Vanmorgen voelde ik me onverwacht geraakt door iets heel eenvoudigs, iets kleins en tegelijk iets dat mijn hart al jaren kent. Terwijl ik in mijn atelier bezig was, zag ik opeens opnieuw dat kleine blauw-gele bolletje tussen de takken bewegen. Een pimpelmeesje, nieuwsgierig en licht als de ochtend zelf. En even later, zoals altijd, zijn partner ernaast.

Dit blauwe meesjeskoppel maakt al minstens zes jaar deel uit van onze tuinfamilie. Ze komen elke dag even langs om hallo te zeggen, alsof ze willen controleren of alles nog klopt in de wereld. Soms zitten ze op de rand van een tak, soms vlak bij het raam, alsof ze even over mijn schouder willen meekijken wanneer ik werk met klei, potlood of papier.

En telkens opnieuw gebeurt het:
ze inspireren me.Vandaag zo sterk dat ik besloot eentje te tekenen, precies zoals ze daar zat tussen de knoppen van de mooi magnolia boom, badend in dat zachte winterlicht dat zoveel belofte draagt.

Het is bijzonder hoeveel vreugde zulke kleine buren kunnen brengen. Ze vragen niets, maar laten iets achter: een glimlach, een moment van rust, een herinnering dat de natuur altijd dichtbij is, zelfs in het gewone, alledaagse.

Ik voel me rijk met zulke tuinvrienden.
En jij… heb jij ook dieren die jouw tuin of balkon bezoeken? Vogels, egels, insecten, misschien zelfs een eekhoorn? Welke kleine wezens maken deel uit van jouw dagelijkse wereld?

Vertel het me; ik vind het heerlijk hoe onze levens verweven raken met dat van zulke kleine, gevederde of harige buren.