Tag: nature

Zomerupdate – tussen reizen, wortels en hier & nu

Mme BluestockingLeave a comment

Wat een zomer is dit geweest. Eerst onze reis naar Zuid-Frankrijk in juni, daarna Wales en Engeland in juli-augustus en nu weer thuis in mijn eigen bosrijke omgeving vlak bij Den Haag en Delft. Elke plek had zijn eigen kleur en energie, en samen vormen ze een palet dat deze zomer voor mij bijzonder maakte.

Onderweg naar Frankrijk ontdekte ik iets dat mij diep raakte. Terwijl ik op de MyHeritage-site mijn stamboom bijwerkte, stuitte ik op de naam van een voorvader: een van de eerste wijnboeren in Franschhoek, Zuid-Afrika. Ongeletterd, met een zwangere vrouw en twee kleine kinderen, kreeg hij land toegewezen en — zoals dat in die tijd helaas gebruikelijk was — ook een aantal slaven. Zijn naam staat zwart-op-wit in een online archief, in een keurig alfabetische lijst. Zo afstandelijk, bijna bureaucratisch, terwijl er achter elk van die namen een wereld van levens, dromen en gebroken verhalen schuilgaat, maar al wat te lezen is isdit wat ik hier benoemde. Niks over wie hij en zij vrouw echt waren, wat in hun harte leefde of wat hun ware essentie waren.

Hoe langer ik bezig ben met mijn heritage, hoe meer ik mijn voorouders leer waarderen, mét alle licht- en schaduwkanten. Soms voelt het huiveringwekkend om te beseffen dat er een tijd komt waarin niemand onze namen meer kent, of weet wie we waren en wat we deden. Juist daarom probeer ik die draad levend te houden: door verhalen te koesteren, herinneringen vast te leggen en in het nu te eren waar ik vandaan kom. Al vraag ik me steeds meer af of dat echt uitmaakt. Ik ben niet mijn voorouders! Ik ben wie ik ben! Maar goed even terug bij deze ene voorouder:

Ik denk niet dat mijn voorvader of zijn gezin werkelijk een keuze hadden in wie er voor hen moest werken. Misschien waren ze vooral opgelucht dat ze een stuk land kregen en mochten overleven. Want in Frankrijk was het destijds voor boeren óók geen pretje: armoede, misoogsten en honger waren aan de orde van de dag. Maar toch… niets kan zo onmenselijk zijn als een ander tot slaaf gemaakt te zien worden, in een vreemd land aan te komen waar je de taal niet spreekt en andere te zien zonder vrijheid, zonder stem, zonder toekomst en er niks aan te kunnen doen, want als ongeletterde ben je al dankbaar genoeg dat jij een nieuw bestaan mag maken. Als ze een beetje lijken op wie ik ben en op wie mijn familie is, dan weet ik zeker dat mijn voorouder hun mensen als familie en vrienden omarm hebben en hun laatste gedeeld hebben met hun mensen. Ik kan dat alleen maar hopen! Mijn hart breekt als ik me voorstel hoe het moet zijn geweest voor iedereen in die tijd; voor mijn voorouders die probeerden te overleven, maar vooral voor de mensen die in slavernij gedwongen werden en hun levens en dromen onder die systemen vermalen raakten. Het voelt als een gedeelde geschiedenis die nog steeds doorwerkt, en die ik alleen kan eren door erover te blijven schrijven.

Het bracht me terug naar mijn studententijd, toen ik tijdens mijn master Computational Linguistics aan de VU Amsterdam werkte aan het digitaal annoteren van de VOC-missiven uit Nationaal Archief. Die brieven en rapporten uit Batavia lieten me toen al zien hoeveel mensen een boot verlieten en hoeveel er weer aankwamen, welke producten werden verhandeld, welke waarde eraan werd toegekend. Soms stonden er schrijnende verhalen in: van ziekte, dood en onmenselijke omstandigheden. Het waren geen abstracte bronnen, maar stemmen uit een verleden dat nog altijd doorwerkt. En nu, met mijn eigen familiegeschiedenis erbij, voel ik hoe die tijdlijn direct doorloopt in mijzelf. En dan is dit alleen maar een van mijn voorouders van zeven generaties geleden! Gelukkig leven we in een andere tijd en gelukkig mogen wij opnieuw onze eigen keuzes maken en gelukkig zijn we niet onze voorouders!

Daarna was er Wales, waar de heuvels en oude stenen me opladen en mijn Engelse cultuur voeden. Ik moest aan de noordkust van Wales zo vaak terug denken aan Blue Peter in Blauwberg. Het moest wel een man uit Wales zijn geweest die Blue Peter gestart heeft. Moet ik nog opzoeken…

In die landschappen voel ik me dichter bij mijn wortels uit Engeland en Schotland. En toch is het thuiskomen hier in Nederland zó fijn: wandelen tussen oeroude bomen, het gefilterde zonlicht door de bladeren, de zee nooit ver weg. Het evenwicht tussen reizen en thuiskomen is precies wat ik nodig heb. Misschien omdat ik zoveel verschillend Europese bloed heb?

Tussen al het reizen door ben ik steeds meer tijd gaan vrijmaken om te schilderen en om gewoon in het moment te zijn. Mijn MBSR-mindfulness training helpt me daarbij enorm: aandachtig leven, patronen herkennen, en het leven écht in de ogen kijken.

Het brengt rust en helderheid, maar ook ruimte om te creëren. Het voelt alsof de zomer zelf me eraan herinnert om stil te staan, te ademen en gewoon te zijn.

Nu, terug thuis, geniet ik van wandelingen door het bos en van kleine ontdekkingen in het alledaagse — de schaduw van het avondlicht op de muur, een jong twijgje dat zijn weg naar boven vindt, het gefluister van de bladeren.

En misschien is dat wel de grootste les van deze zomer: dat onze wortels en onze dagelijkse aanwezigheid evenveel betekenis dragen. Dat ik als Zuid-Afrikaanse/Nederlandse vrouw, met Engels/Schots, Nederlandse, Franse en Duitse draden in mijn DNA, vandaag mijn eigen verhaal weef. Door te reizen én thuis te komen, door te herdenken én te creëren, door te herinneren én in het moment te leven.

Onze eerste honing bij Imkerij BuytenDelft

Mme BluestockingLeave a comment

✨🍯🐝

Wat een feest was het gisteren bij ons kraampje bij BuytenDelft! Voor het eerst konden we onze eigen honing laten proeven én verkopen – een bijzonder moment waar we met trots op terugkijken.

Ook mevrouw Pauw kwam langs tijdens het opzetten

Onze honing wordt per volk en kas apart gehouden, zodat je écht het verschil kunt proeven tussen de smaken. Iedere bijenkolonie heeft zijn eigen karakter en omgeving, en dat proef je terug in het potje. Komende week oogsten we de honing van ons blauwe volk – de stadsimkerijhoning – en ondertussen zijn we druk bezig met het ontwerpen van de nieuwe labels. Op elk label vermelden we straks precies van welke kas of volk de honing afkomstig is. Zo weet je altijd waar jouw potje goud vandaan komt.

De gesprekken met bezoekers waren hartverwarmend. Van kinderen die vol verwondering luisterden naar verhalen over hoe een paprikabloem uitgroeit tot een paprika – met een beetje hulp van onze bijen – tot volwassenen die nieuwsgierig vroegen naar het proces van rauwe honing. We vertelden hoe wij onze honing zo puur mogelijk houden: met nog een heel dun laagje was erin, precies zoals de bijen het achterlaten.

En het bleef niet alleen bij honing: ook mijn handgebonden boekjes met Coptic stitching trokken veel belangstelling. Het ambachtelijke werk viel in de smaak, net als de kruidenzalven die we hebben gemaakt met onze eigen bijenwas. Daarvoor kregen we zelfs al een aantal bestellingen, die we de komende tijd met liefde gaan verwerken.

De vrolijke mascottes maakten het helemaal compleet: ze kwamen langs bij onze kraam, gingen graag met iedereen op de foto, en lieten zien dat honing niet alleen lekker is, maar ook voedzaam en iets om vrolijk van te worden.

Wij kijken terug op een prachtige dag vol verbinding, verhalen, en het delen van onze eerste oogst. En we kijken ernaar uit om jullie binnenkort de honing van ons blauwe volk te laten proeven – de echte stadsimkerijhoning!

🍯🐝✨ wil jij ook van onze honing proeven of kopen? Bestellen kan op www.imkerijBuytenDelft.nl in onze shop.

Verenigen van Bijenvolken: hoe onze bijenvolken één werden

Mme Bluestocking2 Comments

Als natuurlijke imker is het belangrijk om goed te observeren en zelfs vanaf de vliegplank kun je al veel te weten komen van een volk. Maar helaas kun je niet alles definitief weten totdat je de bak open doet.

Tijdens een recente inspectie ontdekten we dat een van onze vier volken (roze volk) stil was geworden. Moerloos — zonder koningin, zonder toekomst. Toch zinderde er nog leven, en kracht, maar geen brias (broed in alle stadia) Het was tijd om in te grijpen, zacht en doordacht.

Tijdens de inspectie van de oranje bak zagen we veel drukte, veel honing, veel voer en er werd veel gebouwd; we noemen het bouwlust. En de volk zag er groot en sterk uit. Dit is onze eerste en originele volk waar we mee begonnen waren als imker echtpaar vorig jaar maart. Maar helaas zagen we geen enkele brias. Dit is een teken dat de koningin niet aanwezig is of dat er wat aan de hand is met haar: geen bevruchting tijdens bruidsvlucht (maar eerst legde ze wel, dus dat is onwaarschijnlijk) of dat ze iets is overkomen, (mogelijk buiten de bak is, want er hing een grote tros bijen buiten de bak en waren erg boos toen we ze “wilde redden”.

Goed bezet, maar geen brias

De andere twee volken paars én geel waren wel sterk en met veel brias, veel bezette ramen en veel voer. Ze waren rustig en dat zijn allemaal goede tekens.

We kozen voor de krantmethode, een ouderwetse maar wonderlijk effectieve manier om twee volken met elkaar te laten versmelten. Tussen beide kasten leg je een vel krant. De bijen knagen zich langzaam naar elkaar toe — en raken zo, al werkend, vertrouwd met elkaars geur. Geen strijd, geen verwarring, alleen geduld. Zoals het in de natuur hoort.

Roze met paars verenigd & Oranje met geel

We verenigden twee combinaties:

🟪 De paarse kast (met koningin) kreeg de onderste bak van de roze kast erbovenop.
🟨 De gele kast werd één geheel met de oranje kast erbovenop.
In beide gevallen werd raampjes herschikt, broed gespaard. En van de oranje volk werd er honing geoogst. En toen: rust zodat ze konden wennen aan elkaar.

En vandaag, bij onze controle… is er niks meer van de krant terug te vinden. Alleen een zachte overgang, een nieuw volk dat samen ademt, bouwt en leeft.

🍯 Kom zelf kijken en proeven!

Op zaterdag 23 augustus tussen 11:00 en 14:00 geven we rondleidingen bij onze bijen op BuytenDelft (kinderboerderij). Je kunt kennismaken met onze kleurrijke kasten, de bijen van dichtbij bekijken, en zelfs een lepeltje honing proeven — rechtstreeks uit de omgeving van Delft en Den Haag.

Onze honing is ook ter plekke verkrijgbaar, zolang de voorraad strekt. Warm aanbevolen voor wie van puur, lokaal en liefdevol gehouden houdt.

Soms is bijenhouden niet alleen een ambacht, maar een vorm van luisteren. En van loslaten — zodat iets nieuws mag ontstaan.

We zien je graag.

🐝
— De imkers van BuytenDelft

West Coast Girl – Always

Mme BluestockingLeave a comment

There are places that stay in your bones.
For me, that place has always been the sea.

I was born near the ocean — on the west coast of a different continent — and although I now live 12,000 kilometers away, still I find myself by the shore, on another west coast, tracing the same horizon line with my eyes. The details have changed: the light, the birds, the temperature of the water. But the feeling? It’s the same. Familiar. Elemental. Like the sea is a language I was born speaking.

Each time I walk onto the sand, something quiet happens inside. I slow down, but more than that — I return to myself.
The ocean doesn’t ask anything of me.
It doesn’t care what I’ve achieved or failed to do.
It just is — vast, open, wild — and in its presence, I remember that I am too.

This morning, like many others, I brought a feather I found and began drawing a labyrinth in the sand.
Shell by shell, I marked a path — not to reach a destination, but to come back inward. My fingers pressed the lines into wet sand while the sea rolled in and the sun painted gold on the water.

And then, like always, the tide rose.
The lines blurred. The shells shifted.
And yet I didn’t feel any sense of loss. That’s the thing about the sea — it teaches you to let go.
To build anyway. To create beauty with full knowledge that it’s temporary.

I live a life shaped by many threads: clay under my nails, bees buzzing in my garden, words spilling into pages, rituals made of herbs, wax, and thread. But the sea is where I go to remember the oldest parts of myself. The parts no one sees, but that hold everything together.

People sometimes ask me if I miss “home.”
And yes — I do.
But I also carry home in my body.
In the way I notice the wind, in the pull of the tides on my dreams, in the spirals I draw in sand without even thinking.

So I come to the beach. I walk. I make. I listen.
Not to be productive, not to solve anything.
But to be in communion — with the world, with myself, with whatever is older than both.

Because even if the tide washes it all away…
the making, the being, the barefoot stillness — that stays.

🐝 update July

Mme BluestockingLeave a comment

19.07:: Standing Guard at the Hive

Our bees are busy — not just gathering, but guarding.

Now that the honey is ripe and ready to be harvested, its sweet scent naturally attracts some unwanted visitors… Today, we spotted several wasps circling the hive, drawn in by the tempting aroma.

But our bees are not easily fooled or frightened.
They know what’s theirs — and they’re standing strong.

Like tiny golden gatekeepers, they line up at the entrance, wings ready, eyes sharp, fiercely protecting their queen, their colony, and their precious harvest. Watching them work together with such focus and loyalty is a quiet kind of magic.

💛 These little guardians never cease to amaze me.

24.07:: 🐝✨ Evening Peek at the Hives

A little sneak peek at our bees this evening…

We discovered two queenless colonies — which means tomorrow it’s time to unite them. With a few careful steps (and a sheet of newspaper as a bridge between the hives), we’ll help the bees merge into one strong, thriving colony.

It’s always amazing to witness how quickly they adapt when guided with care and patience.

And as a sweet bonus, we’ll be taking home some beautiful wild forest honey from the Delfse Hout 🍯

To be continued…

https://www.instagram.com/imkerijbuytendelft/reel/DMgSpF4tmZS/

De (zachte) kracht van klei

Mme BluestockingLeave a comment

In mijn atelier, omringd door de geur van aarde en de stille, vormbare kracht van klei, ontvouwt zich telkens een bijzondere reis. Een reis van creatie, verbinding en transformatie. Mijn werk draait om het zichtbaar maken van de diepere lagen van het mens-zijn, geïnspireerd door mythen en verhalen die al eeuwenlang voortleven in de natuur en in onszelf.

Een belangrijk onderdeel van mijn creatieve proces is het maken van sculpturen van mythische figuren zoals Persephone, Cerridwen en Rhiannon. Deze godinnen belichamen de cyclische aard van het leven – groei, verlies, transformatie en wedergeboorte. Elk sculptuur dat ik creëer, is een tastbare vertelling van de innerlijke reis die we allemaal maken, van kwetsbaarheid naar kracht, van duisternis naar licht.

Klei als spiegel van de ziel

Klei is meer dan alleen een materiaal; het is een spiegel van ons innerlijk. Het laat zich vormen en transformeren, net zoals wij dat in het leven doen. Door mijn handen door de klei te laten glijden, geef ik uiting aan de diepe processen van groei en heling. De aardse texturen, de zachte lijnen en de ruwe randen vertellen een verhaal – over loslaten, opnieuw beginnen en de kracht die schuilt in het omarmen van verandering.

De verhalen die ik tot leven breng in klei, weerspiegelen de balans tussen kracht en zachtheid, tussen loslaten en vasthouden. Persephone, de godin van het leven en de onderwereld, symboliseert deze overgang als geen ander. Haar sculptuur vangt de melancholie en hoop die gepaard gaan met verandering. Net zoals zij elk jaar terugkeert uit de duisternis, herinneren haar vormen ons eraan dat na elke winter een lente komt.

Inspiratie uit oude verhalen

Mijn sculpturen vinden hun wortels in eeuwenoude mythologieën. Zo is er Cerridwen, de Keltische godin van transformatie en wijsheid, en Rhiannon, de godin van vrijheid en doorzettingsvermogen. Hun verhalen herinneren ons eraan dat verandering en groei universeel zijn, en dat ieder van ons een eigen pad bewandelt.

Het creëren van deze sculpturen is voor mij niet alleen een artistiek proces, maar ook een innerlijke reis. Het werken met klei helpt me om mijn eigen cycli van groei en loslaten te omarmen en biedt een manier om diepere verbindingen te leggen met mezelf en de verhalen die ons al generaties lang inspireren.

Laten we deze verhalen blijven vertellen – in klei, in woorden en in onze daden. Iedereen draagt zijn eigen verhaal in zich, en het is aan ons om het tot leven te brengen.

Vandaag heb ik haar gevuld

Mme BluestockingLeave a comment

Mijn kruidenvrouw — geboetseerd uit aarde, gevormd door mijn handen — en nu draagt ze ook zaad.

In haar hoofd: waterkers, fris en helder

In haar borsten: passiebloem links, zonnehoed rechts — voor hart en weerstand

In haar dijen: anijs en kamille, zacht en kruidig

En tussen haar benen… munt, tintelend en wakker

Binnen in mijn atelier staat mijn zonneaftreksel:: een kruidenolie die langzaam de geur, kleur en kracht van bloemen en kruiden in zich opneemt. Ik laat ze trekken ongeveer 3 à 4 weken in een basisolie, op een warme plek, zacht bewogen door zonlicht en aandacht.

Een maceraat maken is meer dan alleen een recept volgen. Het vraagt liefde, tijd en aanraking.

Elke dag even draaien, zacht schudden, een blik werpen. Zo geef je het terug wat het jou straks zal geven: warmte, troost, heling.

Het is een samenwerking met de tijd en met de planten die hun werking stukje bij beetje afstaan.

Taking a break from Scrolling

Mme BluestockingLeave a comment

It’s nearly summer here in the Netherlands, and I feel the need for quiet.
For space.
For peace, calm, and free thinking — especially in these strange and noisy times we’re all living in.

So I’m going back to pen and paper. The old ways. A slower rhythm. Scribbling instead of swiping. And spending even more time bare feet in nature and in my studio. Creating and keeping my hands busy. There is still so much I want to learn and practice. Not by scrolling, but by reading about techniques and in methods in books and trying it out for myself.

This isn’t goodbye — just a gentle see you later.
And if you miss me, you know where to find me.
Write me a good old letter or send a card…. or Leave a note with the bees— and I promise I’ll send something back 🕊

Love you, see you, bye bye 🌿💛

🍏 Apple Blossom Magic in April

Mme BluestockingLeave a comment

Just look at her bloom!
Our little apple tree is once again bursting with delicate white flowers — a promise of sweet, crisp apples to come. It always amazes me how much beauty and abundance one small tree can offer, especially right here in the heart of a city garden.

Even in an urban backyard in the Randstad, it’s absolutely possible to grow your own organic fruit. A little care, a little patience, and nature does the rest.

April in the garden is full of anticipation. Everything’s waking up — the bees are busy (you can just spot the hive in the background!), the soil is soft, and the light feels a little warmer each day.

I’m already dreaming of those first bites of sun-warmed apples come late summer. But for now, I’m simply enjoying the blossoms. Fragile. Fleeting. And full of life.

Meanwhile indoors::

🧵 Siem, My Little Shadow

Wherever I go, she follows.
And wherever I settle — at the sewing table, by the clay, in the garden — Siem finds a spot close by, usually right in the action.

Here she is, mid-inspection of my sewing supplies. That look? Equal parts judgment and devotion. She’s not entirely sure why I’m fussing with fabric when I could be scratching under her chin, but she stays. Always close. Always watching.

She’s my 10 year-young cat, my silent companion, my little shadow with sharp blue eyes and a heart that beats softly next to mine.

No matter what I’m making, it feels a little more complete with Siem by my side.

What was my February like?

Mme BluestockingLeave a comment

01.02:: 🌱 Imbolc Light & Lunar Magic

We had the most beautiful early spring day. Soft sun, blue skies stretching wide over green fields, and the land already whispering promises of new life.

A perfect day for walking — breathing in the stillness, soaking in the light, and feeling the quiet rhythm of the seasons shift. Somewhere between winter’s hush and spring’s first song.

And then, home again…
Just in time to catch this view: the crescent moon rising with Venus glowing just above it — like a blessing in the sky. A reminder that beginnings don’t have to be loud to be powerful.

✨ What a magical way to welcome Imbolc — the turning point where light begins to return, seeds begin to stir, and hope gently awakens.

02.02:: 🌿 Clay Days — Garden Goddesses in the Making

I’ve been happily tucked away in my clay studio, shaping a new series of frost-proof herbal women — earthy, expressive garden sculptures designed to live outdoors all year round. Each one is hand-built with love, made to hold herbs, flowers… or even birdseed if you like!

They’re now ready to be fired — the next exciting step before they can settle into the garden and begin their new lives among the growing things. I can already picture them standing among the blooms, cradling thyme and calendula, welcoming bees and birds alike.

As the days lengthen, it’s almost time to start sowing this year’s herbs. I’m dreaming of chamomile, lemon balm, wild mint… and I can’t wait to see how my kruidenvrouwtjes look when filled with living green.

🌼 I also have two ready-made herbal women available for adoption! They’re weatherproof, one-of-a-kind, and just as lovely used as planters or as whimsical bird-feeding bowls. I’m happy to take custom orders too.

11.02:: ✂️ A Quiet Afternoon Project

Time to hem the curtains — a slow, satisfying little sewing job I’ve actually been looking forward to. Just me, a tin full of pins and thread, some good light, and a calm rhythm of stitches.

It’s lovely how even small, practical handwork can feel like a creative pause in the day. A moment to breathe. To mend. To make.

13.02:: 💘 Room With a View (and a Heart Full of Love)

Back in my room with a view — sky soft and pastel, just a hint of pink in the clouds. Tomorrow is Valentine’s Day, and honestly… I feel like I’m floating on a little pink cloud already.

That in love feeling is still here, just like 21 years ago.
Only now, it’s wiser. Deeper. More grounded.
And somehow even more tender.

I feel so grateful to be here — in this moment, in this light, in this love.

Wishing you a beautiful Valentine’s Day — whether you’re celebrating with someone else or simply celebrating you. Because you, too, are worthy of love, softness, and joy. 🌷

🌸 Flowers Old & New

The first bouquet — now three weeks old — is still standing tall and smiling softly from the kitchen table. A little faded, a little wild, but still full of charm.

The second bouquet just arrived and hasn’t even been arranged yet, but already the colours are lighting up the room. Bright pinks, bold orange, soft purples — like a burst of spring waiting to be placed.

It’s such a small thing, but flowers really do lift the heart.
Old ones with memories.
New ones with promise.

17.02:: ☀️ Sunshine Outside and In

Blue skies, bright light, and a cheerful little walk with my four-legged shadow. The world feels wide and alive on days like these — crisp winter air, long shadows from the pollarded trees, and the soft rustle of reeds by the water.

Back home, the sunshine follows me inside… dancing across the table and lighting up my beautiful little Valentine’s Day flowers. A simple bouquet, but it brings me so much joy. Red, white, green, soft yellow — like a promise that spring is slowly on its way.

Feeling deeply grateful today.
For sunlight.
For small walks.
For bright blooms in a jar.
For all the ordinary things that make life quietly wonderful.

18.02:: ❄️ Sunshine, Frost & Thin Ice

A bright, cold day — the kind that stings your cheeks and sparkles on the water. The little coots were boldly strutting across the thin ice, their tiny feet tapping a rhythm as if the pond were glass.

Meanwhile, Amna found something far more interesting in the frozen ground, completely unfazed by the chill.

Late winter has a magic all its own. Quiet. Crisp. Full of strange little moments — birds walking where they should swim, light stretching just a bit longer, and paws pressing softly into frosty soil.

21.02:: 🐝 February Flight: The Bees Are Back

What a beautiful sight — our bees are back in action!
After months tucked away in the quiet dark of the hive, the first warm day in February brought a burst of life and motion. The air filled with the soft hum of wings, as the bees emerged to stretch, to fly… and, quite literally, to relieve themselves.

This first outing of the season is called the cleansing flight — a charming term for an essential need. Bees won’t soil the hive, so after a long winter indoors, they need this moment to empty their tiny stomachs and reset. But today, I saw something even more exciting…

They weren’t just flying.
They were working.

I spotted the first foragers returning with golden bundles of pollen tucked tightly to their legs — a sure sign that flowers are blooming, food is available, and most importantly: the queen is alive and well.

The Hope of Spring

Early spring always brings a little bit of tension for a beekeeper. You never quite know how your colony fared through the cold, the damp, and the months without fresh forage. Did they have enough food? Did disease or mould creep in? Has the queen survived?

But the sight of pollen-laden bees flying with purpose tells you everything you need to know. The hive is waking up. The queen has likely started laying her first eggs. The cycle of life is beginning again.

And with it, a new generation of pollinators will soon emerge — ready to visit flowers, support ecosystems, and quietly play their part in the blooming of spring.

In a world that often rushes forward, bees remind us to move with the seasons. To pause. To prepare. To return, when the moment is right, with purpose.

February is still fragile. But it’s full of promise.
And today, the bees whispered: we made it.

28.02:: 👀 Watched From Afar

Siem is keeping a close (and slightly judgmental) eye on me from her favourite lookout spot on the stairs today. She’s not one to rush, but I know what she’s waiting for…

Time to light the wood stove so Madam can stretch out in her royal spot by the fire.
Because clearly, her comfort is the priority.

Sometimes all you need is to light the fire, grab a good book, and treat yourself to a giant mug of herbal tea. 🍵 The world slows down a little. The warmth creeps in. And suddenly, everything feels just a bit softer. How do you spend your moments of pause?

Bright not Blue Monday: Kleurrijke lichtpuntjes en een beetje liefde voor jezelf

Mme BluestockingLeave a comment

Gister was zo’n dag die officieel bestempeld wordt als Blue Monday – zogenaamd de meest deprimerende dag van het jaar. Maar weet je wat? Ik heb besloten om daar niet aan mee te doen. In plaats daarvan had ik er een Bright Monday van gemaakt, vol kleine gelukjes en een flinke dosis warmte en kleur. Toch weet ik maar al te goed hoe lastig het soms kan zijn om jezelf in beweging te krijgen, vooral als de winterblues je in hun greep hebben.

Ik begon de dag door iets eerder wakker te worden, terwijl het nog donker was, en besloot om naar mijn innerlijke kind te luisteren. Ze had behoefte aan thuis en warmte, een Britse film (Bridget Jones, natuurlijk) en lekker creatief bezig zijn. Dus begon ik eerst met mijn morning pages – dat is heilig. Daarna bracht ik mijn mand vol spulletjes naar bed en pakte mijn haakprojectje erbij. Het voelt fijn om te merken dat mijn haakwerkje ook door anderen wordt gewaardeerd. Het was nog zo vroeg dat zelfs Amna geen zin had om wakker te worden.

Na mijn rustige ochtend, met mijn haakwerkje en een flinke dosis Bridget Jones, werd het tijd om eropuit te gaan. Mijn man en ik besloten samen met Amna een wandeling te maken bij de Brasserskade in Delft. Het is zo’n heerlijke plek waar je echt even de stad achter je kunt laten en kunt genieten van de natuur. Gewoon lekker wandelen, zonder haast, en ondertussen gezellig kletsen en wat frisse lucht opsnuiven. Dit stukje Delft heeft iets bijzonders; de grote, statige bomen langs de weg geven het zo’n ouderwetse charme. Ze lijken alles te hebben meegemaakt en geven je het gevoel dat je door een soort eeuwenoude bomen park loopt.

De hertenkamp zelf is altijd een gezellig plekje. De herten stonden loom te grazen en keken ons met hun grote, nieuwsgierige ogen aan. Amna vond het allemaal maar spannend, haar neus ging druk op en neer terwijl ze probeerde elk geurtje op te snuiven. We bleven even staan om te kijken hoe de dieren rustig hun gang gingen – er is iets heel rustgevends aan die plek. Daarna vervolgden we onze route onder de prachtige, hoge bomen door. Ik vind het heerlijk hoe ze een soort beschermende boog vormen over het pad. Het ritselen van de bladeren, de geur van vochtige aarde en het zachte gekraak van onze voetstappen op de grond – zo simpel, maar zo fijn.

Wat ik zo leuk vind aan de Brasserskade is dat het voelt alsof je ver weg bent van de drukte, terwijl je eigenlijk nog gewoon in Delft bent. De geschiedenis is hier overal voelbaar; vroeger liep deze kade helemaal naar Nootdorp en diende het als belangrijke route voor handel en transport. Nu is het vooral een plek waar mensen komen om te wandelen, fietsen of gewoon even tot rust te komen.

Na een uurtje kuieren – en na talloze keren stil te hebben gestaan omdat Amna weer een interessant geurtje had gevonden – keerden we terug naar de auto. Ik voelde me heerlijk opgeladen en dankbaar voor deze simpele, maar mooie ochtend. Terug naar huis, een warme kop thee en misschien nog een paar toeren haken…

Ik dacht nog tegen mezelf het is oké als het niet altijd lukt. Er zijn dagen waarop het gewoon te moeilijk voelt om naar buiten te gaan, en dat mag. Maar gelukkig probeer ik mezelf eraan te herinneren dat het soms een kwestie is van mijn denkpatroon doorbreken. In plaats van te denken “het heeft toch geen zin,” probeer ik mezelf te vertellen “ik probeer het gewoon even.” En bijna altijd, heel verrassend, voelt het achteraf lichter dan ik dacht. Wat voor mij helpt, is om van die kleine momenten iets bijzonders te maken. Mijn favoriete muts op, een thermos vol warme thee, Amna enthousiast voor me uit huppelend. Het hoeft niet perfect te zijn; het hoeft alleen maar iets te zijn. En als naar buiten gaan echt niet lukt, dan haal ik de kleur gewoon naar binnen.

Eenmaal thuis na de wandeling staken we het vuurtje aan, hield de gordijnen open voor dat beetje daglicht en stak de kaarsjes in het raam aan. Het perfecte moment om lekker te gaan zitten met mijn haakwerk en Bridget Jones af te kijken. Ik ben helemaal in de ban van mijn CAL  project van Attic24. De kleuren die ik heb uitgekozen uit de Katja Basic Merino collectie maken me zó blij.

Van zacht lichtroze, oudroze en koraal tot het diepe wijnrood en zandkleur – stuk voor stuk warme, uitnodigende tinten. De okergele en mosterdgele tinten brengen een beetje zonneschijn in huis, terwijl de grasgroene en donkergroene kleuren me doen denken aan het frisse voorjaar dat eraan komt. En dan die blauwtinten… groenblauw, petrolblauw, waterblauw en nachtblauw, als een serene weerspiegeling van het water buiten. De saliegroene tint voegt net dat beetje rust en zachtheid toe dat ik zo fijn vind.

Mijn haakmand ligt vol met deze prachtige bollen, klaar om in een kleurrijk project te veranderen dat me door de rest van de winter heen zal dragen. En terwijl ik steek voor steek werk, kijk ik naar de tulpen op tafel – een prachtig cadeau van mijn man. Ze staan nu in volle bloei en brengen precies de vrolijkheid die ik nodig heb op zo’n dag als vandaag.

Soms zijn het de kleine dingen die het verschil maken. Een korte wandeling, een kopje thee in je favoriete mok, een project waar je langzaam maar zeker aan werkt. En weet je? Dat is genoeg. Dus als je gisteren of vandaag moeite hebt om in beweging te komen, wees dan zacht voor jezelf. Probeer iets kleins: loop even naar buiten en adem de frisse lucht in, zet een vrolijk muziekje op, of gun jezelf een paar rustige haaksteken zonder haast.

Of je nu naar buiten gaat of lekker binnen blijft, onthoud dat je jezelf elke dag een beetje kleur en warmte mag gunnen. Geen Blue Monday, maar een Bright Monday, vol zachte, warme momentjes en liefde voor jezelf.

Nationale Tulpendag: Een kleurige verrassing in januari

Mme BluestockingLeave a comment

Ooooh, het Haagse Bos, wat een prachtige plek om te ontsnappen aan het drukke (stads)leven! Op deze frisse winterochtend besloten mijn man en ik om samen met Amna, ons “dochtertje”, een wandeling te maken. Ja, wij zijn ouders van twee hele grote kinderen bijna 20 en 18 jaar, dus hebben we een hondje als “nakomertje”… Don’t judge! Ieder geval, er is iets magisch aan een winterse wandeling, vooral als je je lekker warm hebt ingepakt, inclusief mijn heerlijke Schotse wollen handschoenen. Met Amna die vrolijk voor ons uit dartelde, was het tijd om te genieten van de rust en schoonheid van de natuur.

De ochtend begon met het rustige kraken van bladeren onder onze voeten. De paden in het Haagse Bos kronkelden voor ons uit, omringd door hoge, kale bomen die zich uitstrekten naar de grijze lucht. Het bos was stil, bijna alsof het in een diepe winterslaap verkeerde, maar toch zo vol leven op zijn eigen ingetogen manier.

Amna trippelde enthousiast heen en weer, haar pluizige staart wiegend als een klein vlaggetje. Soms stopte ze even, keek ze achterom naar ons, en rende dan weer verder. Mijn man liep naast me, zijn handen diep in zijn jaszakken, en we spraken over hoe het bos in elk seizoen zijn eigen charme heeft. Het is zo fijn om het dan hier op mijn blogje even vast te leggen om straks weer terug te kunnen vinden en te zien hoe de natuur veranderd, maar ook met jullie te delen en mijn familie ver verspreid over de hele wereld.

We kwamen al snel bij een smalle sloot die door het bos slingert. Het wateroppervlak was zo stil dat het leek alsof het de bomen en de lucht erboven perfect spiegelde. Ik bleef even staan om het in me op te nemen – de takken die zich in het water weerspiegelden leken bijna magisch. Mijn man, altijd met een oog voor detail, wees op een tak die zachtjes over het wateroppervlak gleed. Zulke kleine momenten maken een simpele wandeling toch heel bijzonder.

Terwijl we verder wandelden, rende Amna ineens opgewonden vooruit. Voor ons stond een ander hondje, zwart en wit en minstens zo enthousiast als zij. Binnen no-time dartelden ze samen door de bladeren, rennend en spelend alsof ze elkaar al jaren kenden. Het was zo’n mooi en puur moment, een herinnering aan hoe makkelijk dieren vriendschap sluiten.

Het Haagse Bos zit vol kleine verrassingen. Een van mijn favoriete momenten was toen we langs een enorme boom liepen, waarvan de stam bedekt was met felgroen mos. Het stak prachtig af tegen de donkere wintergrond. Het voelde alsof de natuur fluisterde dat, ondanks de kalmte van de winter, er altijd een sprankje leven te vinden is. Ik liep er even naartoe en raakte de stam zachtjes aan, de ruwe schors en zachte mosstructuur in mijn hand voelend. Ik keek nog even om en zag mijn man knikte instemmend – dit was zo’n plek die je even stil laat staan.

Het lange, kronkelende pad door het bos was de perfecte afsluiting van onze ochtend. De kale bomen vormden als het ware een tunnel over ons heen, terwijl de grond, naast het padje, bedekt is met een bruin tapijt van bladeren. Amna liep weer voor ons uit, af en toe een snelle blik over haar schouder werpend alsof ze ons aanmoedigde om haar te volgen. Het voelde bijna alsof we de enige mensen waren in deze verborgen oase.

Omdat het vandaag Nationale Tulpendag is in Nederland – een feestelijke dag waarop we de start van het tulpenseizoen vieren – kreeg ik nog prachtige tulpen cadeau onderweg naar huis. Misschien verwacht je tulpen pas later in het jaar, als de lente volop in bloei staat, maar niets is minder waar. In januari geven deze vrolijke bloemen ons alvast een voorproefje van het kleurrijke seizoen dat eraan komt.

Hij wist dus precies hoe hij mijn hart moest verwarmen: met prachtige tulpen. De felle kleuren – roze, rood en een vleugje geel – straalden meteen een stukje lente uit in onze winterdag. Het is zo’n klein gebaar dat zoveel vreugde brengt. Terwijl we terug naar huis reden, kon ik mijn ogen niet van de bloemen afhouden. Ze lagen op mijn schoot, stevig verpakt in het glanzende folie, en ze roken al heerlijk fris.

Nationale Tulpendag voelt als een lichtpuntje midden in de winter. Het herinnert mij eraan dat, zelfs in de donkere maanden, er altijd iets is om naar uit te kijken. Ik keek er zo naar uit om deze prachtige bloemen thuis in een vaas te zetten en mijn huis met hun vrolijke kleuren op te fleuren en dit is het resultaat. Mooi he? En echt niet duur, ze zijn in de aanbieding bij AH 2 bossen voor €8,-.

Nou dus tulpen in januari – wie had dat gedacht? Maar het voelt zo typisch Nederlands, met die eindeloze liefde voor bloemen en het vieren van kleine momenten. Vandaag ben ik niet alleen dankbaar voor de natuur en de rust van onze wandeling, maar ook voor deze kleurrijke herinnering aan wat komen gaat. Een perfecte afsluiting van een mooie dag!

Tulpen hebben niet veel water nodig; een klein laagje van ongeveer 5-10 centimeter in de vaas is genoeg, zodat alleen de stelen het water raken. Zorg ervoor dat je het water elke 2-3 dagen ververst en daarbij een klein stukje van de steel afsnijdt, zodat ze fris blijven en beter water kunnen opnemen. Ik noem dit wel high maintenance, maar zeker de moeite waard, want dan gaan ze zoveel langer mee en veel meer waarde voor geld. Zorg dat de vaas op een koele plek staat, uit de buurt van direct zonlicht, tocht of een verwarming. Een handige truc om tulpen langer mooi te houden, is om ze ’s nachts in een koelere ruimte te zetten. Nog een tip: als je graag rechte tulpen wilt, kun je ze even in een krant wikkelen en in koud water laten staan. Met een beetje aandacht geniet je nog langer van hun vrolijke kleuren! Maar dat doe ik vandaag niet, want ik heb een enorm leuke nieuwe kleurvolle project die vandaag van start gaat.. Daar volgende keer meer over 🙂

Dus ga ik nu even met een grote pot thee en tevreden op de bank ploffen met mijn projectje! Dit soort momenten, zo simpel en toch zo speciaal, zijn precies waar ik van hou. Wat houd jou bezig? Ben jij bezig met een leuk project? Ik lees graag waar jij mee bezig bent. Laat gerust een berichtje achter!

De natuur in het Haagse Bos heeft ons weer laten zien hoe mooi en rustgevend het leven kan zijn, zelfs in de koudste maanden van het jaar. Winter in Den Haag is absoluut niet zo grauw en grijs als je zou denken, en ik voel me zo dankbaar dat we dit met elkaar en Amna kunnen delen. Wat een heerlijke ochtend!