De afgelopen week heb ik me heerlijk uitgeleefd in mijn atelier. Stapeltjes papier, mooie stofjes, garen, en dat fijne gevoel wanneer je ziet dat het stapeltje losse katernen langzaam verandert in een écht boekje.
In september gaat mijn boekbindopleiding weer verder, maar ik wilde niet stilzitten tot die tijd. Handboekbinden is tenslotte een ambacht – en dat leer je het beste door gewoon te doen.
Ik maakte een paar verschillende boekjes, en ik dacht dat het leuk zou zijn om ze hier even te laten zien.
Mijn eigen aquarelboekje
Ik zocht al een tijdje naar een klein stevig aquarelboekje. Het moest tegen een stootje kunnen, lekker plat openvallen én dik papier hebben dat geschikt is voor aquarel. Nou, ik vond het nergens. Dus toen dacht ik: dan maak ik het zelf maar.
En dit is ‘m dus geworden: een linnen hardcover, met kapitaaltjes (dat zijn die kleine bandjes boven en onder de rug – stevig én mooi).
Binnenin zit 300 grams aquarelpapier. Ik heb er een mix van glad en wat ruw papier in gedaan, zodat ik kan kiezen wat beter past bij de techniek die ik gebruik. Het voelt echt als een volwaardig schetsboek, maar dan in een handzaam formaat. Ik ben er zó blij mee.
De Coptic stitch boekjes
Daarnaast maakte ik een paar kleine boekjes van 10 x 10 cm. Voor de kaft gebruikte ik gerecycled kurk dat ik meenam uit Zuid-Frankrijk. Heel stevig, en het geeft meteen een bijzondere uitstraling.
Deze boekjes heb ik genaaid met de Coptic stitch. Dat is een hele oude bindwijze uit Egypte (de Koptische monniken bedachten het, rond de 2e eeuw). Je naait de katernen direct vast aan de kaft, zonder lijm, waardoor de rug open blijft. Dat ziet er leuk uit – je ziet de steken mooi langs de rug lopen, bijna als een patroontje – en het boekje valt helemaal plat open. Superhandig om in te tekenen, schilderen of te schrijven.
Twee totaal verschillende stijlen
Wat ik leuk vind, is dat de hardcover en de Coptic boekjes zo’n ander gevoel hebben. Het aquarelboekje voelt robuust, klassiek en gemaakt om jarenlang mee te gaan. De Coptic stitch boekjes voelen juist licht en speels. En omdat ze plat openvallen, kun je makkelijk doorwerken over twee pagina’s heen.
Kleine weetjes tussendoor
Kapitaaltjes: de kleine bandjes boven- en onderaan de rug van een boek. Ooit bedoeld om de rug te beschermen, nu vooral ook een mooi detail.
Coptic stitch: naaien zonder lijm, met een open rug. Ziet er decoratief uit en je boek valt plat open.
Verder oefenen
Ik merk dat ik steeds handiger word naarmate ik meer maak. Soms gaat er iets helemaal mis, maar dat hoort erbij – en daar leer ik juist van. En elke keer als een boekje klaar is, voelt het als een klein feestje. Moet alleen nog leren tevreden te zijn als het niet helemaal perfect is. Maar dit is een goede leerschool.
Ik kan niet wachten om in september weer nieuwe technieken te leren bij mijn meester-boekbinder. Maar voor nu ben ik helemaal tevreden met het oefenen thuis, en met de kleine stapels boekjes die er steeds weer bijkomen.
In mijn atelier, omringd door de geur van aarde en de stille, vormbare kracht van klei, ontvouwt zich telkens een bijzondere reis. Een reis van creatie, verbinding en transformatie. Mijn werk draait om het zichtbaar maken van de diepere lagen van het mens-zijn, geïnspireerd door mythen en verhalen die al eeuwenlang voortleven in de natuur en in onszelf.
Een belangrijk onderdeel van mijn creatieve proces is het maken van sculpturen van mythische figuren zoals Persephone, Cerridwen en Rhiannon. Deze godinnen belichamen de cyclische aard van het leven – groei, verlies, transformatie en wedergeboorte. Elk sculptuur dat ik creëer, is een tastbare vertelling van de innerlijke reis die we allemaal maken, van kwetsbaarheid naar kracht, van duisternis naar licht.
Klei als spiegel van de ziel
Klei is meer dan alleen een materiaal; het is een spiegel van ons innerlijk. Het laat zich vormen en transformeren, net zoals wij dat in het leven doen. Door mijn handen door de klei te laten glijden, geef ik uiting aan de diepe processen van groei en heling. De aardse texturen, de zachte lijnen en de ruwe randen vertellen een verhaal – over loslaten, opnieuw beginnen en de kracht die schuilt in het omarmen van verandering.
De verhalen die ik tot leven breng in klei, weerspiegelen de balans tussen kracht en zachtheid, tussen loslaten en vasthouden. Persephone, de godin van het leven en de onderwereld, symboliseert deze overgang als geen ander. Haar sculptuur vangt de melancholie en hoop die gepaard gaan met verandering. Net zoals zij elk jaar terugkeert uit de duisternis, herinneren haar vormen ons eraan dat na elke winter een lente komt.
Inspiratie uit oude verhalen
Mijn sculpturen vinden hun wortels in eeuwenoude mythologieën. Zo is er Cerridwen, de Keltische godin van transformatie en wijsheid, en Rhiannon, de godin van vrijheid en doorzettingsvermogen. Hun verhalen herinneren ons eraan dat verandering en groei universeel zijn, en dat ieder van ons een eigen pad bewandelt.
Het creëren van deze sculpturen is voor mij niet alleen een artistiek proces, maar ook een innerlijke reis. Het werken met klei helpt me om mijn eigen cycli van groei en loslaten te omarmen en biedt een manier om diepere verbindingen te leggen met mezelf en de verhalen die ons al generaties lang inspireren.
Laten we deze verhalen blijven vertellen – in klei, in woorden en in onze daden. Iedereen draagt zijn eigen verhaal in zich, en het is aan ons om het tot leven te brengen.
She’s still here — my long-eared, soft-bodied little bunny — quietly perched on the edge of my sewing box, legs dangling, ears flopping, watching the days go by.
I haven’t dressed her yet. No buttons, no bonnet, no apron stitched with daisies. No face either — not just yet.
Somehow, it hasn’t felt like the moment. And maybe that’s okay. Some things ask to be made slowly. Some characters arrive one part at a time, and then wait (so patiently) for the rest to reveal itself.
She doesn’t mind. I think she likes being in-between.
There’s a certain magic in this limbo space — before the outfit is chosen, before the name arrives, before the story begins. She’s not waiting to be finished, really. She’s just… becoming. In her own time.
And in the meantime, she keeps me company in the studio. Quiet, kind, curious.
I know the inspiration will come. Maybe on a rainy morning. Maybe with a cup of tea in hand and a basket of scraps at my feet. Until then — I’m learning to trust the stillness. And let the stitches wait.
Quiet moments in my clay studio, surrounded by sunlight, greenery, and a warm cup of coffee. There’s something meditative about shaping clay—slow, steady, and full of life.
From tiny charm figures to vases with their own personality, every piece carries a little story. And the clay on the table (and on my shirt) just means it’s been a good day. So happy with this project.
Say hello to my very first tiny teddy — stitched by hand, stuffed with love, and already off exploring the world (mostly houseplants for now, but who knows what’s next?).
He’s not perfect. His stitches wobble a little, his arms are slightly uneven, and I love him all the more for it. There’s something incredibly special about making a little creature from nothing but scraps and time — watching it slowly take shape in your hands until suddenly, there he is. A bear.
I used a piece of soft, worn plaid fabric I couldn’t bear to throw away — it already had stories in it, and now it has a few more. Every stitch felt like a little spell, anchoring joy and curiosity into cloth.
He’s been spotted climbing the bonsai, sunbathing by the water glass, and resting in my palm, waiting patiently for his next adventure.
Honestly? I’m hooked. I think he may soon have friends.
We’re still happily hooking away over here — stitch by stitch, colour by colour — and always with my favourite little shadow curled up beside me. 🐾
Amna (yes, that fluffy Sheltie face you see!) has fully claimed the crochet spot as her own. She supervises my work closely, keeps the blanket warm in between rows, and occasionally tries to “help” by gently stealing a ball of yarn… or two.
We’re working on the beautiful Canal Boat CAL by the ever-inspiring Lucy at @Attic24 — and oh, what a joyful journey it’s been! All those delicious colours, those happy stripes, the feeling of rhythm and brightness that grows with every row. It’s like crocheting a little boat ride through springtime.
There’s something so soothing about it all: the soft click of the hook, the tug of the yarn, the peaceful weight of the blanket growing over my lap… and, of course, a snuggly Sheltie snoozing right beside me.
Not sure when we’ll be “finished” — but honestly, I don’t mind. We’re enjoying the journey far too much to rush it.
We had the most beautiful early spring day. Soft sun, blue skies stretching wide over green fields, and the land already whispering promises of new life.
A perfect day for walking — breathing in the stillness, soaking in the light, and feeling the quiet rhythm of the seasons shift. Somewhere between winter’s hush and spring’s first song.
And then, home again… Just in time to catch this view: the crescent moon rising with Venus glowing just above it — like a blessing in the sky. A reminder that beginnings don’t have to be loud to be powerful.
✨ What a magical way to welcome Imbolc — the turning point where light begins to return, seeds begin to stir, and hope gently awakens.
02.02:: 🌿 Clay Days — Garden Goddesses in the Making
I’ve been happily tucked away in my clay studio, shaping a new series of frost-proof herbal women — earthy, expressive garden sculptures designed to live outdoors all year round. Each one is hand-built with love, made to hold herbs, flowers… or even birdseed if you like!
They’re now ready to be fired — the next exciting step before they can settle into the garden and begin their new lives among the growing things. I can already picture them standing among the blooms, cradling thyme and calendula, welcoming bees and birds alike.
As the days lengthen, it’s almost time to start sowing this year’s herbs. I’m dreaming of chamomile, lemon balm, wild mint… and I can’t wait to see how my kruidenvrouwtjes look when filled with living green.
🌼 I also have two ready-made herbal women available for adoption! They’re weatherproof, one-of-a-kind, and just as lovely used as planters or as whimsical bird-feeding bowls. I’m happy to take custom orders too.
11.02:: ✂️ A Quiet Afternoon Project
Time to hem the curtains — a slow, satisfying little sewing job I’ve actually been looking forward to. Just me, a tin full of pins and thread, some good light, and a calm rhythm of stitches.
It’s lovely how even small, practical handwork can feel like a creative pause in the day. A moment to breathe. To mend. To make.
13.02:: 💘 Room With a View (and a Heart Full of Love)
Back in my room with a view — sky soft and pastel, just a hint of pink in the clouds. Tomorrow is Valentine’s Day, and honestly… I feel like I’m floating on a little pink cloud already.
That in love feeling is still here, just like 21 years ago. Only now, it’s wiser. Deeper. More grounded. And somehow even more tender.
I feel so grateful to be here — in this moment, in this light, in this love.
Wishing you a beautiful Valentine’s Day — whether you’re celebrating with someone else or simply celebrating you. Because you, too, are worthy of love, softness, and joy. 🌷
🌸 Flowers Old & New
The first bouquet — now three weeks old — is still standing tall and smiling softly from the kitchen table. A little faded, a little wild, but still full of charm.
The second bouquet just arrived and hasn’t even been arranged yet, but already the colours are lighting up the room. Bright pinks, bold orange, soft purples — like a burst of spring waiting to be placed.
It’s such a small thing, but flowers really do lift the heart. Old ones with memories. New ones with promise.
17.02:: ☀️ Sunshine Outside and In
Blue skies, bright light, and a cheerful little walk with my four-legged shadow. The world feels wide and alive on days like these — crisp winter air, long shadows from the pollarded trees, and the soft rustle of reeds by the water.
Back home, the sunshine follows me inside… dancing across the table and lighting up my beautiful little Valentine’s Day flowers. A simple bouquet, but it brings me so much joy. Red, white, green, soft yellow — like a promise that spring is slowly on its way.
Feeling deeply grateful today. For sunlight. For small walks. For bright blooms in a jar. For all the ordinary things that make life quietly wonderful.
18.02:: ❄️ Sunshine, Frost & Thin Ice
A bright, cold day — the kind that stings your cheeks and sparkles on the water. The little coots were boldly strutting across the thin ice, their tiny feet tapping a rhythm as if the pond were glass.
Meanwhile, Amna found something far more interesting in the frozen ground, completely unfazed by the chill.
Late winter has a magic all its own. Quiet. Crisp. Full of strange little moments — birds walking where they should swim, light stretching just a bit longer, and paws pressing softly into frosty soil.
21.02:: 🐝 February Flight: The Bees Are Back
What a beautiful sight — our bees are back in action! After months tucked away in the quiet dark of the hive, the first warm day in February brought a burst of life and motion. The air filled with the soft hum of wings, as the bees emerged to stretch, to fly… and, quite literally, to relieve themselves.
This first outing of the season is called the cleansing flight — a charming term for an essential need. Bees won’t soil the hive, so after a long winter indoors, they need this moment to empty their tiny stomachs and reset. But today, I saw something even more exciting…
They weren’t just flying. They were working.
I spotted the first foragers returning with golden bundles of pollen tucked tightly to their legs — a sure sign that flowers are blooming, food is available, and most importantly: the queen is alive and well.
The Hope of Spring
Early spring always brings a little bit of tension for a beekeeper. You never quite know how your colony fared through the cold, the damp, and the months without fresh forage. Did they have enough food? Did disease or mould creep in? Has the queen survived?
But the sight of pollen-laden bees flying with purpose tells you everything you need to know. The hive is waking up. The queen has likely started laying her first eggs. The cycle of life is beginning again.
And with it, a new generation of pollinators will soon emerge — ready to visit flowers, support ecosystems, and quietly play their part in the blooming of spring.
In a world that often rushes forward, bees remind us to move with the seasons. To pause. To prepare. To return, when the moment is right, with purpose.
February is still fragile. But it’s full of promise. And today, the bees whispered: we made it.
28.02:: 👀 Watched From Afar
Siem is keeping a close (and slightly judgmental) eye on me from her favourite lookout spot on the stairs today. She’s not one to rush, but I know what she’s waiting for…
Time to light the wood stove so Madam can stretch out in her royal spot by the fire. Because clearly, her comfort is the priority.
Sometimes all you need is to light the fire, grab a good book, and treat yourself to a giant mug of herbal tea. 🍵 The world slows down a little. The warmth creeps in. And suddenly, everything feels just a bit softer. How do you spend your moments of pause?
Diep in het hart van het Grote Bos stond Fedor, de Stille Woudbewaker. Zijn lichaam leek op een knoestige boom, met een brede snuit en lange, uitgerekte oren die op takken leken. Zijn armen, stevig en stil, waren als oude wortels die alles met de aarde verbonden. Fedor sprak nooit, bewoog nauwelijks, maar waakte in stilte over het bos en alles wat daarin leefde.
De dieren fluisterden verhalen over Fedor. Sommigen geloofden dat hij de geest van het bos was, anderen zeiden dat hij de hoeder van balans en rust was. Wat zeker was, was dat Fedor altijd in de schaduw van de eeuwenoude bomen stond en leek te luisteren naar elk geluid, hoe klein ook.
Op een dag kwam een jonge eekhoorn naar Fedor toe. “Ik voel me nutteloos,” piepte het diertje. “Ik ben klein en zwak, en niemand merkt me op. Wat voor verschil kan ik maken in dit grote bos?”
Fedor bleef zoals altijd stil. Maar de eekhoorn merkte iets vreemds: een blad dwarrelde langzaam naar beneden en landde precies voor zijn pootjes. Toen hij het oppakte, hoorde hij het fluisteren van de wind en zag hij hoe andere bladeren zachtjes wiegden in de lucht. Langzaam begon hij te begrijpen dat zelfs het kleinste blad een rol speelt in het geheel: het vangt zonlicht, geeft schaduw, valt en voedt de aarde.
Met hernieuwde energie begon de eekhoorn noten te verzamelen en gaten in bomen te vullen, niet langer twijfelend aan zijn rol in het bos.
Vanaf die dag begrepen de dieren dat Fedor niet alleen luisterde, maar dat hij hen liet zien hoe de natuur werkt: in stilte, in samenwerking, en in de kracht van elk klein deel van het grotere geheel.
Moraal: Je hoeft niet groot of luid te zijn om een verschil te maken. Zelfs de kleinste bijdragen kunnen een grote impact hebben op het geheel.
Na mijn laatste blog over de porseleinen boomvaasjes, kreeg ik veel vragen over de materialen waarmee ik werk. Het voelt bijna alsof elk materiaal zijn eigen persoonlijkheid en ziel heeft, en ik wil jullie daar graag iets meer over vertellen. Klei, aardewerk en porselein – drie vormen van keramiek, elk met hun eigen charme en eigenschappen. Elk stuk dat ik maak, wordt door deze materialen gevormd en krijgt daardoor zijn eigen unieke uitstraling.
En ja, ik ben momenteel ook bezig met een heel nieuw en bijzonder project dat ik graag met jullie wil delen. Maar daarover zometeen meer… Ik verklap alvast dat het iets met sterren te maken heeft en dat jullie er al eerder een glimp van kunnen opvangen. Laten we eerst in de wereld van de materialen duiken!
Klei – De Oerbron
Klei is het begin van alles, een puur en aards materiaal. Het voelt zacht en kneedbaar aan en laat zich vormen naar wat je maar wilt, van de eenvoudigste pot tot de meest gedetailleerde sculpturen. Klei is als een vriendelijke metgezel die zich aanpast en meebeweegt, maar die ook vraagt om geduld en respect. Wanneer klei eenmaal gebakken wordt, verandert het voorgoed. Die transformatie is prachtig en een beetje magisch – alsof je iets teruggeeft aan de aarde in een nieuwe, blijvende vorm.
Aardewerk – Warm en Robuust
Als klei eenmaal is gebakken op een iets lagere temperatuur, noemen we het aardewerk. Dit materiaal heeft een warme, rustieke uitstraling en voelt zwaarder en robuuster aan. Aardewerk is een beetje zoals een trouwe vriend die altijd klaarstaat; het heeft een bepaalde stevigheid, een soort stoere charme. De structuur blijft wat poreus, wat betekent dat ik vaak een glazuurlaag toevoeg om het waterdicht te maken. Hierdoor krijgen aardewerken stukken een warme glans die elk hoekje en randje extra benadrukt. Aardewerk voelt als thuiskomen – warm, aards en vol karakter.
Porselein – Fijn en Mysterieus
En dan, als laatste, is er porselein. Porselein is voor mij het meest betoverende materiaal – het heeft een zachte, haast etherische uitstraling en is tegelijk sterk en verfijnd. Het wordt op veel hogere temperaturen gebakken dan aardewerk, en daardoor ontstaat een gladde, soms licht doorschijnende structuur die heel bijzonder aanvoelt. Porselein vraagt om liefdevolle aandacht, om precieze bewegingen en een rustige hand. Het is als een stille, mysterieuze vriend die zich niet zomaar prijsgeeft, maar als je de tijd neemt om het te leren kennen, ontvouwt het zich in al zijn pracht. Mijn boomvaasjes zijn van dit porselein gemaakt, en ik denk dat je die magie echt voelt wanneer je ze in handen hebt.
De Nieuwe Sterrenmantel Kaarsenhouders – Een Ode aan het Sterrenkind
Nu we het over magie hebben, wil ik jullie graag vertellen over mijn nieuwste project: de Sterrenmantel kaarsenhouders. Deze serie is geïnspireerd op de schoonheid van de nachtelijke hemel, met een zachte, sprankelende gloed die doet denken aan sterrenlicht. Een lieve klant noemde ze “sterrenkinderen,” en die naam raakte me diep. Deze kaarsenhouders zijn een eerbetoon aan het sterrenkind in ieder van ons – aan dat deel van ons dat verlangt naar warmte, licht en een beetje betovering in het dagelijks leven.
Vanaf 1 december zullen de Sterrenmantel kaarsenhouders te koop zijn in mijn webshop op www.thedirtypotter.nl. Maar speciaal voor mijn trouwe lezers en volgers is er een klein geheim: je kunt je nu inschrijven voor mijn nieuwsbrief, en daarmee krijg je vroege toegang tot de collectie én 10% korting op je eerste bestelling. Zo kun je alvast een Sterrenmantel kaarsenhouder in huis halen om je winteravonden te verlichten.
Ik hoop dat jullie net zo uitkijken naar deze collectie als ik! Bedankt voor het lezen en voor jullie nieuwsgierigheid naar mijn werk – het betekent de wereld voor me.
Het maken van dit eerste magische boomvaasje was niet alleen een leerproces, maar ook een inspirerende ervaring. Ik ontdekte hoeveel ik geniet van het balanceren tussen controle en het loslaten van mijn verwachtingen. Het proces van werken met porselein is als een dialoog: je moet luisteren naar het materiaal, voelen hoe het zich gedraagt en vooral vertrouwen dat het zich vormt naar jouw handen—en soms juist andersom.
Dit vaasje is pas het begin. Ik heb zoveel nieuwe ideeën voor verschillende soorten boomvaasjes, elk met hun eigen unieke vormen en persoonlijkheden. Misschien wordt de volgende wel wat kleurrijker, met subtiele tinten groen en bruin om de natuurlijke uitstraling nog meer te benadrukken.
Dankbaarheid en Inspiratie
Ik ben ongelooflijk dankbaar voor de positieve reacties die ik heb ontvangen op Instagram, van mensen die, net als ik, de magie van dit vaasje zien. Het moedigt me aan om verder te experimenteren en mijn eigen pad te blijven volgen, zonder te vervallen in kopieergedrag. Het is precies dat gevoel van verkenning, dat loslaten van wat anderen doen, dat dit vaasje tot leven heeft gebracht.
Dus, als je zelf creatief bezig bent, wil ik je uitnodigen om ook jouw eigen weg te zoeken. Vind jouw boom, jouw verhaal, en laat het groeien in de vorm die alleen jij kunt maken. De reis is vaak net zo magisch als het eindresultaat zelf.
Het maken van mijn porseleinen torso vaasje was niet alleen een artistiek proces, maar ook een persoonlijke oefening in het loslaten van perfectionisme. Zoals velen heb ik vaak de neiging om elk detail tot in de perfectie te willen uitvoeren, maar dit project leert me om de schoonheid te zien in het onvolmaakte.
Porselein: Een Bewuste Keuze
Voor dit project koos ik voor porselein, en dat was een weloverwogen beslissing. Porselein heeft een verfijnde elegantie, gecombineerd met een fragiele kracht die me blijft fascineren. Het leek me het perfecte medium om de delicate zachtheid van bloemen, natuur, en vrouwelijkheid te vangen en om te zetten in een kunstwerk. Werken met porselein brengt echter zijn eigen uitdagingen met zich mee; het vraagt om geduld en een flexibele aanpak, iets wat je alleen leert door te experimenteren, fouten te maken, en telkens opnieuw te proberen.
Toen ik aan het torso vaasje begon, had ik in mijn hoofd al een duidelijk beeld van hoe het eruit moest komen te zien. Elk detail moest precies kloppen—de rondingen, de textuur van de huid, de harmonie tussen vorm en leegte. Maar al snel realiseerde ik me dat porselein niet zomaar doet wat ik wil. Het is een materiaal met een eigen wil, en dat betekent dat er barstjes ontstaan, dat het zich anders vormt, dat de zachtheid niet altijd precies zo verschijnt als ik voor ogen had.
Het Loslaten van Perfectie
Juist die eigenschap van porselein dwong me om mijn streven naar perfectie los te laten. Er waren momenten waarop een barstje ontstond op een plek die ik niet had gepland, of een vorm die net wat anders uitviel dan ik wilde. Vroeger zou ik deze “onvolkomenheden” als fouten hebben gezien, als redenen om opnieuw te beginnen. Maar in plaats daarvan besloot ik ze dit keer te omarmen. Ik zag ze als onderdeel van het verhaal van het vaasje, als kenmerken die het uniek maakten.
Werken met porselein werd zo een oefening in acceptatie. De torsovorm die ik creëerde was niet alleen een eerbetoon aan de vrouwelijke vormen, maar ook aan de kwetsbaarheid en de imperfectie die inherent is aan zowel het menselijk lichaam als aan creativiteit zelf. De natuurlijke elementen en lijnen op de torso zijn als de lijnen van iemands levensverhaal—niet perfect glad, maar vol van karakter en unieke nuances.
Een Continu Proces
Loslaten van perfectionisme is voor mij geen doel dat ik zomaar bereik, het is een proces waar ik voortdurend aan werk. Iedere keer dat ik met mijn handen in de klei of porselein zit, herinner ik mezelf eraan dat de echte schoonheid zit in het proces, niet in het eindresultaat. Dit vaasje, deze torso, staat symbool voor die reis: een herinnering dat kwetsbaarheid en onvolmaaktheid net zo mooi kunnen zijn als een gladde, foutloze afwerking.
Misschien dat ik ooit nog een vaasje maak dat helemaal voldoet aan dat ideaalbeeld in mijn hoofd, maar voor nu is dit vaasje perfect in zijn eigen onvolkomenheid. Het is een stille getuige van mijn eigen groei, van mijn poging om meer los te laten, om meer in het moment te zijn, en om schoonheid te vinden in de dingen zoals ze zijn, en niet zoals ze zouden moeten zijn.
Ik wil jullie mijn nieuwste creatie laten zien: een porseleinen beeld van Gaia, helemaal versierd met paddenstoelen, bloemen, bladeren, én zelfs een schattige muis en slak!
🌸🍄 Het beeld symboliseert de kracht en schoonheid van de natuur, die letterlijk door haar heen groeit.
De paddenstoelen geven een sprookjesachtige touch, de bloemen zorgen voor kleur en leven, en de kleine muis en slak brengen wat speelsheid in het geheel. 🐭🐌 Het porselein is zowel fragiel als krachtig – net als de aarde zelf. Een perfect reminder om lief te zijn voor onze planeet! 🌍
Ik ben supertrots op hoe het is geworden en kan niet wachten om te horen wat jullie ervan vinden! ✨
De paddenstoelen geven een sprookjesachtige touch, de bloemen zorgen voor kleur en leven, en de kleine muis en slak brengen wat speelsheid in het geheel. 🐭🐌 Het porselein is zowel fragiel als krachtig – net als de aarde zelf. Een perfect reminder om lief te zijn voor onze planeet! 🌍