www.instagram.com/reel/DAeMp6xIz6I/
Work in progress::
Het maken van mijn porseleinen torso vaasje was niet alleen een artistiek proces, maar ook een persoonlijke oefening in het loslaten van perfectionisme. Zoals velen heb ik vaak de neiging om elk detail tot in de perfectie te willen uitvoeren, maar dit project leert me om de schoonheid te zien in het onvolmaakte.
Porselein: Een Bewuste Keuze
Voor dit project koos ik voor porselein, en dat was een weloverwogen beslissing. Porselein heeft een verfijnde elegantie, gecombineerd met een fragiele kracht die me blijft fascineren. Het leek me het perfecte medium om de delicate zachtheid van bloemen, natuur, en vrouwelijkheid te vangen en om te zetten in een kunstwerk. Werken met porselein brengt echter zijn eigen uitdagingen met zich mee; het vraagt om geduld en een flexibele aanpak, iets wat je alleen leert door te experimenteren, fouten te maken, en telkens opnieuw te proberen.
Toen ik aan het torso vaasje begon, had ik in mijn hoofd al een duidelijk beeld van hoe het eruit moest komen te zien. Elk detail moest precies kloppen—de rondingen, de textuur van de huid, de harmonie tussen vorm en leegte. Maar al snel realiseerde ik me dat porselein niet zomaar doet wat ik wil. Het is een materiaal met een eigen wil, en dat betekent dat er barstjes ontstaan, dat het zich anders vormt, dat de zachtheid niet altijd precies zo verschijnt als ik voor ogen had.
Het Loslaten van Perfectie
Juist die eigenschap van porselein dwong me om mijn streven naar perfectie los te laten. Er waren momenten waarop een barstje ontstond op een plek die ik niet had gepland, of een vorm die net wat anders uitviel dan ik wilde. Vroeger zou ik deze “onvolkomenheden” als fouten hebben gezien, als redenen om opnieuw te beginnen. Maar in plaats daarvan besloot ik ze dit keer te omarmen. Ik zag ze als onderdeel van het verhaal van het vaasje, als kenmerken die het uniek maakten.
Werken met porselein werd zo een oefening in acceptatie. De torsovorm die ik creëerde was niet alleen een eerbetoon aan de vrouwelijke vormen, maar ook aan de kwetsbaarheid en de imperfectie die inherent is aan zowel het menselijk lichaam als aan creativiteit zelf. De natuurlijke elementen en lijnen op de torso zijn als de lijnen van iemands levensverhaal—niet perfect glad, maar vol van karakter en unieke nuances.
Een Continu Proces
Loslaten van perfectionisme is voor mij geen doel dat ik zomaar bereik, het is een proces waar ik voortdurend aan werk. Iedere keer dat ik met mijn handen in de klei of porselein zit, herinner ik mezelf eraan dat de echte schoonheid zit in het proces, niet in het eindresultaat. Dit vaasje, deze torso, staat symbool voor die reis: een herinnering dat kwetsbaarheid en onvolmaaktheid net zo mooi kunnen zijn als een gladde, foutloze afwerking.
Misschien dat ik ooit nog een vaasje maak dat helemaal voldoet aan dat ideaalbeeld in mijn hoofd, maar voor nu is dit vaasje perfect in zijn eigen onvolkomenheid. Het is een stille getuige van mijn eigen groei, van mijn poging om meer los te laten, om meer in het moment te zijn, en om schoonheid te vinden in de dingen zoals ze zijn, en niet zoals ze zouden moeten zijn.
Leave a Reply