Diep in het hart van het Grote Bos stond Fedor, de Stille Woudbewaker. Zijn lichaam leek op een knoestige boom, met een brede snuit en lange, uitgerekte oren die op takken leken. Zijn armen, stevig en stil, waren als oude wortels die alles met de aarde verbonden. Fedor sprak nooit, bewoog nauwelijks, maar waakte in stilte over het bos en alles wat daarin leefde.
De dieren fluisterden verhalen over Fedor. Sommigen geloofden dat hij de geest van het bos was, anderen zeiden dat hij de hoeder van balans en rust was. Wat zeker was, was dat Fedor altijd in de schaduw van de eeuwenoude bomen stond en leek te luisteren naar elk geluid, hoe klein ook.
Op een dag kwam een jonge eekhoorn naar Fedor toe. “Ik voel me nutteloos,” piepte het diertje. “Ik ben klein en zwak, en niemand merkt me op. Wat voor verschil kan ik maken in dit grote bos?”
Fedor bleef zoals altijd stil. Maar de eekhoorn merkte iets vreemds: een blad dwarrelde langzaam naar beneden en landde precies voor zijn pootjes. Toen hij het oppakte, hoorde hij het fluisteren van de wind en zag hij hoe andere bladeren zachtjes wiegden in de lucht. Langzaam begon hij te begrijpen dat zelfs het kleinste blad een rol speelt in het geheel: het vangt zonlicht, geeft schaduw, valt en voedt de aarde.
Met hernieuwde energie begon de eekhoorn noten te verzamelen en gaten in bomen te vullen, niet langer twijfelend aan zijn rol in het bos.
Vanaf die dag begrepen de dieren dat Fedor niet alleen luisterde, maar dat hij hen liet zien hoe de natuur werkt: in stilte, in samenwerking, en in de kracht van elk klein deel van het grotere geheel.
Moraal: Je hoeft niet groot of luid te zijn om een verschil te maken. Zelfs de kleinste bijdragen kunnen een grote impact hebben op het geheel.
In een betoverd winterbos, waar de sneeuw nooit smolt en de sterren altijd leken te dansen, woonde Uiliane de Wijze. Ze was een bijzondere uilenvrouw, geboren uit klei die was vermengd met de aarde van eeuwenoude verhalen. Haar grote ogen, diep geëtst met rimpels van wijsheid, konden niet alleen de nacht doorgronden, maar ook de geheimen van het hart.
Uiliane stond bekend als de Bewaakster van Vergeten Fabels. Iedereen die een oud verhaal dreigde te vergeten, hoorde haar zachte stem in hun dromen. Ze droeg een mantel van mos en een jurk geweven van elfenhaar, en aan haar voeten lagen wortels die ooit aan haar eigen nest hadden gegroeid. Maar wat haar echt magisch maakte, was haar vermogen om met één blik elk verloren verhaal weer tot leven te wekken.
Op een nacht, tijdens de jaarlijkse Midwinterviering van het bos, verscheen Uiliane voor een kring van dieren. “Wie van jullie,” vroeg ze met haar zachte, hese stem, “durft het langste vergeten verhaal van deze wereld te vinden en terug te brengen?” Het was niet zomaar een vraag, maar een uitdaging die slechts door de dapperste dieren werd aangenomen.
Een kleine, verlegen muis genaamd Pimpernel stak zijn poot op. Onder Uiliane’s kalme blik groeide zijn moed, en hij vertrok op een avontuur dat niemand ooit had durven dromen. Toen hij maanden later terugkeerde met een verhaal over een ster die verliefd werd op de aarde, glimlachte Uiliane tevreden. “Elke ster heeft een plek in de hemel, en elk verhaal een plek in ons hart,” fluisterde ze, terwijl haar ogen glinsterden in het kaarslicht.
Uiliane kreeg hierdoor een nieuwe naam in het bos: “De Herinneraar.” Maar onder de mensen bleef ze bekend als Uiliane de Wijze, een stille herinnering dat in de meest eenvoudige, aardse dingen – zoals een sculptuur van klei – de kracht van een verhaal schuilt.
De moraal van het fabeltje is: “Elk verhaal, hoe klein of vergeten ook, heeft waarde en verdient een plek in ons hart. Het zijn de verhalen die ons verbinden met onze oorsprong en ons helpen onze weg te vinden, zelfs in de donkerste nachten.”
Het verhaal van Uiliane herinnert ons eraan dat we soms moed nodig hebben om verloren herinneringen en oude wijsheden te herontdekken, en dat juist in het eenvoudige en vergankelijke – zoals klei, dromen of vergeten verhalen – de grootste magie schuilt.
Seluna is nog maar net uit mijn handen ontstaan, maar ik kan niet wachten om haar met jullie te delen – én haar allereerste verhaal! Wat vinden jullie van haar? Ik ben ontzettend benieuwd naar jullie gedachten, dus laat het me vooral weten. Dat zou me enorm blij maken!
Er was eens een magisch wezen genaamd Seluna, met de gratie van een geitje en de zachtheid van een muis. Op haar rug droeg ze een kleine mand, en in haar buik brandde een vlam die nooit doofde. Het licht dat door de gaatjes in haar huid straalde, vertelde verhalen aan hen die het nodig hadden.
Seluna leefde aan de rand van het Rijk van Verloren Hoop, een plek waar mensen vaak verdwaalden in verdriet en zorgen. Ze dwaalde ‘s nachts door de velden, haar zachte licht dansend als sterren die fluisterden: “Je bent niet alleen.”
Op een koude, stille avond ontmoette Seluna een klein meisje, Alina, die op een oude boomstronk zat. Haar schouders hingen laag, haar ogen waren leeg. “Ik weet niet meer hoe ik blij moet zijn,” fluisterde ze.
Seluna ging naast haar zitten en liet haar vlam stralen. De schaduwen op de grond begonnen te bewegen en vormden een verhaal: een klein meisje dat een papieren windmolen maakte, lachend en rennend door een weiland. Alina herkende zichzelf in de beelden en fluisterde: “Dat was ik, lang geleden.”
Seluna’s kaars flakkerde, en de schaduwen veranderden. Ze toonden het meisje opnieuw, ouder, staand in een tuin vol bloemen, terwijl ze papieren windmolens maakte voor andere kinderen. Alina keek met grote ogen. “Betekent dit… dat ik opnieuw kan leren gelukkig te zijn?”
Seluna gaf geen antwoord, maar boog haar hoofd. Ze liet een zacht licht in de mand op haar rug vallen. Daarin zag Alina een papieren windmolen die precies leek op die van vroeger. Ze pakte het voorzichtig en glimlachte voor het eerst in lange tijd.
Vanaf die dag begon Alina weer te dromen. Ze maakte windmolens en zorgde voor de dorre tuin achter haar huis, die langzaam weer tot bloei kwam. En Seluna ging verder, haar licht delend met anderen die het pad waren kwijtgeraakt.
Moraal: Zelfs de kleinste herinnering aan vreugde kan het begin zijn van een nieuwe toekomst vol hoop.
In mijn atelier, tussen de geur van aarde en de stille kracht van klei, ontvouwt zich telkens een bijzondere reis. Het is een reis van creatie, van verbinding, van het zichtbaar maken van wat vaak onzichtbaar blijft: de vrouwelijke energie in haar vele vormen. Een belangrijk onderdeel van mijn werk is het maken van (mythische) godinnensculpturen. Elk sculptuur dat ik maak is niet zomaar een object, maar een levend verhaal – een tastbare vertelling van de transformatieprocessen waar wij als vrouwen doorheen gaan.
De zachte kracht van klei Klei is een bijzonder medium. Het voelt zo eenvoudig en aards, maar het draagt een diepe potentie in zich. Het laat zich vormen, veranderen en herstellen, en dat proces is voor mij een metafoor voor ons eigen leven. Als vrouwen dragen we zoveel binnen in ons: groei, pijn, loslaten, kracht en herstel. Klei geeft mij de ruimte om deze cycli uit te drukken – van kwetsbaarheid tot onstuitbare kracht, van chaos tot balans.
Wanneer ik aan een nieuw godinnen sculptuur begin, begint het proces vaak intuïtief. Soms wordt mijn aandacht getrokken door een specifiek thema: een gevoel van transformatie, een moment van stilte, of juist een krachtige eruptie van energie. Andere keren ontstaat de inspiratie uit verhalen – mythes, oude wijsheden, of de persoonlijke ervaringen van vrouwen om me heen.
De verhalen van transformatie Elke vrouw die ik maak, vertelt een verhaal. Ze is een spiegel van onze ervaringen, een representatie van de innerlijke reis die we allemaal op onze eigen manier maken. Sommige sculpturen drukken de fase van groei uit, waarin we ons kwetsbaar voelen maar waarin zoveel potentie verscholen ligt. Andere sculpturen symboliseren loslaten – het moment waarop we het oude afwerpen, vaak met pijn, maar altijd met een belofte van ruimte voor het nieuwe.
En dan zijn er beelden van kracht: een rechte rug, een blik vol vuur, een godin die midden in haar eigen storm staat en weigert om te buigen. En herstel, de zachte omarming van onszelf na een lange reis, waarin we eindelijk ons eigen licht opnieuw vinden.
Een vrouwelijk universum In mijn atelier ontstaat er vaak een bijzonder gevoel wanneer de godinnensculpturen samen staan. Het lijkt alsof ze onderling communiceren, alsof ze samen een verhaal weven dat groter is dan elk individueel beeld. Het is een herinnering aan hoe sterk wij als vrouwen zijn – niet alleen individueel, maar vooral samen.
Persephone
Ik zie deze sculpturen niet alleen als kunstwerken, maar ook als ankers, als kleine monumenten van de kracht van het vrouwelijke. Voor mij is het een manier om die energie tastbaar te maken, om haar verhaal een plaats te geven in ons dagelijks leven. Of het nu in een keuken staat, op een bureau, of in een vensterbank, elke sculptuur draagt dat verhaal met zich mee.
Creatie als heling Het proces van werken met klei heeft ook mij veranderd. Het brengt me dichter bij mezelf, bij mijn eigen cycli van transformatie. Elke keer dat mijn handen door de klei glijden, herinner ik me hoe essentieel het is om tijd te nemen voor groei, loslaten en herstel. En het doet me beseffen hoe universeel deze processen zijn.
Voor mij is het maken van godinnensculpturen niet alleen een creatieve uitlaatklep, maar een diepe, helende praktijk. Het is een manier om mezelf te verbinden met een vrouwelijke energie die al eeuwenlang door de aarde stroomt – en die nog steeds leeft in ons allemaal.
Laten we deze verhalen blijven vertellen, in klei, in woorden, in onze daden. Want in die verhalen schuilt de kracht om te groeien, te helen en onszelf steeds opnieuw te hervinden.
Neem een kijkje in de winkel voor mijn laatste update:
