondleidingen bij onze bijen op BuytenDelft (kinderboerderij). Je kunt kennismaken met onze kleurrijke kasten, de bijen van dichtbij bekijken, en zelfs een lepeltje honing proeven — rechtstreeks uit de omgeving van Delft en Den Haag.

Onze honing is ook ter plekke verkrijgbaar, zolang de voorraad strekt. Warm aanbevolen voor wie van puur, lokaal en liefdevol gehouden houdt.

Soms is bijenhouden niet alleen een ambacht, maar een vorm van luisteren. En van loslaten — zodat iets nieuws mag ontstaan.

We zien je graag.

🐝
— De imkers van BuytenDelft

West Coast Girl – Always

Mme BluestockingLeave a comment

There are places that stay in your bones.
For me, that place has always been the sea.

I was born near the ocean — on the west coast of a different continent — and although I now live 12,000 kilometers away, still I find myself by the shore, on another west coast, tracing the same horizon line with my eyes. The details have changed: the light, the birds, the temperature of the water. But the feeling? It’s the same. Familiar. Elemental. Like the sea is a language I was born speaking.

Each time I walk onto the sand, something quiet happens inside. I slow down, but more than that — I return to myself.
The ocean doesn’t ask anything of me.
It doesn’t care what I’ve achieved or failed to do.
It just is — vast, open, wild — and in its presence, I remember that I am too.

This morning, like many others, I brought a feather I found and began drawing a labyrinth in the sand.
Shell by shell, I marked a path — not to reach a destination, but to come back inward. My fingers pressed the lines into wet sand while the sea rolled in and the sun painted gold on the water.

And then, like always, the tide rose.
The lines blurred. The shells shifted.
And yet I didn’t feel any sense of loss. That’s the thing about the sea — it teaches you to let go.
To build anyway. To create beauty with full knowledge that it’s temporary.

I live a life shaped by many threads: clay under my nails, bees buzzing in my garden, words spilling into pages, rituals made of herbs, wax, and thread. But the sea is where I go to remember the oldest parts of myself. The parts no one sees, but that hold everything together.

People sometimes ask me if I miss “home.”
And yes — I do.
But I also carry home in my body.
In the way I notice the wind, in the pull of the tides on my dreams, in the spirals I draw in sand without even thinking.

So I come to the beach. I walk. I make. I listen.
Not to be productive, not to solve anything.
But to be in communion — with the world, with myself, with whatever is older than both.

Because even if the tide washes it all away…
the making, the being, the barefoot stillness — that stays.

🐝 update July

Mme BluestockingLeave a comment

19.07:: Standing Guard at the Hive

Our bees are busy — not just gathering, but guarding.

Now that the honey is ripe and ready to be harvested, its sweet scent naturally attracts some unwanted visitors… Today, we spotted several wasps circling the hive, drawn in by the tempting aroma.

But our bees are not easily fooled or frightened.
They know what’s theirs — and they’re standing strong.

Like tiny golden gatekeepers, they line up at the entrance, wings ready, eyes sharp, fiercely protecting their queen, their colony, and their precious harvest. Watching them work together with such focus and loyalty is a quiet kind of magic.

💛 These little guardians never cease to amaze me.

24.07:: 🐝✨ Evening Peek at the Hives

A little sneak peek at our bees this evening…

We discovered two queenless colonies — which means tomorrow it’s time to unite them. With a few careful steps (and a sheet of newspaper as a bridge between the hives), we’ll help the bees merge into one strong, thriving colony.

It’s always amazing to witness how quickly they adapt when guided with care and patience.

And as a sweet bonus, we’ll be taking home some beautiful wild forest honey from the Delfse Hout 🍯

To be continued…

https://www.instagram.com/imkerijbuytendelft/reel/DMgSpF4tmZS/

De (zachte) kracht van klei

Mme BluestockingLeave a comment

In mijn atelier, omringd door de geur van aarde en de stille, vormbare kracht van klei, ontvouwt zich telkens een bijzondere reis. Een reis van creatie, verbinding en transformatie. Mijn werk draait om het zichtbaar maken van de diepere lagen van het mens-zijn, geïnspireerd door mythen en verhalen die al eeuwenlang voortleven in de natuur en in onszelf.

Een belangrijk onderdeel van mijn creatieve proces is het maken van sculpturen van mythische figuren zoals Persephone, Cerridwen en Rhiannon. Deze godinnen belichamen de cyclische aard van het leven – groei, verlies, transformatie en wedergeboorte. Elk sculptuur dat ik creëer, is een tastbare vertelling van de innerlijke reis die we allemaal maken, van kwetsbaarheid naar kracht, van duisternis naar licht.

Klei als spiegel van de ziel

Klei is meer dan alleen een materiaal; het is een spiegel van ons innerlijk. Het laat zich vormen en transformeren, net zoals wij dat in het leven doen. Door mijn handen door de klei te laten glijden, geef ik uiting aan de diepe processen van groei en heling. De aardse texturen, de zachte lijnen en de ruwe randen vertellen een verhaal – over loslaten, opnieuw beginnen en de kracht die schuilt in het omarmen van verandering.

De verhalen die ik tot leven breng in klei, weerspiegelen de balans tussen kracht en zachtheid, tussen loslaten en vasthouden. Persephone, de godin van het leven en de onderwereld, symboliseert deze overgang als geen ander. Haar sculptuur vangt de melancholie en hoop die gepaard gaan met verandering. Net zoals zij elk jaar terugkeert uit de duisternis, herinneren haar vormen ons eraan dat na elke winter een lente komt.

Inspiratie uit oude verhalen

Mijn sculpturen vinden hun wortels in eeuwenoude mythologieën. Zo is er Cerridwen, de Keltische godin van transformatie en wijsheid, en Rhiannon, de godin van vrijheid en doorzettingsvermogen. Hun verhalen herinneren ons eraan dat verandering en groei universeel zijn, en dat ieder van ons een eigen pad bewandelt.

Het creëren van deze sculpturen is voor mij niet alleen een artistiek proces, maar ook een innerlijke reis. Het werken met klei helpt me om mijn eigen cycli van groei en loslaten te omarmen en biedt een manier om diepere verbindingen te leggen met mezelf en de verhalen die ons al generaties lang inspireren.

Laten we deze verhalen blijven vertellen – in klei, in woorden en in onze daden. Iedereen draagt zijn eigen verhaal in zich, en het is aan ons om het tot leven te brengen.

🐇 Still in Limbo (But Keeping Me Company)

Mme BluestockingLeave a comment

Update post about bunny::

She’s still here — my long-eared, soft-bodied little bunny — quietly perched on the edge of my sewing box, legs dangling, ears flopping, watching the days go by.

I haven’t dressed her yet.
No buttons, no bonnet, no apron stitched with daisies.
No face either — not just yet.

Somehow, it hasn’t felt like the moment. And maybe that’s okay. Some things ask to be made slowly. Some characters arrive one part at a time, and then wait (so patiently) for the rest to reveal itself.

She doesn’t mind. I think she likes being in-between.

There’s a certain magic in this limbo space — before the outfit is chosen, before the name arrives, before the story begins. She’s not waiting to be finished, really. She’s just… becoming. In her own time.

And in the meantime, she keeps me company in the studio.
Quiet, kind, curious.

I know the inspiration will come. Maybe on a rainy morning. Maybe with a cup of tea in hand and a basket of scraps at my feet. Until then — I’m learning to trust the stillness. And let the stitches wait.

Vandaag heb ik haar gevuld

Mme BluestockingLeave a comment

Mijn kruidenvrouw — geboetseerd uit aarde, gevormd door mijn handen — en nu draagt ze ook zaad.

In haar hoofd: waterkers, fris en helder

In haar borsten: passiebloem links, zonnehoed rechts — voor hart en weerstand

In haar dijen: anijs en kamille, zacht en kruidig

En tussen haar benen… munt, tintelend en wakker

Binnen in mijn atelier staat mijn zonneaftreksel:: een kruidenolie die langzaam de geur, kleur en kracht van bloemen en kruiden in zich opneemt. Ik laat ze trekken ongeveer 3 à 4 weken in een basisolie, op een warme plek, zacht bewogen door zonlicht en aandacht.

Een maceraat maken is meer dan alleen een recept volgen. Het vraagt liefde, tijd en aanraking.

Elke dag even draaien, zacht schudden, een blik werpen. Zo geef je het terug wat het jou straks zal geven: warmte, troost, heling.

Het is een samenwerking met de tijd en met de planten die hun werking stukje bij beetje afstaan.

Taking a break from Scrolling

Mme BluestockingLeave a comment

It’s nearly summer here in the Netherlands, and I feel the need for quiet.
For space.
For peace, calm, and free thinking — especially in these strange and noisy times we’re all living in.

So I’m going back to pen and paper. The old ways. A slower rhythm. Scribbling instead of swiping. And spending even more time bare feet in nature and in my studio. Creating and keeping my hands busy. There is still so much I want to learn and practice. Not by scrolling, but by reading about techniques and in methods in books and trying it out for myself.

This isn’t goodbye — just a gentle see you later.
And if you miss me, you know where to find me.
Write me a good old letter or send a card…. or Leave a note with the bees— and I promise I’ll send something back 🕊

Love you, see you, bye bye 🌿💛

Meeting myself

Mme BluestockingLeave a comment

The child and the bear. The soft and the strong.

In my hands, I held the child I once was —

eager to please, quick to smile,

shaped by praise and quiet expectations.

And in my bones, I felt the rise of the bear —

grounded, fierce, no longer performing.

I used to think I had to choose.

Now I know:

healing is not about becoming one or the other.

It is about embracing both.

The one who learned to be good,

and the one who remembers how to be whole.

The one who was shaped to please,

and the one who dares to take up space. I Embrace Both

Studio update

Mme BluestockingLeave a comment

Quiet moments in my clay studio, surrounded by sunlight, greenery, and a warm cup of coffee. There’s something meditative about shaping clay—slow, steady, and full of life.

From tiny charm figures to vases with their own personality, every piece carries a little story. And the clay on the table (and on my shirt) just means it’s been a good day. So happy with this project.