27 March 2025:: Look who’s quietly taking shape on my sewing table…
This little long-eared bunny is still a work in progress, but already I can feel the life and character forming with every stitch. Made from soft, unbleached cotton and sewn together in the early light of morning, this one feels like a gentle breath of calm amidst the busy world.
There’s something incredibly grounding about dollmaking — the slowness, the silence, the rhythm of it. Cutting, sewing, stuffing, shaping… it’s like sculpting a story in fabric.
I haven’t added a face yet. Not quite ready. That part always feels sacred — like naming something. For now, she simply sits beside the threads, keeping me company, legs dangling over the edge of my sewing box.
There’s something about early spring light that feels like a soft invitation — to begin again, to notice more, to get busy in the gentlest of ways.
The Magnolia tree outside my window is bursting into bloom, and my studio is bathed in that pale, golden light that only spring brings. Brushes, pots, notebooks, and little bowls of colour are scattered across the table, ready for the next wave of inspiration. It’s that beautiful in-between time — not quite summer, no longer winter — when everything feels quietly alive.
And outside, the bees are humming. And I’m feeling hopeful.
They’ve started flying again, joyful and determined, returning to the hive with legs full of pollen like tiny golden pantaloons. Watching them always gives me a little jolt of wonder. Such small creatures — such great purpose.
Preparing for the Spring Inspection
While they work, I’m busy too. Tomorrow is the first proper spring inspection of the season, and I’m preparing everything we’ll need: tools, notes, fresh frames, and of course — a calm presence. Beekeeping, like any kind of tending, asks for presence above all.
There’s something deeply grounding about syncing your days with the rhythm of the hive. You begin to feel the season not just in the temperature or the flowers, but in the energy of things — a quickening, a stirring, a coming back to life.
Between the garden and the studio, I move in a quiet rhythm of my own — checking on the bees, washing brushes, watching the light change across the walls. It’s a simple kind of joy. A slow one. And for me, that’s the best kind.
Tomorrow I’ll open the hive and check how they’ve made it through the winter. But today, I’m letting the sunlight warm the table, the scent of spring drift through the open door, and the soft hum of bees remind me: life returns.
We’re still happily hooking away over here — stitch by stitch, colour by colour — and always with my favourite little shadow curled up beside me. 🐾
Amna (yes, that fluffy Sheltie face you see!) has fully claimed the crochet spot as her own. She supervises my work closely, keeps the blanket warm in between rows, and occasionally tries to “help” by gently stealing a ball of yarn… or two.
We’re working on the beautiful Canal Boat CAL by the ever-inspiring Lucy at @Attic24 — and oh, what a joyful journey it’s been! All those delicious colours, those happy stripes, the feeling of rhythm and brightness that grows with every row. It’s like crocheting a little boat ride through springtime.
There’s something so soothing about it all: the soft click of the hook, the tug of the yarn, the peaceful weight of the blanket growing over my lap… and, of course, a snuggly Sheltie snoozing right beside me.
Not sure when we’ll be “finished” — but honestly, I don’t mind. We’re enjoying the journey far too much to rush it.
I finally carved out a little time to experiment — and oh, how good it felt! Today’s studio table is filled with test tiles for a new project I’ve been dreaming about… and I’m so excited.
There’s something joyful about making just for the sake of curiosity. No deadlines. No pressure. Just me, my hands, and some sparkly colours calling to be tried.
The tiles are stamped, cut, and ready for their first round in the kiln. Once they’ve been bisque fired, I’ll glaze them with bright, cheerful colours — and then it’s back into the kiln again. A slow, patient rhythm that’s as much a part of the magic as the making itself.
Of course, it’s always a bit of a mystery how the final results will turn out. Clay has its own language, and glaze… well, glaze does what it wants. But that’s part of the wonder.
For now, I’m enjoying the process — soft light through the window, tools at hand, and Amna curled up under the table, keeping me company.
This is what slow living looks like to me: quiet joy, colourful messes, and creating something just because it lights you up.
We had the most beautiful early spring day. Soft sun, blue skies stretching wide over green fields, and the land already whispering promises of new life.
A perfect day for walking — breathing in the stillness, soaking in the light, and feeling the quiet rhythm of the seasons shift. Somewhere between winter’s hush and spring’s first song.
And then, home again… Just in time to catch this view: the crescent moon rising with Venus glowing just above it — like a blessing in the sky. A reminder that beginnings don’t have to be loud to be powerful.
✨ What a magical way to welcome Imbolc — the turning point where light begins to return, seeds begin to stir, and hope gently awakens.
02.02:: 🌿 Clay Days — Garden Goddesses in the Making
I’ve been happily tucked away in my clay studio, shaping a new series of frost-proof herbal women — earthy, expressive garden sculptures designed to live outdoors all year round. Each one is hand-built with love, made to hold herbs, flowers… or even birdseed if you like!
They’re now ready to be fired — the next exciting step before they can settle into the garden and begin their new lives among the growing things. I can already picture them standing among the blooms, cradling thyme and calendula, welcoming bees and birds alike.
As the days lengthen, it’s almost time to start sowing this year’s herbs. I’m dreaming of chamomile, lemon balm, wild mint… and I can’t wait to see how my kruidenvrouwtjes look when filled with living green.
🌼 I also have two ready-made herbal women available for adoption! They’re weatherproof, one-of-a-kind, and just as lovely used as planters or as whimsical bird-feeding bowls. I’m happy to take custom orders too.
11.02:: ✂️ A Quiet Afternoon Project
Time to hem the curtains — a slow, satisfying little sewing job I’ve actually been looking forward to. Just me, a tin full of pins and thread, some good light, and a calm rhythm of stitches.
It’s lovely how even small, practical handwork can feel like a creative pause in the day. A moment to breathe. To mend. To make.
13.02:: 💘 Room With a View (and a Heart Full of Love)
Back in my room with a view — sky soft and pastel, just a hint of pink in the clouds. Tomorrow is Valentine’s Day, and honestly… I feel like I’m floating on a little pink cloud already.
That in love feeling is still here, just like 21 years ago. Only now, it’s wiser. Deeper. More grounded. And somehow even more tender.
I feel so grateful to be here — in this moment, in this light, in this love.
Wishing you a beautiful Valentine’s Day — whether you’re celebrating with someone else or simply celebrating you. Because you, too, are worthy of love, softness, and joy. 🌷
🌸 Flowers Old & New
The first bouquet — now three weeks old — is still standing tall and smiling softly from the kitchen table. A little faded, a little wild, but still full of charm.
The second bouquet just arrived and hasn’t even been arranged yet, but already the colours are lighting up the room. Bright pinks, bold orange, soft purples — like a burst of spring waiting to be placed.
It’s such a small thing, but flowers really do lift the heart. Old ones with memories. New ones with promise.
17.02:: ☀️ Sunshine Outside and In
Blue skies, bright light, and a cheerful little walk with my four-legged shadow. The world feels wide and alive on days like these — crisp winter air, long shadows from the pollarded trees, and the soft rustle of reeds by the water.
Back home, the sunshine follows me inside… dancing across the table and lighting up my beautiful little Valentine’s Day flowers. A simple bouquet, but it brings me so much joy. Red, white, green, soft yellow — like a promise that spring is slowly on its way.
Feeling deeply grateful today. For sunlight. For small walks. For bright blooms in a jar. For all the ordinary things that make life quietly wonderful.
18.02:: ❄️ Sunshine, Frost & Thin Ice
A bright, cold day — the kind that stings your cheeks and sparkles on the water. The little coots were boldly strutting across the thin ice, their tiny feet tapping a rhythm as if the pond were glass.
Meanwhile, Amna found something far more interesting in the frozen ground, completely unfazed by the chill.
Late winter has a magic all its own. Quiet. Crisp. Full of strange little moments — birds walking where they should swim, light stretching just a bit longer, and paws pressing softly into frosty soil.
21.02:: 🐝 February Flight: The Bees Are Back
What a beautiful sight — our bees are back in action! After months tucked away in the quiet dark of the hive, the first warm day in February brought a burst of life and motion. The air filled with the soft hum of wings, as the bees emerged to stretch, to fly… and, quite literally, to relieve themselves.
This first outing of the season is called the cleansing flight — a charming term for an essential need. Bees won’t soil the hive, so after a long winter indoors, they need this moment to empty their tiny stomachs and reset. But today, I saw something even more exciting…
They weren’t just flying. They were working.
I spotted the first foragers returning with golden bundles of pollen tucked tightly to their legs — a sure sign that flowers are blooming, food is available, and most importantly: the queen is alive and well.
The Hope of Spring
Early spring always brings a little bit of tension for a beekeeper. You never quite know how your colony fared through the cold, the damp, and the months without fresh forage. Did they have enough food? Did disease or mould creep in? Has the queen survived?
But the sight of pollen-laden bees flying with purpose tells you everything you need to know. The hive is waking up. The queen has likely started laying her first eggs. The cycle of life is beginning again.
And with it, a new generation of pollinators will soon emerge — ready to visit flowers, support ecosystems, and quietly play their part in the blooming of spring.
In a world that often rushes forward, bees remind us to move with the seasons. To pause. To prepare. To return, when the moment is right, with purpose.
February is still fragile. But it’s full of promise. And today, the bees whispered: we made it.
28.02:: 👀 Watched From Afar
Siem is keeping a close (and slightly judgmental) eye on me from her favourite lookout spot on the stairs today. She’s not one to rush, but I know what she’s waiting for…
Time to light the wood stove so Madam can stretch out in her royal spot by the fire. Because clearly, her comfort is the priority.
Sometimes all you need is to light the fire, grab a good book, and treat yourself to a giant mug of herbal tea. 🍵 The world slows down a little. The warmth creeps in. And suddenly, everything feels just a bit softer. How do you spend your moments of pause?
Gister was zo’n dag die officieel bestempeld wordt als Blue Monday – zogenaamd de meest deprimerende dag van het jaar. Maar weet je wat? Ik heb besloten om daar niet aan mee te doen. In plaats daarvan had ik er een Bright Monday van gemaakt, vol kleine gelukjes en een flinke dosis warmte en kleur. Toch weet ik maar al te goed hoe lastig het soms kan zijn om jezelf in beweging te krijgen, vooral als de winterblues je in hun greep hebben.
Ik begon de dag door iets eerder wakker te worden, terwijl het nog donker was, en besloot om naar mijn innerlijke kind te luisteren. Ze had behoefte aan thuis en warmte, een Britse film (Bridget Jones, natuurlijk) en lekker creatief bezig zijn. Dus begon ik eerst met mijn morning pages – dat is heilig. Daarna bracht ik mijn mand vol spulletjes naar bed en pakte mijn haakprojectje erbij. Het voelt fijn om te merken dat mijn haakwerkje ook door anderen wordt gewaardeerd. Het was nog zo vroeg dat zelfs Amna geen zin had om wakker te worden.
Na mijn rustige ochtend, met mijn haakwerkje en een flinke dosis Bridget Jones, werd het tijd om eropuit te gaan. Mijn man en ik besloten samen met Amna een wandeling te maken bij de Brasserskade in Delft. Het is zo’n heerlijke plek waar je echt even de stad achter je kunt laten en kunt genieten van de natuur. Gewoon lekker wandelen, zonder haast, en ondertussen gezellig kletsen en wat frisse lucht opsnuiven. Dit stukje Delft heeft iets bijzonders; de grote, statige bomen langs de weg geven het zo’n ouderwetse charme. Ze lijken alles te hebben meegemaakt en geven je het gevoel dat je door een soort eeuwenoude bomen park loopt.
De hertenkamp zelf is altijd een gezellig plekje. De herten stonden loom te grazen en keken ons met hun grote, nieuwsgierige ogen aan. Amna vond het allemaal maar spannend, haar neus ging druk op en neer terwijl ze probeerde elk geurtje op te snuiven. We bleven even staan om te kijken hoe de dieren rustig hun gang gingen – er is iets heel rustgevends aan die plek. Daarna vervolgden we onze route onder de prachtige, hoge bomen door. Ik vind het heerlijk hoe ze een soort beschermende boog vormen over het pad. Het ritselen van de bladeren, de geur van vochtige aarde en het zachte gekraak van onze voetstappen op de grond – zo simpel, maar zo fijn.
Wat ik zo leuk vind aan de Brasserskade is dat het voelt alsof je ver weg bent van de drukte, terwijl je eigenlijk nog gewoon in Delft bent. De geschiedenis is hier overal voelbaar; vroeger liep deze kade helemaal naar Nootdorp en diende het als belangrijke route voor handel en transport. Nu is het vooral een plek waar mensen komen om te wandelen, fietsen of gewoon even tot rust te komen.
Na een uurtje kuieren – en na talloze keren stil te hebben gestaan omdat Amna weer een interessant geurtje had gevonden – keerden we terug naar de auto. Ik voelde me heerlijk opgeladen en dankbaar voor deze simpele, maar mooie ochtend. Terug naar huis, een warme kop thee en misschien nog een paar toeren haken…
Ik dacht nog tegen mezelf het is oké als het niet altijd lukt. Er zijn dagen waarop het gewoon te moeilijk voelt om naar buiten te gaan, en dat mag. Maar gelukkig probeer ik mezelf eraan te herinneren dat het soms een kwestie is van mijn denkpatroon doorbreken. In plaats van te denken “het heeft toch geen zin,” probeer ik mezelf te vertellen “ik probeer het gewoon even.” En bijna altijd, heel verrassend, voelt het achteraf lichter dan ik dacht. Wat voor mij helpt, is om van die kleine momenten iets bijzonders te maken. Mijn favoriete muts op, een thermos vol warme thee, Amna enthousiast voor me uit huppelend. Het hoeft niet perfect te zijn; het hoeft alleen maar iets te zijn. En als naar buiten gaan echt niet lukt, dan haal ik de kleur gewoon naar binnen.
Eenmaal thuis na de wandeling staken we het vuurtje aan, hield de gordijnen open voor dat beetje daglicht en stak de kaarsjes in het raam aan. Het perfecte moment om lekker te gaan zitten met mijn haakwerk en Bridget Jones af te kijken. Ik ben helemaal in de ban van mijn CAL #Canalboat project van Attic24. De kleuren die ik heb uitgekozen uit de Katja Basic Merino collectie maken me zó blij.
Van zacht lichtroze, oudroze en koraal tot het diepe wijnrood en zandkleur – stuk voor stuk warme, uitnodigende tinten. De okergele en mosterdgele tinten brengen een beetje zonneschijn in huis, terwijl de grasgroene en donkergroene kleuren me doen denken aan het frisse voorjaar dat eraan komt. En dan die blauwtinten… groenblauw, petrolblauw, waterblauw en nachtblauw, als een serene weerspiegeling van het water buiten. De saliegroene tint voegt net dat beetje rust en zachtheid toe dat ik zo fijn vind.
Mijn haakmand ligt vol met deze prachtige bollen, klaar om in een kleurrijk project te veranderen dat me door de rest van de winter heen zal dragen. En terwijl ik steek voor steek werk, kijk ik naar de tulpen op tafel – een prachtig cadeau van mijn man. Ze staan nu in volle bloei en brengen precies de vrolijkheid die ik nodig heb op zo’n dag als vandaag.
Soms zijn het de kleine dingen die het verschil maken. Een korte wandeling, een kopje thee in je favoriete mok, een project waar je langzaam maar zeker aan werkt. En weet je? Dat is genoeg. Dus als je gisteren of vandaag moeite hebt om in beweging te komen, wees dan zacht voor jezelf. Probeer iets kleins: loop even naar buiten en adem de frisse lucht in, zet een vrolijk muziekje op, of gun jezelf een paar rustige haaksteken zonder haast.
Of je nu naar buiten gaat of lekker binnen blijft, onthoud dat je jezelf elke dag een beetje kleur en warmte mag gunnen. Geen Blue Monday, maar een BrightMonday, vol zachte, warme momentjes en liefde voor jezelf.
Toen we in de zomer van 2016 verhuisden naar een Vinexwijk in de Randstad, voelde het alsof we in “Lego Ville” waren beland. Strakke lijnen, rechte stoepen, en huizen die als legosteentjes keurig op hun plaats stonden. Vanuit het groene Drenthe en het uitgestrekte Zuid-Afrika waar ik eerder woonde, was deze nieuwe omgeving een enorme overgang. Hoewel ik genoot van de centrale ligging – vlakbij Den Haag, Delft, Rotterdam, de zee, en eeuwenoude bossen – voelde ons thuis in de stad toch kaal en kil. Ik miste het groen dat me altijd had omringd.
Het Begin van een Groene Droom
In de loop der jaren hebben we geprobeerd ons huis en de tuin te vergroenen. Een paar bomen in potten, bloemen die kleur brachten, en een moestuin brachten al wat leven terug. Toch bleef het gevoel dat er meer moest gebeuren. De tuin, hoewel klein in vergelijking met Drenthe of Zuid-Afrika, werd steeds belangrijker. Elk stukje grond werd een kans om te transformeren. We namen een vakantiehuisje in de natuur en begonnen een moestuin, wat hielp om dat gemis aan groen enigszins te verzachten. Maar thuis bleef het gevoel van kaalheid knagen.
Totdat vorig jaar alles veranderde: we werden imker. Onze eigen bijen brachten een nieuwe dimensie in ons leven en in onze tuin. Ze lieten ons zien hoe belangrijk zelfs de kleinste planten en bloemen kunnen zijn. Plotseling voelde de tuin groter en waardevoller. En dit jaar besloten we om het groots aan te pakken: onze tuin, het stukje grond naast ons huis, en de ruimte rond mijn atelier (“The Dirty Potter”) zouden allemaal veranderen in een groene oase in het midden van de wijk.
Een Duurzame Transformatie
Dankzij mijn man – mijn sterke partner in dit project – hebben we de eerste stap gezet. We hebben de tegels rondom het huis gewipt en de grond voorbereid voor nieuwe planten. De gemeente Den Haag moedigt gelukkig vergroening aan, zolang we rekening houden met de infrastructuur. Dit gaf ons de motivatie om van ons huis een levendige groene hoek te maken, een plek waar planten, bijen en mensen samenkomen.
We hebben gekozen voor klimop en Cypres boompjes om een basis te leggen voor deze groene transformatie.
De klimop staat voor vasthoudendheid en verbinding. Het groeit in alle richtingen, zoekt zijn weg langs muren en hekken, en creëert schaduw en beschutting voor kleine dieren en insecten. Onze keuze voor klimop symboliseert onze wens om verbinding te maken – met de natuur, de gemeenschap, en met onze tuin als geheel.
De Cypres heeft een andere rol: hij brengt structuur, diepte, en groen in alle seizoenen. De robuuste, groene kleur van de Cypres herinnert ons aan kracht en continuïteit. Deze kleine boompjes staan symbool voor groei en een nieuw begin, zelfs in de meest stedelijke omgevingen.
Onze Groene Hoek in Beeld
De foto’s laten het begin zien van ons project: een tafel vol kleine planten die wachten om een thuis te vinden in de grond. De nieuwe plantjes, net geplant naast de muur, symboliseren hoop en belofte. Deze muur, die ooit een saaie grens vormde, zal langzaam transformeren in een levende, ademende achtergrond vol klimop en groene accenten. Ik denk elk boompje en elke klimop vertelt zijn eigen verhaal, en samen vormen ze een levend kunstwerk.
Op de laatste foto zie je hoe het geheel begint te groeien – een mooie balans tussen structuur en natuurlijkheid. Het contrast tussen de stenen muur en het zachte groen benadrukt hoe zelfs de meest versteende plek een nieuw leven kan krijgen.
Van Potter tot Plant-Potter
In dit proces ontdekte ik ook iets bijzonders: mijn rol als “The Dirty Potter” ging verder dan alleen klei. Terwijl ik planten in de grond zette en mijn atelier ernaast groen maakte, besefte ik dat ik niet alleen potten maakte, maar ook letterlijk “planten en kruiden potter” werd. Het bracht een glimlach op mijn gezicht en gaf nog meer betekenis aan dit project. Klei, natuur en (kruiden) planten vullen elkaar prachtig aan, en dit is pas het begin.
Een Wijk Oase voor Iedereen
Ons doel is niet alleen om onze tuin te transformeren, maar om een voorbeeld te stellen. We willen anderen inspireren om tegels te wippen, groen te planten, en zelfs de kleinste ruimte te benutten voor natuur. In een Vinexwijk zoals deze – met zijn strakke lijnen en efficiënt gebruik van ruimte – is elk stukje groen een stap richting een gezondere en mooiere omgeving.
We hopen dat ons huis, onze tuin, en mijn atelier samen een plek worden waar mensen de natuur voelen, creativiteit ontdekken, en rust vinden. Deze groene transformatie laat zien dat je, zelfs in een stedelijke omgeving, een oase van groen kunt creëren. Het vraagt toewijding, maar de beloning is onbetaalbaar – voor ons, voor de bijen, en voor iedereen die hier komt.
Doe Mee met Onze Groene Transformatie!
Wij willen niet alleen ons huis en tuin omtoveren tot een groene oase, maar ook jou inspireren om mee te doen. Of je nu een balkon, een kleine tuin, of zelfs alleen een vensterbank hebt – elke vierkante meter kan bijdragen aan meer groen, meer rust, en een betere leefomgeving.
Heb jij al een stukje groen in jouw buurt? Misschien heb je net als wij een tegel gewipt of een boom geplant? Of droom je ervan om meer te doen, maar weet je niet waar te beginnen? Deel jouw ideeën, foto’s, of vragen met ons!
Volg ons project: Blijf op de hoogte van onze transformatie en ontdek hoe je zelf aan de slag kunt gaan.
Deel jouw verhaal: We vinden het geweldig om te horen wat jij doet om jouw omgeving groener te maken.
Doe inspiratie op: We delen handige tips, DIY-projecten en verhalen over kruiden, bijen, en duurzaamheid.
Volg mijn blog en laten we samen een verschil maken – plant voor plant, tegel voor tegel! Laat hieronder in de reacties weten wat jouw groene droom is of stuur ons een foto van jouw eigen stukje natuur. Samen creëren we een groene oase, zelfs in de versteende straten van de stad! 🌿🐝🌸
De winter is nog in volle gang hier in Nederland, en ik merk dat deze tijd van het jaar me altijd uitnodigt tot rust en reflectie. Het is immers een seizoen van knusheid, warme drankjes (heel veel thee) en – natuurlijk – plannen maken voor de maanden die komen. Maar ik ben nu een maal een bezig bijtje, dus lang stil zitten en plannen lukt me niet zo goed, dus heb ik ook weer deze week wat leuks te delen. Deze week draait om winterse kruiden, een beetje aandacht voor onze bijen, en een creatief project uit mijn atelier. Ik hoop dat jullie wat inspiratie vinden in mijn kleine winterrituelen.
Winterse Kruiden: Tijm en Rozemarijn
In de winter hebben we vaak behoefte aan warmte, zowel in huis als in ons lijf. Tijm en rozemarijn zijn mijn absolute favorieten in dit seizoen. Ik deelde al een heerlijke theetje van deze kruiden in The Dirty Potter nieuwsbrief van januari. Deze twee kruiden blijven stoïcijns groen, zelfs bij vorst, en ze brengen een heerlijke geur en smaak in de keuken. Maar wat ik nog fijner vind: ze kunnen ook echt helpen als je verkouden bent of last hebt van een zere keel.
Recept: Tijmsiroop tegen een Zere Keel
Ik wil vandaag een van mijn favoriete winterrecepten met jullie delen: tijmsiroop tegen een zere keel. Deze siroop is eenvoudig te maken en werkt bij mij altijd als ik last heb van hoest of keelpijn, zoals nu ook juist het geval is. … kuch kuch … Het combineert de krachtige antibacteriële eigenschappen van tijm met de verzachtende werking van honing. Perfect om de winter door te komen!
Wat heb je nodig?
100 gram verse tijmblaadjes (of 50 gram gedroogde tijm) *op de foto heb ik gedroogde tijm gebruikt
500 ml water
250 gram rauwe honing
Sap van 1 citroen (optioneel)
Stappenplan
Maak een tijminfusie: Doe de tijm in een pan en voeg het water toe. Breng dit aan de kook en laat het 15 minuten zachtjes pruttelen, zodat de werkzame stoffen uit de tijm vrijkomen.
2. Zeef het mengsel: Giet de infusie door een fijne zeef of kaasdoek in een andere pan of kom. Druk de tijm goed aan om alle vloeistof eruit te halen.
3. Voeg de honing toe: Laat de tijminfusie afkoelen tot ongeveer 40°C (lauwwarm) en roer de honing erdoor. Zorg dat de siroop goed gemengd is.
4. Citroen (optioneel): Voeg het sap van 1 citroen toe voor extra smaak en vitamine C. Dit maakt de siroop ook iets frisser.
5. Bewaren: Giet de siroop in een schoon, gesteriliseerd flesje of potje. Bewaar het in de koelkast. De siroop blijft ongeveer 1 maand goed.
Hoe Gebruik Je Het?
Neem 1-2 theelepels siroop direct om je keel te verzachten.
Voeg 1 eetlepel toe aan een kopje warm water of thee voor een kalmerend drankje.
Je kunt het ook gebruiken als natuurlijke hoestsiroop, 3 keer per dag.
Contra indicaties
Bij zwangerschap en zogen alleen uitwendig gebruiken.
Geen tinctuur gebruiken bij een hoge bloeddruk.
Waarom Tijmsiroop Werkt
Tijm: Antibacterieel, slijmoplossend en verzachtend. Helpt bij hoesten en keelklachten.
Honing: Verzacht de keel en heeft een natuurlijke antibacteriële werking.
Citroen: Versterkt het immuunsysteem en geeft een frisse smaak.
Ik hoop dat mijn recept je helpt om gezond en comfortabel de winter door te komen! Probeer het eens, en laat me weten hoe het werkt voor jou. Heb jij een eigen winterfavoriet die je altijd maakt? Deel het in de reacties – ik hoor het graag!
Bijen update: Hoe We Hen Kunnen Helpen in de Winter
Onze bijen zitten nu in hun winterrust. Ze klitten samen in hun kast en blijven warm door heel dicht bij elkaar te zitten. Als imker weten we hoe belangrijk het is om ze in deze periode niet te storen – dat kost hen energie die ze hard nodig hebben. Wist je dat bijtjes niet vliegen als het onder de 10 graden is? Dus zijn ze nu heerlijk bezig binnen elkaar warm te houden.
Maar wist je dat je ook in de winter al iets kunt doen om bijen en andere insecten te helpen?
In week 1 van januari vertel ik over welke planten je kunt planten om de bijen te helpen
Denk vooruit: Plan je tuin zo dat er in elk seizoen iets bloeit. Dat maakt een wereld van verschil voor bijen én je eigen plezier.
Ik vind het heerlijk om deze tijd van het jaar na te denken over hoe we onze tuin nog meer een toevluchtsoord kunnen maken – voor de bijen én voor onszelf en natuurlijk voor Amna. Dat betekent dus geen giftige planten in ons tuintje. Zodra het zonnetje een beetje schijnt en het wind een beetje gaat liggen werk ik tussendoor nog even aan kleine klusjes of ben ik in het atelier.
Creativiteit: Potten Maken in Mijn Atelier
Tijdens deze koude dagen vind ik het heerlijk om in mijn atelier te werken. Klei in mijn handen, het (elektrische) houtkacheltje aan, en mijn gedachten laten afdwalen terwijl ik iets moois maak of lekker een luisterboek of podcast aan. Deze week heb ik gewerkt aan een paar handgemaakte kruidenpotten en schalen. Heerlijk in Afrikaanse stijl. Ja, mijn liefde voor Afrika is groot, daar liggen mijn roots en wat mis ik toch vaak de zonneschijn en mijn mensen. Gelukkig heb ik het hier ook goed en ook lieve mensen. Ik ben een dankbaar en gezegend mens.
Wat ik zo leuk vind aan mijn potjes en schalen van deze week, is dat het zowel praktisch als decoratief is. Ik gebruik zwarte steengoedklei, omdat die mooi contrasteert met de witte porselein die ik als egobe heb aangebracht. Het kan straks binnen onder de veranda staan of buiten in de tuin, of zelfs in huis. Hier is wat ik heb gemaakt:
kleinere en grotere kruidenpotjes voor op de vensterbank en buiten in de tuin, perfect voor al die plantjes en bloemen straks. Zo kan ik mijn planten makkelijker verplaatsen en hoef ik niet altijd rekening te houden met goede buren… Ook kan ik de plantjes die meer zon nodig hebben makkelijker verschuiven (met de zon mee laten reizen door de hele dag).
grotere bakken dat ik straks in de tuin wil gebruiken tijdens de lunch van de dag workshops die ik aanbied.
Het is een eenvoudige herinnering dat creativiteit en natuur hand in hand gaan. Als ik de potjes en schalen zie staan zie ik ze al straks mijn tuintje en tafel op vrolijken.
Theepot en theekopje ook heb ik nog even een theepot gemaakt en een thee kopje voor mezelf om lekker uit te kunnen gieten terwijl ik werk. Ik heb al verteld over mijn kruidenvrouwtje in week 1 die de kruid van het jaar erop heeft. Nou op mijn theepot en kopje heb ik ook hetzelfde kruid erop gekerfd. Weet je al wat het is?
Een Warm Wintergevoel
Ik hoop dat jullie iets hebben aan deze kleine winterse tips en inspiratie. Deze tijd van het jaar kan soms donker en stil aanvoelen, maar met kruiden, creativiteit en een beetje aandacht voor jezelf en de natuur wordt het zoveel mooier.
Heb jij winterrituelen waar je blij van wordt? Misschien een recept dat je altijd maakt, of een project waar je aan werkt? Ik hoor graag van je in de reacties hieronder!
De start van een nieuw jaar voelt altijd als een fris vel papier – een kans om te dromen, plannen te maken en nieuwe energie te vinden. Voor mij draait deze januari om het zetten van de eerste stappen naar een groen en creatief jaar. Het is een tijd om mijn kruiden, bijen en tuin op een rijtje te zetten en de basis te leggen voor alles wat groeit en bloeit.
In deze blog deel ik hoe ik mijn jaar begin: met mijn zaai- en oogstkalender voor kruiden, aandacht voor de winterrust van onze bijen, en een bijzonder creatief project in mijn atelier, The Dirty Potter.
Kruiden: De Zaai- en Oogstkalender
Het plannen van een kruidentuin begint bij het kennen van je planten of het lezen van het kruidenzakje. Elk kruid heeft zijn eigen ritme: wanneer te zaaien, hoe diep in de grond, hoeveel water, en met welke buren het goed samenleeft. Dit jaar zaaien we een prachtige selectie, van passiebloem en lavendel tot waterkers en spinazie. Hier is mijn planning:
Met deze planning weet ik precies wat ik wanneer moet doen, en de combinatie van kruiden zorgt ervoor dat ze elkaar ondersteunen. Zo creëer ik een biodivers en gezond ecosysteem in mijn tuin. Heb nu al zin in februari 🙂
Bijen: Winterrust in de Kast
In de winter trekken onze bijen zich terug in hun kast en vormen een wintertros. Ze houden elkaar warm en overleven op de honing die ze eerder hebben verzameld. Wij hebben vorig jaar geen honing van ze genomen omdat het een jonge volk was van juni 2024. Deze periode is cruciaal, en het belangrijkste wat wij als imkers kunnen doen, is hen met rust laten. En dat doen we dan ook! Ik loop wel iedere dag langs richting mijn atelier en dan maak ik even een praatje, maar daar meer over een andere keer.
Voor wie ook bijen in de buurt wil helpen:
Plant winterbloeiers zoals sneeuwklokjes en winterakoniet. Deze bieden nectar voor de eerste bijen die in het voorjaar uitvliegen.
Laat uitgebloeide planten staan. Stengels en bladeren zijn schuilplaatsen voor wilde bijen.
Houd de vliegopening vrij. Controleer of er geen verstoppingen zijn door sneeuw, ijs of bladeren.
SneeuwklokjesWinterakoniet
De bijen herinneren me eraan hoe waardevol rust en voorbereiding zijn, niet alleen in de natuur maar ook in ons eigen leven. Ik vind het echt heerlijk even thuis te kunnen zijn en bij het vuurtje te zitten in mijn schommelstoel terwijl ik schrijf of lees. Nog even lekker wegdromen en genieten wat in het vooruitzicht ligt.
Creativiteit: Kruidenvrouwtjes in Klei
In mijn atelier, The Dirty Potter, combineer ik natuur en creativiteit in alles wat ik maak. Dit jaar begon met een project dat zowel functioneel als speels is: kruidenvrouwtjes van zwarte steengoedklei.
Het eerste vrouwtje staat straks op mijn tafel en dient als 6 plantenpotjes voor verse kruiden. Met een niet-giftig glazuur en vorstbestendige klei is ze niet alleen een praktische toevoeging, maar ook een kunstzinnige eyecatcher.
Het tweede vrouwtje staat straks in de tuin, tussen de planten. Met als doel vogelvoederbak, waarin ik zaden en water kan plaatsen voor de vogels in de winter.
Het proces van klei tot afgewerkt stuk is een prachtig voorbeeld van hoe ambacht en natuur elkaar versterken. Deze kruidenvrouwtjes brengen een glimlach op mijn gezicht én helpen planten en dieren in mijn omgeving.
Jouw Start van het Jaar
Voor mij is januari een maand van dromen, plannen en kleine stapjes. Of het nu gaat om een kruidenkalender, het zorgen voor bijen, of een creatief project in mijn atelier – alles begint met een idee en de wil om te beginnen.
Hoe start jij jouw jaar? Heb je al een project of een plan dat je energie geeft? Ik hoor het graag! Deel je ideeën of foto’s van jouw groene en creatieve start hieronder in de reacties.
In een betoverd winterbos, waar de sneeuw nooit smolt en de sterren altijd leken te dansen, woonde Uiliane de Wijze. Ze was een bijzondere uilenvrouw, geboren uit klei die was vermengd met de aarde van eeuwenoude verhalen. Haar grote ogen, diep geëtst met rimpels van wijsheid, konden niet alleen de nacht doorgronden, maar ook de geheimen van het hart.
Uiliane stond bekend als de Bewaakster van Vergeten Fabels. Iedereen die een oud verhaal dreigde te vergeten, hoorde haar zachte stem in hun dromen. Ze droeg een mantel van mos en een jurk geweven van elfenhaar, en aan haar voeten lagen wortels die ooit aan haar eigen nest hadden gegroeid. Maar wat haar echt magisch maakte, was haar vermogen om met één blik elk verloren verhaal weer tot leven te wekken.
Op een nacht, tijdens de jaarlijkse Midwinterviering van het bos, verscheen Uiliane voor een kring van dieren. “Wie van jullie,” vroeg ze met haar zachte, hese stem, “durft het langste vergeten verhaal van deze wereld te vinden en terug te brengen?” Het was niet zomaar een vraag, maar een uitdaging die slechts door de dapperste dieren werd aangenomen.
Een kleine, verlegen muis genaamd Pimpernel stak zijn poot op. Onder Uiliane’s kalme blik groeide zijn moed, en hij vertrok op een avontuur dat niemand ooit had durven dromen. Toen hij maanden later terugkeerde met een verhaal over een ster die verliefd werd op de aarde, glimlachte Uiliane tevreden. “Elke ster heeft een plek in de hemel, en elk verhaal een plek in ons hart,” fluisterde ze, terwijl haar ogen glinsterden in het kaarslicht.
Uiliane kreeg hierdoor een nieuwe naam in het bos: “De Herinneraar.” Maar onder de mensen bleef ze bekend als Uiliane de Wijze, een stille herinnering dat in de meest eenvoudige, aardse dingen – zoals een sculptuur van klei – de kracht van een verhaal schuilt.
De moraal van het fabeltje is: “Elk verhaal, hoe klein of vergeten ook, heeft waarde en verdient een plek in ons hart. Het zijn de verhalen die ons verbinden met onze oorsprong en ons helpen onze weg te vinden, zelfs in de donkerste nachten.”
Het verhaal van Uiliane herinnert ons eraan dat we soms moed nodig hebben om verloren herinneringen en oude wijsheden te herontdekken, en dat juist in het eenvoudige en vergankelijke – zoals klei, dromen of vergeten verhalen – de grootste magie schuilt.
Seluna is nog maar net uit mijn handen ontstaan, maar ik kan niet wachten om haar met jullie te delen – én haar allereerste verhaal! Wat vinden jullie van haar? Ik ben ontzettend benieuwd naar jullie gedachten, dus laat het me vooral weten. Dat zou me enorm blij maken!
Er was eens een magisch wezen genaamd Seluna, met de gratie van een geitje en de zachtheid van een muis. Op haar rug droeg ze een kleine mand, en in haar buik brandde een vlam die nooit doofde. Het licht dat door de gaatjes in haar huid straalde, vertelde verhalen aan hen die het nodig hadden.
Seluna leefde aan de rand van het Rijk van Verloren Hoop, een plek waar mensen vaak verdwaalden in verdriet en zorgen. Ze dwaalde ‘s nachts door de velden, haar zachte licht dansend als sterren die fluisterden: “Je bent niet alleen.”
Op een koude, stille avond ontmoette Seluna een klein meisje, Alina, die op een oude boomstronk zat. Haar schouders hingen laag, haar ogen waren leeg. “Ik weet niet meer hoe ik blij moet zijn,” fluisterde ze.
Seluna ging naast haar zitten en liet haar vlam stralen. De schaduwen op de grond begonnen te bewegen en vormden een verhaal: een klein meisje dat een papieren windmolen maakte, lachend en rennend door een weiland. Alina herkende zichzelf in de beelden en fluisterde: “Dat was ik, lang geleden.”
Seluna’s kaars flakkerde, en de schaduwen veranderden. Ze toonden het meisje opnieuw, ouder, staand in een tuin vol bloemen, terwijl ze papieren windmolens maakte voor andere kinderen. Alina keek met grote ogen. “Betekent dit… dat ik opnieuw kan leren gelukkig te zijn?”
Seluna gaf geen antwoord, maar boog haar hoofd. Ze liet een zacht licht in de mand op haar rug vallen. Daarin zag Alina een papieren windmolen die precies leek op die van vroeger. Ze pakte het voorzichtig en glimlachte voor het eerst in lange tijd.
Vanaf die dag begon Alina weer te dromen. Ze maakte windmolens en zorgde voor de dorre tuin achter haar huis, die langzaam weer tot bloei kwam. En Seluna ging verder, haar licht delend met anderen die het pad waren kwijtgeraakt.
Moraal: Zelfs de kleinste herinnering aan vreugde kan het begin zijn van een nieuwe toekomst vol hoop.
In mijn atelier, tussen de geur van aarde en de stille kracht van klei, ontvouwt zich telkens een bijzondere reis. Het is een reis van creatie, van verbinding, van het zichtbaar maken van wat vaak onzichtbaar blijft: de vrouwelijke energie in haar vele vormen. Een belangrijk onderdeel van mijn werk is het maken van (mythische) godinnensculpturen. Elk sculptuur dat ik maak is niet zomaar een object, maar een levend verhaal – een tastbare vertelling van de transformatieprocessen waar wij als vrouwen doorheen gaan.
De zachte kracht van klei Klei is een bijzonder medium. Het voelt zo eenvoudig en aards, maar het draagt een diepe potentie in zich. Het laat zich vormen, veranderen en herstellen, en dat proces is voor mij een metafoor voor ons eigen leven. Als vrouwen dragen we zoveel binnen in ons: groei, pijn, loslaten, kracht en herstel. Klei geeft mij de ruimte om deze cycli uit te drukken – van kwetsbaarheid tot onstuitbare kracht, van chaos tot balans.
Wanneer ik aan een nieuw godinnen sculptuur begin, begint het proces vaak intuïtief. Soms wordt mijn aandacht getrokken door een specifiek thema: een gevoel van transformatie, een moment van stilte, of juist een krachtige eruptie van energie. Andere keren ontstaat de inspiratie uit verhalen – mythes, oude wijsheden, of de persoonlijke ervaringen van vrouwen om me heen.
De verhalen van transformatie Elke vrouw die ik maak, vertelt een verhaal. Ze is een spiegel van onze ervaringen, een representatie van de innerlijke reis die we allemaal op onze eigen manier maken. Sommige sculpturen drukken de fase van groei uit, waarin we ons kwetsbaar voelen maar waarin zoveel potentie verscholen ligt. Andere sculpturen symboliseren loslaten – het moment waarop we het oude afwerpen, vaak met pijn, maar altijd met een belofte van ruimte voor het nieuwe.
En dan zijn er beelden van kracht: een rechte rug, een blik vol vuur, een godin die midden in haar eigen storm staat en weigert om te buigen. En herstel, de zachte omarming van onszelf na een lange reis, waarin we eindelijk ons eigen licht opnieuw vinden.
Een vrouwelijk universum In mijn atelier ontstaat er vaak een bijzonder gevoel wanneer de godinnensculpturen samen staan. Het lijkt alsof ze onderling communiceren, alsof ze samen een verhaal weven dat groter is dan elk individueel beeld. Het is een herinnering aan hoe sterk wij als vrouwen zijn – niet alleen individueel, maar vooral samen.
Persephone
Ik zie deze sculpturen niet alleen als kunstwerken, maar ook als ankers, als kleine monumenten van de kracht van het vrouwelijke. Voor mij is het een manier om die energie tastbaar te maken, om haar verhaal een plaats te geven in ons dagelijks leven. Of het nu in een keuken staat, op een bureau, of in een vensterbank, elke sculptuur draagt dat verhaal met zich mee.
Creatie als heling Het proces van werken met klei heeft ook mij veranderd. Het brengt me dichter bij mezelf, bij mijn eigen cycli van transformatie. Elke keer dat mijn handen door de klei glijden, herinner ik me hoe essentieel het is om tijd te nemen voor groei, loslaten en herstel. En het doet me beseffen hoe universeel deze processen zijn.
Voor mij is het maken van godinnensculpturen niet alleen een creatieve uitlaatklep, maar een diepe, helende praktijk. Het is een manier om mezelf te verbinden met een vrouwelijke energie die al eeuwenlang door de aarde stroomt – en die nog steeds leeft in ons allemaal.
Laten we deze verhalen blijven vertellen, in klei, in woorden, in onze daden. Want in die verhalen schuilt de kracht om te groeien, te helen en onszelf steeds opnieuw te hervinden.
Neem een kijkje in de winkel voor mijn laatste update:
