Vandaag voelde als zo’n stille, fijne dag.
Geen groot plan, geen lijstje dat af moest, alleen mijn tafel bij het raam, het winterlicht dat zacht naar binnen viel en een doos oil pastels die al een tijdje geduldig lag te wachten.

Ze waren er al even, die oil pastels. Gewoon… aanwezig. Af en toe keek ik ernaar, en zij naar mij, alsof ze vroegen: zullen we?
En vandaag zei ik ja.

Ik schoof wat ruimte vrij op mijn werktafel; niet te netjes, want dat helpt zelden.. en daar stonden ze: mijn kleine keramieken wachters op mijn bureau . Een egeltje en vriendje die straks een lamp wordt, een paar herkenbare gnoompjes uit mijn mini-zines. Ik vind het fijn om te denken dat niets hier ooit helemaal alleen wordt gemaakt.

Ik begon met een hele lichte potloodschets. Nauwelijks zichtbaar. Een vrouw, haar hoofd iets gekanteld, de ogen gesloten, gehuld in een jas vol krullen en bloemen. Meer een idee dan een tekening. Ik wilde haar nog niet vastzetten aangezien ik ook geen idee had wat de pastellen gaan doen.

De eerste kleur ging niet op haar gezicht, maar om haar heen.
Blauw. Geel. Grote, draaiende bewegingen. En meteen merkte ik het: oil pastels zijn uitgesproken. Ze fluisteren niet. Ze stappen naar voren. Ze mengen zonder te vragen. Mijn hand moest vertragen. Minder corrigeren. Meer volgen.

Er kwam zo’n moment; dat rommelige midden waarop alles even te veel leek. Te fel, te druk, te kinderlijk misschien. De tafel lag vol pastels, mijn vingers ook. Kleurkruimels overal. Dat bekende stemmetje: wat ben ik eigenlijk aan het doen?

Maar dit keer bleef ik. Ik waste wel mijn handen nog even tussendoor. Een beetje orde scheppen, ook in mijn hoofd.

Ik werkte van buiten naar binnen. Eerst de achtergrond, dan de jas, pas later haar gezicht. Dat voelde veilig. Alsof zij pas mocht verschijnen toen haar wereld er al was. Haar huid hield ik zacht. Geen harde lijnen. Alleen schaduw onder de neus, warmte op de wangen, rood dat vanzelf de lippen vond. Maar ik merkte dat haar lippen al goed was maar toen ging ik te lang door. Dus opnieuw gedaan…

En toen, heel stil was ze er.

Ze keek niet terug.
Ze poseerde niet.
Ze was er gewoon.

De bloemen in haar jas werden geen bloemen, maar ritme. Rood tegen groen, blauw ertussen. Ik liet dingen onaf. Liet lijnen verdwijnen. Liet mijn hand stoppen voordat mijn hoofd weer wilde ingrijpen. Het was heel meditatief en leerzaam. En vooral een proces waarin ik mezelf weer beter leerde kennen.

Aan het einde zette ik het werk rechtop, tussen al mijn kleine schatten en creaties, alsof het daar altijd al had gestaan. De doos oil pastels lag open voor haar; heerlijk kleurrijk, eigenwijs, vol belofte.

Mijn eerste keer met oil pastels.
Niet netjes. Niet perfect.
Maar vol plezier.

En ja ik denk dat ik hier vaker naar terug ga. Misschien meteen morgen weer…