Met verdriet in mijn hart schrijf ik deze blog. Hoe wens ik dat dit niet nodig was. Onlangs maakte ik iets mee dat mij als mens diep raakte. Een familielid (christen) vertelde anderen openlijk om mij te vermijden en mijn kunstwerken niet te waarderen. De reden? Omdat ik beelden maak die geïnspireerd zijn door mythologische godinnen en literaire verhalen. Er werd zelfs gesuggereerd dat ik deze beelden “aanbid.”
Als christen die haar hele leven probeert te leven in de geest van liefde, geloof en naastenliefde, was dit oordeel extra pijnlijk. Het ging niet alleen om onbegrip voor mijn kunst, maar ook om een aanval op mijn geloof en de manier waarop ik dat uit. Deze ervaring bracht me tot een diepgaande reflectie: hoe gaan we om met verschillen? En hoe kunnen we trouw blijven aan ons geloof terwijl we open blijven staan voor anderen?
Ik ben christen, en daarom creëer ik
Ik wil dit heel duidelijk maken: ik ben christen. Mijn relatie met God, met Jezus, en met de Heilige Geest is de kern van mijn leven. Het is mijn geloof dat me inspireert om te creëren. Kunst is voor mij een manier om de gaven te gebruiken die God mij heeft gegeven. Net zoals in Genesis staat: “God schiep de mens naar Zijn beeld.” Wij zijn scheppers, gemaakt door de ultieme Schepper, en dat geeft ons de vrijheid en verantwoordelijkheid om te creëren.
Mijn beelden en kunstwerken zijn geen vormen van aanbidding. Ze zijn verhalen. In mijn werk geef ik vrouwen een stem – vrouwen uit de mythologie, literatuur, of andere verhalen die universele emoties belichamen zoals kracht, liefde, pijn en moed. Dit zijn geen ‘heilige’ of ‘afgoden’, maar representaties van menselijke ervaringen die voor ons allemaal herkenbaar zijn. Mijn kunst is een reflectie van de schepping en van mijn geloof in een God die ons inspireert om het goede, het ware en het mooie te zoeken in alles wat we doen.
Oordelen als blokkade voor liefde
Het oordeel van mijn familielid deed mij pijn, maar het zette me ook aan het denken. Jezus zegt in Matteüs 7:1-2: “Oordeel niet, opdat u niet geoordeeld wordt. Want met de maat waarmee u oordeelt, zult u worden geoordeeld.” Deze woorden herinneren me eraan hoe makkelijk het is om over anderen te oordelen zonder de volledige context te kennen.
Helaas is oordelen iets wat ik niet alleen binnen mijn eigen situatie zie, maar ook breder, in de kerk en in de samenleving. Hoe vaak worden mensen bekritiseerd om hun keuzes, hun uiterlijk, of hun geloof? Hoe vaak worden mensen in hokjes geplaatst of buitengesloten omdat ze niet voldoen aan de verwachtingen van anderen?
Wat ik in mijn eigen ervaring zo schrijnend vond, was niet alleen het oordeel, maar ook het actieve zaaien van wantrouwen tegenover mij. Dit raakt aan een groter probleem: het gebrek aan compassie en begrip in onze omgang met anderen. Dit is niet wat Jezus ons leerde. Jezus omarmde juist degenen die door anderen werden afgewezen – tollenaars, zondaars, en Samaritanen. Hij liet ons zien dat liefde sterker is dan oordeel.
Angst en uitsluiting in de kerk en daarbuiten
Als christen zie ik met pijn hoe vaak de kerk, die een plek van liefde en gemeenschap zou moeten zijn, juist een bron van oordeel en uitsluiting kan worden. Denk aan hoe mensen veroordeeld worden vanwege hun kleding, hun manier van aanbidding, of zelfs hun persoonlijke keuzes. Dit soort gedrag maakt mensen bang om zichzelf te zijn.
De geschiedenis staat vol voorbeelden van deze angst en uitsluiting. Vrouwen werden eeuwenlang veroordeeld als heksen omdat ze zich niet aan de normen hielden. Mannen en vrouwen werden gemeden of zelfs vervolgd omdat ze anders geloofden, dachten, of leefden. Dit zijn geen sporen uit het verleden; deze oordelen bestaan nog steeds, in subtielere vormen. Het creëert een cultuur van angst waarin mensen niet durven te spreken, te creëren of te leven zoals ze zijn bedoeld.
Als christen raakt dit mij diep, omdat ik geloof dat we door God zijn geroepen om in liefde en vrede te leven. Jezus zei: “Heb uw naaste lief als uzelf.” Dat betekent niet alleen de mensen die er hetzelfde uitzien of denken als wij, maar iedereen.
Een oproep tot liefde en begrip
Mijn verhaal is persoonlijk, maar het raakt aan iets wat veel mensen meemaken – christelijk of niet. Iedereen heeft wel eens te maken gehad met oordeel of afwijzing. Maar wat als we in plaats van oordelen zouden kiezen voor begrip? Wat als we onze verschillen zouden zien als kansen om van elkaar te leren, in plaats van als obstakels?
Mijn geloof leert mij dat liefde altijd de betere weg is. Voor mij betekent dat luisteren in plaats van veroordelen, nieuwsgierigheid tonen in plaats van afwijzing. En dit is een les die niet alleen christenen aangaat, maar iedereen. Liefde en begrip overstijgen religies, culturen en achtergronden. Ze zijn een universele oproep tot compassie en verbondenheid.
Een samenleving zonder oordeel begint bij onszelf
Laten we eerlijk zijn: het is niet makkelijk om oordeel achterwege te laten. Het is een reflex die we allemaal hebben. Maar door bewust te kiezen voor liefde en begrip, kunnen we een samenleving bouwen waarin iedereen zich welkom en gezien voelt. Dit betekent dat we vragen stellen in plaats van aannames te doen. Dat we luisteren naar de verhalen van anderen, ook als die verhalen niet hetzelfde zijn als de onze.
Als christen, kunstenaar en mens wil ik leven in de wetenschap dat mijn Schepper mij met een doel heeft gemaakt. Ik wil mijn gaven gebruiken om verhalen te vertellen en verbinding te zoeken, niet om verdeeldheid te zaaien. Ik hoop dat dit verhaal anderen inspireert om hetzelfde te doen.
Of je nu christen bent, een andere religie hebt, of helemaal geen religie: de kernboodschap is dezelfde. Liefde is sterker dan oordeel. Laten we elkaar daar steeds aan herinneren.
