In mijn atelier, omringd door de geur van aarde en de stille, vormbare kracht van klei, ontvouwt zich telkens een bijzondere reis. Een reis van creatie, verbinding en transformatie. Mijn werk draait om het zichtbaar maken van de diepere lagen van het mens-zijn, geïnspireerd door mythen en verhalen die al eeuwenlang voortleven in de natuur en in onszelf.
Een belangrijk onderdeel van mijn creatieve proces is het maken van sculpturen van mythische figuren zoals Persephone, Cerridwen en Rhiannon. Deze godinnen belichamen de cyclische aard van het leven – groei, verlies, transformatie en wedergeboorte. Elk sculptuur dat ik creëer, is een tastbare vertelling van de innerlijke reis die we allemaal maken, van kwetsbaarheid naar kracht, van duisternis naar licht.
Klei als spiegel van de ziel
Klei is meer dan alleen een materiaal; het is een spiegel van ons innerlijk. Het laat zich vormen en transformeren, net zoals wij dat in het leven doen. Door mijn handen door de klei te laten glijden, geef ik uiting aan de diepe processen van groei en heling. De aardse texturen, de zachte lijnen en de ruwe randen vertellen een verhaal – over loslaten, opnieuw beginnen en de kracht die schuilt in het omarmen van verandering.
De verhalen die ik tot leven breng in klei, weerspiegelen de balans tussen kracht en zachtheid, tussen loslaten en vasthouden. Persephone, de godin van het leven en de onderwereld, symboliseert deze overgang als geen ander. Haar sculptuur vangt de melancholie en hoop die gepaard gaan met verandering. Net zoals zij elk jaar terugkeert uit de duisternis, herinneren haar vormen ons eraan dat na elke winter een lente komt.
Inspiratie uit oude verhalen
Mijn sculpturen vinden hun wortels in eeuwenoude mythologieën. Zo is er Cerridwen, de Keltische godin van transformatie en wijsheid, en Rhiannon, de godin van vrijheid en doorzettingsvermogen. Hun verhalen herinneren ons eraan dat verandering en groei universeel zijn, en dat ieder van ons een eigen pad bewandelt.
Het creëren van deze sculpturen is voor mij niet alleen een artistiek proces, maar ook een innerlijke reis. Het werken met klei helpt me om mijn eigen cycli van groei en loslaten te omarmen en biedt een manier om diepere verbindingen te leggen met mezelf en de verhalen die ons al generaties lang inspireren.
Laten we deze verhalen blijven vertellen – in klei, in woorden en in onze daden. Iedereen draagt zijn eigen verhaal in zich, en het is aan ons om het tot leven te brengen.
Mijn kruidenvrouw — geboetseerd uit aarde, gevormd door mijn handen — en nu draagt ze ook zaad.
In haar hoofd: waterkers, fris en helder
In haar borsten: passiebloem links, zonnehoed rechts — voor hart en weerstand
In haar dijen: anijs en kamille, zacht en kruidig
En tussen haar benen… munt, tintelend en wakker
Binnen in mijn atelier staat mijn zonneaftreksel:: een kruidenolie die langzaam de geur, kleur en kracht van bloemen en kruiden in zich opneemt. Ik laat ze trekken ongeveer 3 à 4 weken in een basisolie, op een warme plek, zacht bewogen door zonlicht en aandacht.
Een maceraat maken is meer dan alleen een recept volgen. Het vraagt liefde, tijd en aanraking.
Elke dag even draaien, zacht schudden, een blik werpen. Zo geef je het terug wat het jou straks zal geven: warmte, troost, heling.
Het is een samenwerking met de tijd en met de planten die hun werking stukje bij beetje afstaan.
Quiet moments in my clay studio, surrounded by sunlight, greenery, and a warm cup of coffee. There’s something meditative about shaping clay—slow, steady, and full of life.
From tiny charm figures to vases with their own personality, every piece carries a little story. And the clay on the table (and on my shirt) just means it’s been a good day. So happy with this project.
We had the most beautiful early spring day. Soft sun, blue skies stretching wide over green fields, and the land already whispering promises of new life.
A perfect day for walking — breathing in the stillness, soaking in the light, and feeling the quiet rhythm of the seasons shift. Somewhere between winter’s hush and spring’s first song.
And then, home again… Just in time to catch this view: the crescent moon rising with Venus glowing just above it — like a blessing in the sky. A reminder that beginnings don’t have to be loud to be powerful.
✨ What a magical way to welcome Imbolc — the turning point where light begins to return, seeds begin to stir, and hope gently awakens.
02.02:: 🌿 Clay Days — Garden Goddesses in the Making
I’ve been happily tucked away in my clay studio, shaping a new series of frost-proof herbal women — earthy, expressive garden sculptures designed to live outdoors all year round. Each one is hand-built with love, made to hold herbs, flowers… or even birdseed if you like!
They’re now ready to be fired — the next exciting step before they can settle into the garden and begin their new lives among the growing things. I can already picture them standing among the blooms, cradling thyme and calendula, welcoming bees and birds alike.
As the days lengthen, it’s almost time to start sowing this year’s herbs. I’m dreaming of chamomile, lemon balm, wild mint… and I can’t wait to see how my kruidenvrouwtjes look when filled with living green.
🌼 I also have two ready-made herbal women available for adoption! They’re weatherproof, one-of-a-kind, and just as lovely used as planters or as whimsical bird-feeding bowls. I’m happy to take custom orders too.
11.02:: ✂️ A Quiet Afternoon Project
Time to hem the curtains — a slow, satisfying little sewing job I’ve actually been looking forward to. Just me, a tin full of pins and thread, some good light, and a calm rhythm of stitches.
It’s lovely how even small, practical handwork can feel like a creative pause in the day. A moment to breathe. To mend. To make.
13.02:: 💘 Room With a View (and a Heart Full of Love)
Back in my room with a view — sky soft and pastel, just a hint of pink in the clouds. Tomorrow is Valentine’s Day, and honestly… I feel like I’m floating on a little pink cloud already.
That in love feeling is still here, just like 21 years ago. Only now, it’s wiser. Deeper. More grounded. And somehow even more tender.
I feel so grateful to be here — in this moment, in this light, in this love.
Wishing you a beautiful Valentine’s Day — whether you’re celebrating with someone else or simply celebrating you. Because you, too, are worthy of love, softness, and joy. 🌷
🌸 Flowers Old & New
The first bouquet — now three weeks old — is still standing tall and smiling softly from the kitchen table. A little faded, a little wild, but still full of charm.
The second bouquet just arrived and hasn’t even been arranged yet, but already the colours are lighting up the room. Bright pinks, bold orange, soft purples — like a burst of spring waiting to be placed.
It’s such a small thing, but flowers really do lift the heart. Old ones with memories. New ones with promise.
17.02:: ☀️ Sunshine Outside and In
Blue skies, bright light, and a cheerful little walk with my four-legged shadow. The world feels wide and alive on days like these — crisp winter air, long shadows from the pollarded trees, and the soft rustle of reeds by the water.
Back home, the sunshine follows me inside… dancing across the table and lighting up my beautiful little Valentine’s Day flowers. A simple bouquet, but it brings me so much joy. Red, white, green, soft yellow — like a promise that spring is slowly on its way.
Feeling deeply grateful today. For sunlight. For small walks. For bright blooms in a jar. For all the ordinary things that make life quietly wonderful.
18.02:: ❄️ Sunshine, Frost & Thin Ice
A bright, cold day — the kind that stings your cheeks and sparkles on the water. The little coots were boldly strutting across the thin ice, their tiny feet tapping a rhythm as if the pond were glass.
Meanwhile, Amna found something far more interesting in the frozen ground, completely unfazed by the chill.
Late winter has a magic all its own. Quiet. Crisp. Full of strange little moments — birds walking where they should swim, light stretching just a bit longer, and paws pressing softly into frosty soil.
21.02:: 🐝 February Flight: The Bees Are Back
What a beautiful sight — our bees are back in action! After months tucked away in the quiet dark of the hive, the first warm day in February brought a burst of life and motion. The air filled with the soft hum of wings, as the bees emerged to stretch, to fly… and, quite literally, to relieve themselves.
This first outing of the season is called the cleansing flight — a charming term for an essential need. Bees won’t soil the hive, so after a long winter indoors, they need this moment to empty their tiny stomachs and reset. But today, I saw something even more exciting…
They weren’t just flying. They were working.
I spotted the first foragers returning with golden bundles of pollen tucked tightly to their legs — a sure sign that flowers are blooming, food is available, and most importantly: the queen is alive and well.
The Hope of Spring
Early spring always brings a little bit of tension for a beekeeper. You never quite know how your colony fared through the cold, the damp, and the months without fresh forage. Did they have enough food? Did disease or mould creep in? Has the queen survived?
But the sight of pollen-laden bees flying with purpose tells you everything you need to know. The hive is waking up. The queen has likely started laying her first eggs. The cycle of life is beginning again.
And with it, a new generation of pollinators will soon emerge — ready to visit flowers, support ecosystems, and quietly play their part in the blooming of spring.
In a world that often rushes forward, bees remind us to move with the seasons. To pause. To prepare. To return, when the moment is right, with purpose.
February is still fragile. But it’s full of promise. And today, the bees whispered: we made it.
28.02:: 👀 Watched From Afar
Siem is keeping a close (and slightly judgmental) eye on me from her favourite lookout spot on the stairs today. She’s not one to rush, but I know what she’s waiting for…
Time to light the wood stove so Madam can stretch out in her royal spot by the fire. Because clearly, her comfort is the priority.
Sometimes all you need is to light the fire, grab a good book, and treat yourself to a giant mug of herbal tea. 🍵 The world slows down a little. The warmth creeps in. And suddenly, everything feels just a bit softer. How do you spend your moments of pause?
Diep in het hart van het Grote Bos stond Fedor, de Stille Woudbewaker. Zijn lichaam leek op een knoestige boom, met een brede snuit en lange, uitgerekte oren die op takken leken. Zijn armen, stevig en stil, waren als oude wortels die alles met de aarde verbonden. Fedor sprak nooit, bewoog nauwelijks, maar waakte in stilte over het bos en alles wat daarin leefde.
De dieren fluisterden verhalen over Fedor. Sommigen geloofden dat hij de geest van het bos was, anderen zeiden dat hij de hoeder van balans en rust was. Wat zeker was, was dat Fedor altijd in de schaduw van de eeuwenoude bomen stond en leek te luisteren naar elk geluid, hoe klein ook.
Op een dag kwam een jonge eekhoorn naar Fedor toe. “Ik voel me nutteloos,” piepte het diertje. “Ik ben klein en zwak, en niemand merkt me op. Wat voor verschil kan ik maken in dit grote bos?”
Fedor bleef zoals altijd stil. Maar de eekhoorn merkte iets vreemds: een blad dwarrelde langzaam naar beneden en landde precies voor zijn pootjes. Toen hij het oppakte, hoorde hij het fluisteren van de wind en zag hij hoe andere bladeren zachtjes wiegden in de lucht. Langzaam begon hij te begrijpen dat zelfs het kleinste blad een rol speelt in het geheel: het vangt zonlicht, geeft schaduw, valt en voedt de aarde.
Met hernieuwde energie begon de eekhoorn noten te verzamelen en gaten in bomen te vullen, niet langer twijfelend aan zijn rol in het bos.
Vanaf die dag begrepen de dieren dat Fedor niet alleen luisterde, maar dat hij hen liet zien hoe de natuur werkt: in stilte, in samenwerking, en in de kracht van elk klein deel van het grotere geheel.
Moraal: Je hoeft niet groot of luid te zijn om een verschil te maken. Zelfs de kleinste bijdragen kunnen een grote impact hebben op het geheel.
In een betoverd winterbos, waar de sneeuw nooit smolt en de sterren altijd leken te dansen, woonde Uiliane de Wijze. Ze was een bijzondere uilenvrouw, geboren uit klei die was vermengd met de aarde van eeuwenoude verhalen. Haar grote ogen, diep geëtst met rimpels van wijsheid, konden niet alleen de nacht doorgronden, maar ook de geheimen van het hart.
Uiliane stond bekend als de Bewaakster van Vergeten Fabels. Iedereen die een oud verhaal dreigde te vergeten, hoorde haar zachte stem in hun dromen. Ze droeg een mantel van mos en een jurk geweven van elfenhaar, en aan haar voeten lagen wortels die ooit aan haar eigen nest hadden gegroeid. Maar wat haar echt magisch maakte, was haar vermogen om met één blik elk verloren verhaal weer tot leven te wekken.
Op een nacht, tijdens de jaarlijkse Midwinterviering van het bos, verscheen Uiliane voor een kring van dieren. “Wie van jullie,” vroeg ze met haar zachte, hese stem, “durft het langste vergeten verhaal van deze wereld te vinden en terug te brengen?” Het was niet zomaar een vraag, maar een uitdaging die slechts door de dapperste dieren werd aangenomen.
Een kleine, verlegen muis genaamd Pimpernel stak zijn poot op. Onder Uiliane’s kalme blik groeide zijn moed, en hij vertrok op een avontuur dat niemand ooit had durven dromen. Toen hij maanden later terugkeerde met een verhaal over een ster die verliefd werd op de aarde, glimlachte Uiliane tevreden. “Elke ster heeft een plek in de hemel, en elk verhaal een plek in ons hart,” fluisterde ze, terwijl haar ogen glinsterden in het kaarslicht.
Uiliane kreeg hierdoor een nieuwe naam in het bos: “De Herinneraar.” Maar onder de mensen bleef ze bekend als Uiliane de Wijze, een stille herinnering dat in de meest eenvoudige, aardse dingen – zoals een sculptuur van klei – de kracht van een verhaal schuilt.
De moraal van het fabeltje is: “Elk verhaal, hoe klein of vergeten ook, heeft waarde en verdient een plek in ons hart. Het zijn de verhalen die ons verbinden met onze oorsprong en ons helpen onze weg te vinden, zelfs in de donkerste nachten.”
Het verhaal van Uiliane herinnert ons eraan dat we soms moed nodig hebben om verloren herinneringen en oude wijsheden te herontdekken, en dat juist in het eenvoudige en vergankelijke – zoals klei, dromen of vergeten verhalen – de grootste magie schuilt.
Seluna is nog maar net uit mijn handen ontstaan, maar ik kan niet wachten om haar met jullie te delen – én haar allereerste verhaal! Wat vinden jullie van haar? Ik ben ontzettend benieuwd naar jullie gedachten, dus laat het me vooral weten. Dat zou me enorm blij maken!
Er was eens een magisch wezen genaamd Seluna, met de gratie van een geitje en de zachtheid van een muis. Op haar rug droeg ze een kleine mand, en in haar buik brandde een vlam die nooit doofde. Het licht dat door de gaatjes in haar huid straalde, vertelde verhalen aan hen die het nodig hadden.
Seluna leefde aan de rand van het Rijk van Verloren Hoop, een plek waar mensen vaak verdwaalden in verdriet en zorgen. Ze dwaalde ‘s nachts door de velden, haar zachte licht dansend als sterren die fluisterden: “Je bent niet alleen.”
Op een koude, stille avond ontmoette Seluna een klein meisje, Alina, die op een oude boomstronk zat. Haar schouders hingen laag, haar ogen waren leeg. “Ik weet niet meer hoe ik blij moet zijn,” fluisterde ze.
Seluna ging naast haar zitten en liet haar vlam stralen. De schaduwen op de grond begonnen te bewegen en vormden een verhaal: een klein meisje dat een papieren windmolen maakte, lachend en rennend door een weiland. Alina herkende zichzelf in de beelden en fluisterde: “Dat was ik, lang geleden.”
Seluna’s kaars flakkerde, en de schaduwen veranderden. Ze toonden het meisje opnieuw, ouder, staand in een tuin vol bloemen, terwijl ze papieren windmolens maakte voor andere kinderen. Alina keek met grote ogen. “Betekent dit… dat ik opnieuw kan leren gelukkig te zijn?”
Seluna gaf geen antwoord, maar boog haar hoofd. Ze liet een zacht licht in de mand op haar rug vallen. Daarin zag Alina een papieren windmolen die precies leek op die van vroeger. Ze pakte het voorzichtig en glimlachte voor het eerst in lange tijd.
Vanaf die dag begon Alina weer te dromen. Ze maakte windmolens en zorgde voor de dorre tuin achter haar huis, die langzaam weer tot bloei kwam. En Seluna ging verder, haar licht delend met anderen die het pad waren kwijtgeraakt.
Moraal: Zelfs de kleinste herinnering aan vreugde kan het begin zijn van een nieuwe toekomst vol hoop.
In mijn atelier, tussen de geur van aarde en de stille kracht van klei, ontvouwt zich telkens een bijzondere reis. Het is een reis van creatie, van verbinding, van het zichtbaar maken van wat vaak onzichtbaar blijft: de vrouwelijke energie in haar vele vormen. Een belangrijk onderdeel van mijn werk is het maken van (mythische) godinnensculpturen. Elk sculptuur dat ik maak is niet zomaar een object, maar een levend verhaal – een tastbare vertelling van de transformatieprocessen waar wij als vrouwen doorheen gaan.
De zachte kracht van klei Klei is een bijzonder medium. Het voelt zo eenvoudig en aards, maar het draagt een diepe potentie in zich. Het laat zich vormen, veranderen en herstellen, en dat proces is voor mij een metafoor voor ons eigen leven. Als vrouwen dragen we zoveel binnen in ons: groei, pijn, loslaten, kracht en herstel. Klei geeft mij de ruimte om deze cycli uit te drukken – van kwetsbaarheid tot onstuitbare kracht, van chaos tot balans.
Wanneer ik aan een nieuw godinnen sculptuur begin, begint het proces vaak intuïtief. Soms wordt mijn aandacht getrokken door een specifiek thema: een gevoel van transformatie, een moment van stilte, of juist een krachtige eruptie van energie. Andere keren ontstaat de inspiratie uit verhalen – mythes, oude wijsheden, of de persoonlijke ervaringen van vrouwen om me heen.
De verhalen van transformatie Elke vrouw die ik maak, vertelt een verhaal. Ze is een spiegel van onze ervaringen, een representatie van de innerlijke reis die we allemaal op onze eigen manier maken. Sommige sculpturen drukken de fase van groei uit, waarin we ons kwetsbaar voelen maar waarin zoveel potentie verscholen ligt. Andere sculpturen symboliseren loslaten – het moment waarop we het oude afwerpen, vaak met pijn, maar altijd met een belofte van ruimte voor het nieuwe.
En dan zijn er beelden van kracht: een rechte rug, een blik vol vuur, een godin die midden in haar eigen storm staat en weigert om te buigen. En herstel, de zachte omarming van onszelf na een lange reis, waarin we eindelijk ons eigen licht opnieuw vinden.
Een vrouwelijk universum In mijn atelier ontstaat er vaak een bijzonder gevoel wanneer de godinnensculpturen samen staan. Het lijkt alsof ze onderling communiceren, alsof ze samen een verhaal weven dat groter is dan elk individueel beeld. Het is een herinnering aan hoe sterk wij als vrouwen zijn – niet alleen individueel, maar vooral samen.
Persephone
Ik zie deze sculpturen niet alleen als kunstwerken, maar ook als ankers, als kleine monumenten van de kracht van het vrouwelijke. Voor mij is het een manier om die energie tastbaar te maken, om haar verhaal een plaats te geven in ons dagelijks leven. Of het nu in een keuken staat, op een bureau, of in een vensterbank, elke sculptuur draagt dat verhaal met zich mee.
Creatie als heling Het proces van werken met klei heeft ook mij veranderd. Het brengt me dichter bij mezelf, bij mijn eigen cycli van transformatie. Elke keer dat mijn handen door de klei glijden, herinner ik me hoe essentieel het is om tijd te nemen voor groei, loslaten en herstel. En het doet me beseffen hoe universeel deze processen zijn.
Voor mij is het maken van godinnensculpturen niet alleen een creatieve uitlaatklep, maar een diepe, helende praktijk. Het is een manier om mezelf te verbinden met een vrouwelijke energie die al eeuwenlang door de aarde stroomt – en die nog steeds leeft in ons allemaal.
Laten we deze verhalen blijven vertellen, in klei, in woorden, in onze daden. Want in die verhalen schuilt de kracht om te groeien, te helen en onszelf steeds opnieuw te hervinden.
Neem een kijkje in de winkel voor mijn laatste update:
Wil je je vrouwelijkheid eren, je intuïtie voeden en je creativiteit vrij laten stromen? Meld je dan aan voor de Godin Workshop en ontdek je innerlijke kracht! Op vrijdag 6 december, 21 februari en 7 maart bied ik deze bijzondere workshop aan, en tot 31 december kun je boeken met een speciale korting.
Tijdens deze dag neem je de tijd voor jezelf en maak je in een intieme, veilige omgeving een uniek godinnenbeeld dat jouw vrouwelijke energie en kracht belichaamt. Met natuurlijke klei en kruiden ga je aan de slag en breng je de symboliek en intentie van jouw innerlijke godin tot leven.
Wat kun je verwachten? 🌸 Meditatie en intentie: Begin de dag met een rustgevende meditatie om je te verbinden met je innerlijke godin en zet jouw persoonlijke intentie. 🌿 Creatieproces met klei en kruiden: Gebruik intuïtieve technieken om jouw godinnenbeeld te vormen en voeg gedroogde kruiden toe voor extra symboliek. 🌼 Kleine groep voor persoonlijke aandacht: Maximaal 5 deelnemers per workshop, zodat er ruimte is voor individuele begeleiding en een warme, intieme sfeer. 🌱 Sacred space en sisterhood: Geniet van een veilige, inspirerende ruimte waar je kunt delen, creëren en jezelf kunt zijn.
Wat neem je mee naar huis? ✨ Een uniek godinnenbeeld dat symbool staat voor jouw vrouwelijke energie, kracht en creativiteit ✨ Een kruidenamulet om je intentie te verankeren ✨ Een diepe verbinding met jezelf en met de andere vrouwen in de groep
📅 Data: 6 december, 21 februari, 7 maart 🕰 Tijd: 10:00 – 15:30 uur (inloop vanaf 9:30 uur) 📍 Locatie: The Dirty Potter Atelier in Den Haag (Ypenburg)
💰 Kosten: €119,- tijdelijk voor €99,- per persoon bij boeking voor 31 december 🍃 Inclusief: Koffie, thee, frisdranken, lekkernijen en een biologische vegetarische lunch
🔗 Reserveer nu je plek in de winkel: https://thedirtypotter.nl en geef jezelf een dag van creativiteit en zelfontdekking cadeau! Maximaal 5 vrouwen per workshop, dus wees er snel bij.
Laat je innerlijke godin stralen en ontdek de kracht van creatie met klei en kruiden!
Na mijn laatste blog over de porseleinen boomvaasjes, kreeg ik veel vragen over de materialen waarmee ik werk. Het voelt bijna alsof elk materiaal zijn eigen persoonlijkheid en ziel heeft, en ik wil jullie daar graag iets meer over vertellen. Klei, aardewerk en porselein – drie vormen van keramiek, elk met hun eigen charme en eigenschappen. Elk stuk dat ik maak, wordt door deze materialen gevormd en krijgt daardoor zijn eigen unieke uitstraling.
En ja, ik ben momenteel ook bezig met een heel nieuw en bijzonder project dat ik graag met jullie wil delen. Maar daarover zometeen meer… Ik verklap alvast dat het iets met sterren te maken heeft en dat jullie er al eerder een glimp van kunnen opvangen. Laten we eerst in de wereld van de materialen duiken!
Klei – De Oerbron
Klei is het begin van alles, een puur en aards materiaal. Het voelt zacht en kneedbaar aan en laat zich vormen naar wat je maar wilt, van de eenvoudigste pot tot de meest gedetailleerde sculpturen. Klei is als een vriendelijke metgezel die zich aanpast en meebeweegt, maar die ook vraagt om geduld en respect. Wanneer klei eenmaal gebakken wordt, verandert het voorgoed. Die transformatie is prachtig en een beetje magisch – alsof je iets teruggeeft aan de aarde in een nieuwe, blijvende vorm.
Aardewerk – Warm en Robuust
Als klei eenmaal is gebakken op een iets lagere temperatuur, noemen we het aardewerk. Dit materiaal heeft een warme, rustieke uitstraling en voelt zwaarder en robuuster aan. Aardewerk is een beetje zoals een trouwe vriend die altijd klaarstaat; het heeft een bepaalde stevigheid, een soort stoere charme. De structuur blijft wat poreus, wat betekent dat ik vaak een glazuurlaag toevoeg om het waterdicht te maken. Hierdoor krijgen aardewerken stukken een warme glans die elk hoekje en randje extra benadrukt. Aardewerk voelt als thuiskomen – warm, aards en vol karakter.
Porselein – Fijn en Mysterieus
En dan, als laatste, is er porselein. Porselein is voor mij het meest betoverende materiaal – het heeft een zachte, haast etherische uitstraling en is tegelijk sterk en verfijnd. Het wordt op veel hogere temperaturen gebakken dan aardewerk, en daardoor ontstaat een gladde, soms licht doorschijnende structuur die heel bijzonder aanvoelt. Porselein vraagt om liefdevolle aandacht, om precieze bewegingen en een rustige hand. Het is als een stille, mysterieuze vriend die zich niet zomaar prijsgeeft, maar als je de tijd neemt om het te leren kennen, ontvouwt het zich in al zijn pracht. Mijn boomvaasjes zijn van dit porselein gemaakt, en ik denk dat je die magie echt voelt wanneer je ze in handen hebt.
De Nieuwe Sterrenmantel Kaarsenhouders – Een Ode aan het Sterrenkind
Nu we het over magie hebben, wil ik jullie graag vertellen over mijn nieuwste project: de Sterrenmantel kaarsenhouders. Deze serie is geïnspireerd op de schoonheid van de nachtelijke hemel, met een zachte, sprankelende gloed die doet denken aan sterrenlicht. Een lieve klant noemde ze “sterrenkinderen,” en die naam raakte me diep. Deze kaarsenhouders zijn een eerbetoon aan het sterrenkind in ieder van ons – aan dat deel van ons dat verlangt naar warmte, licht en een beetje betovering in het dagelijks leven.
Vanaf 1 december zullen de Sterrenmantel kaarsenhouders te koop zijn in mijn webshop op www.thedirtypotter.nl. Maar speciaal voor mijn trouwe lezers en volgers is er een klein geheim: je kunt je nu inschrijven voor mijn nieuwsbrief, en daarmee krijg je vroege toegang tot de collectie én 10% korting op je eerste bestelling. Zo kun je alvast een Sterrenmantel kaarsenhouder in huis halen om je winteravonden te verlichten.
Ik hoop dat jullie net zo uitkijken naar deze collectie als ik! Bedankt voor het lezen en voor jullie nieuwsgierigheid naar mijn werk – het betekent de wereld voor me.
Het maken van dit eerste magische boomvaasje was niet alleen een leerproces, maar ook een inspirerende ervaring. Ik ontdekte hoeveel ik geniet van het balanceren tussen controle en het loslaten van mijn verwachtingen. Het proces van werken met porselein is als een dialoog: je moet luisteren naar het materiaal, voelen hoe het zich gedraagt en vooral vertrouwen dat het zich vormt naar jouw handen—en soms juist andersom.
Dit vaasje is pas het begin. Ik heb zoveel nieuwe ideeën voor verschillende soorten boomvaasjes, elk met hun eigen unieke vormen en persoonlijkheden. Misschien wordt de volgende wel wat kleurrijker, met subtiele tinten groen en bruin om de natuurlijke uitstraling nog meer te benadrukken.
Dankbaarheid en Inspiratie
Ik ben ongelooflijk dankbaar voor de positieve reacties die ik heb ontvangen op Instagram, van mensen die, net als ik, de magie van dit vaasje zien. Het moedigt me aan om verder te experimenteren en mijn eigen pad te blijven volgen, zonder te vervallen in kopieergedrag. Het is precies dat gevoel van verkenning, dat loslaten van wat anderen doen, dat dit vaasje tot leven heeft gebracht.
Dus, als je zelf creatief bezig bent, wil ik je uitnodigen om ook jouw eigen weg te zoeken. Vind jouw boom, jouw verhaal, en laat het groeien in de vorm die alleen jij kunt maken. De reis is vaak net zo magisch als het eindresultaat zelf.
Het maken van mijn porseleinen torso vaasje was niet alleen een artistiek proces, maar ook een persoonlijke oefening in het loslaten van perfectionisme. Zoals velen heb ik vaak de neiging om elk detail tot in de perfectie te willen uitvoeren, maar dit project leert me om de schoonheid te zien in het onvolmaakte.
Porselein: Een Bewuste Keuze
Voor dit project koos ik voor porselein, en dat was een weloverwogen beslissing. Porselein heeft een verfijnde elegantie, gecombineerd met een fragiele kracht die me blijft fascineren. Het leek me het perfecte medium om de delicate zachtheid van bloemen, natuur, en vrouwelijkheid te vangen en om te zetten in een kunstwerk. Werken met porselein brengt echter zijn eigen uitdagingen met zich mee; het vraagt om geduld en een flexibele aanpak, iets wat je alleen leert door te experimenteren, fouten te maken, en telkens opnieuw te proberen.
Toen ik aan het torso vaasje begon, had ik in mijn hoofd al een duidelijk beeld van hoe het eruit moest komen te zien. Elk detail moest precies kloppen—de rondingen, de textuur van de huid, de harmonie tussen vorm en leegte. Maar al snel realiseerde ik me dat porselein niet zomaar doet wat ik wil. Het is een materiaal met een eigen wil, en dat betekent dat er barstjes ontstaan, dat het zich anders vormt, dat de zachtheid niet altijd precies zo verschijnt als ik voor ogen had.
Het Loslaten van Perfectie
Juist die eigenschap van porselein dwong me om mijn streven naar perfectie los te laten. Er waren momenten waarop een barstje ontstond op een plek die ik niet had gepland, of een vorm die net wat anders uitviel dan ik wilde. Vroeger zou ik deze “onvolkomenheden” als fouten hebben gezien, als redenen om opnieuw te beginnen. Maar in plaats daarvan besloot ik ze dit keer te omarmen. Ik zag ze als onderdeel van het verhaal van het vaasje, als kenmerken die het uniek maakten.
Werken met porselein werd zo een oefening in acceptatie. De torsovorm die ik creëerde was niet alleen een eerbetoon aan de vrouwelijke vormen, maar ook aan de kwetsbaarheid en de imperfectie die inherent is aan zowel het menselijk lichaam als aan creativiteit zelf. De natuurlijke elementen en lijnen op de torso zijn als de lijnen van iemands levensverhaal—niet perfect glad, maar vol van karakter en unieke nuances.
Een Continu Proces
Loslaten van perfectionisme is voor mij geen doel dat ik zomaar bereik, het is een proces waar ik voortdurend aan werk. Iedere keer dat ik met mijn handen in de klei of porselein zit, herinner ik mezelf eraan dat de echte schoonheid zit in het proces, niet in het eindresultaat. Dit vaasje, deze torso, staat symbool voor die reis: een herinnering dat kwetsbaarheid en onvolmaaktheid net zo mooi kunnen zijn als een gladde, foutloze afwerking.
Misschien dat ik ooit nog een vaasje maak dat helemaal voldoet aan dat ideaalbeeld in mijn hoofd, maar voor nu is dit vaasje perfect in zijn eigen onvolkomenheid. Het is een stille getuige van mijn eigen groei, van mijn poging om meer los te laten, om meer in het moment te zijn, en om schoonheid te vinden in de dingen zoals ze zijn, en niet zoals ze zouden moeten zijn.
