Tag: Writing

Bright not Blue Monday: Kleurrijke lichtpuntjes en een beetje liefde voor jezelf

Mme BluestockingLeave a comment

Gister was zo’n dag die officieel bestempeld wordt als Blue Monday – zogenaamd de meest deprimerende dag van het jaar. Maar weet je wat? Ik heb besloten om daar niet aan mee te doen. In plaats daarvan had ik er een Bright Monday van gemaakt, vol kleine gelukjes en een flinke dosis warmte en kleur. Toch weet ik maar al te goed hoe lastig het soms kan zijn om jezelf in beweging te krijgen, vooral als de winterblues je in hun greep hebben.

Ik begon de dag door iets eerder wakker te worden, terwijl het nog donker was, en besloot om naar mijn innerlijke kind te luisteren. Ze had behoefte aan thuis en warmte, een Britse film (Bridget Jones, natuurlijk) en lekker creatief bezig zijn. Dus begon ik eerst met mijn morning pages – dat is heilig. Daarna bracht ik mijn mand vol spulletjes naar bed en pakte mijn haakprojectje erbij. Het voelt fijn om te merken dat mijn haakwerkje ook door anderen wordt gewaardeerd. Het was nog zo vroeg dat zelfs Amna geen zin had om wakker te worden.

Na mijn rustige ochtend, met mijn haakwerkje en een flinke dosis Bridget Jones, werd het tijd om eropuit te gaan. Mijn man en ik besloten samen met Amna een wandeling te maken bij de Brasserskade in Delft. Het is zo’n heerlijke plek waar je echt even de stad achter je kunt laten en kunt genieten van de natuur. Gewoon lekker wandelen, zonder haast, en ondertussen gezellig kletsen en wat frisse lucht opsnuiven. Dit stukje Delft heeft iets bijzonders; de grote, statige bomen langs de weg geven het zo’n ouderwetse charme. Ze lijken alles te hebben meegemaakt en geven je het gevoel dat je door een soort eeuwenoude bomen park loopt.

De hertenkamp zelf is altijd een gezellig plekje. De herten stonden loom te grazen en keken ons met hun grote, nieuwsgierige ogen aan. Amna vond het allemaal maar spannend, haar neus ging druk op en neer terwijl ze probeerde elk geurtje op te snuiven. We bleven even staan om te kijken hoe de dieren rustig hun gang gingen – er is iets heel rustgevends aan die plek. Daarna vervolgden we onze route onder de prachtige, hoge bomen door. Ik vind het heerlijk hoe ze een soort beschermende boog vormen over het pad. Het ritselen van de bladeren, de geur van vochtige aarde en het zachte gekraak van onze voetstappen op de grond – zo simpel, maar zo fijn.

Wat ik zo leuk vind aan de Brasserskade is dat het voelt alsof je ver weg bent van de drukte, terwijl je eigenlijk nog gewoon in Delft bent. De geschiedenis is hier overal voelbaar; vroeger liep deze kade helemaal naar Nootdorp en diende het als belangrijke route voor handel en transport. Nu is het vooral een plek waar mensen komen om te wandelen, fietsen of gewoon even tot rust te komen.

Na een uurtje kuieren – en na talloze keren stil te hebben gestaan omdat Amna weer een interessant geurtje had gevonden – keerden we terug naar de auto. Ik voelde me heerlijk opgeladen en dankbaar voor deze simpele, maar mooie ochtend. Terug naar huis, een warme kop thee en misschien nog een paar toeren haken…

Ik dacht nog tegen mezelf het is oké als het niet altijd lukt. Er zijn dagen waarop het gewoon te moeilijk voelt om naar buiten te gaan, en dat mag. Maar gelukkig probeer ik mezelf eraan te herinneren dat het soms een kwestie is van mijn denkpatroon doorbreken. In plaats van te denken “het heeft toch geen zin,” probeer ik mezelf te vertellen “ik probeer het gewoon even.” En bijna altijd, heel verrassend, voelt het achteraf lichter dan ik dacht. Wat voor mij helpt, is om van die kleine momenten iets bijzonders te maken. Mijn favoriete muts op, een thermos vol warme thee, Amna enthousiast voor me uit huppelend. Het hoeft niet perfect te zijn; het hoeft alleen maar iets te zijn. En als naar buiten gaan echt niet lukt, dan haal ik de kleur gewoon naar binnen.

Eenmaal thuis na de wandeling staken we het vuurtje aan, hield de gordijnen open voor dat beetje daglicht en stak de kaarsjes in het raam aan. Het perfecte moment om lekker te gaan zitten met mijn haakwerk en Bridget Jones af te kijken. Ik ben helemaal in de ban van mijn CAL  project van Attic24. De kleuren die ik heb uitgekozen uit de Katja Basic Merino collectie maken me zó blij.

Van zacht lichtroze, oudroze en koraal tot het diepe wijnrood en zandkleur – stuk voor stuk warme, uitnodigende tinten. De okergele en mosterdgele tinten brengen een beetje zonneschijn in huis, terwijl de grasgroene en donkergroene kleuren me doen denken aan het frisse voorjaar dat eraan komt. En dan die blauwtinten… groenblauw, petrolblauw, waterblauw en nachtblauw, als een serene weerspiegeling van het water buiten. De saliegroene tint voegt net dat beetje rust en zachtheid toe dat ik zo fijn vind.

Mijn haakmand ligt vol met deze prachtige bollen, klaar om in een kleurrijk project te veranderen dat me door de rest van de winter heen zal dragen. En terwijl ik steek voor steek werk, kijk ik naar de tulpen op tafel – een prachtig cadeau van mijn man. Ze staan nu in volle bloei en brengen precies de vrolijkheid die ik nodig heb op zo’n dag als vandaag.

Soms zijn het de kleine dingen die het verschil maken. Een korte wandeling, een kopje thee in je favoriete mok, een project waar je langzaam maar zeker aan werkt. En weet je? Dat is genoeg. Dus als je gisteren of vandaag moeite hebt om in beweging te komen, wees dan zacht voor jezelf. Probeer iets kleins: loop even naar buiten en adem de frisse lucht in, zet een vrolijk muziekje op, of gun jezelf een paar rustige haaksteken zonder haast.

Of je nu naar buiten gaat of lekker binnen blijft, onthoud dat je jezelf elke dag een beetje kleur en warmte mag gunnen. Geen Blue Monday, maar een Bright Monday, vol zachte, warme momentjes en liefde voor jezelf.

Fabel: De Stille Woudbewaker

Mme BluestockingLeave a comment

Diep in het hart van het Grote Bos stond Fedor, de Stille Woudbewaker. Zijn lichaam leek op een knoestige boom, met een brede snuit en lange, uitgerekte oren die op takken leken. Zijn armen, stevig en stil, waren als oude wortels die alles met de aarde verbonden. Fedor sprak nooit, bewoog nauwelijks, maar waakte in stilte over het bos en alles wat daarin leefde.

De dieren fluisterden verhalen over Fedor. Sommigen geloofden dat hij de geest van het bos was, anderen zeiden dat hij de hoeder van balans en rust was. Wat zeker was, was dat Fedor altijd in de schaduw van de eeuwenoude bomen stond en leek te luisteren naar elk geluid, hoe klein ook.

Op een dag kwam een jonge eekhoorn naar Fedor toe. “Ik voel me nutteloos,” piepte het diertje. “Ik ben klein en zwak, en niemand merkt me op. Wat voor verschil kan ik maken in dit grote bos?”

Fedor bleef zoals altijd stil. Maar de eekhoorn merkte iets vreemds: een blad dwarrelde langzaam naar beneden en landde precies voor zijn pootjes. Toen hij het oppakte, hoorde hij het fluisteren van de wind en zag hij hoe andere bladeren zachtjes wiegden in de lucht. Langzaam begon hij te begrijpen dat zelfs het kleinste blad een rol speelt in het geheel: het vangt zonlicht, geeft schaduw, valt en voedt de aarde.

Met hernieuwde energie begon de eekhoorn noten te verzamelen en gaten in bomen te vullen, niet langer twijfelend aan zijn rol in het bos.

Vanaf die dag begrepen de dieren dat Fedor niet alleen luisterde, maar dat hij hen liet zien hoe de natuur werkt: in stilte, in samenwerking, en in de kracht van elk klein deel van het grotere geheel.

Moraal:
Je hoeft niet groot of luid te zijn om een verschil te maken. Zelfs de kleinste bijdragen kunnen een grote impact hebben op het geheel.

Het Fabeltje van Uiliane de Wijze

Mme BluestockingLeave a comment

In een betoverd winterbos, waar de sneeuw nooit smolt en de sterren altijd leken te dansen, woonde Uiliane de Wijze. Ze was een bijzondere uilenvrouw, geboren uit klei die was vermengd met de aarde van eeuwenoude verhalen. Haar grote ogen, diep geëtst met rimpels van wijsheid, konden niet alleen de nacht doorgronden, maar ook de geheimen van het hart.

Uiliane stond bekend als de Bewaakster van Vergeten Fabels. Iedereen die een oud verhaal dreigde te vergeten, hoorde haar zachte stem in hun dromen. Ze droeg een mantel van mos en een jurk geweven van elfenhaar, en aan haar voeten lagen wortels die ooit aan haar eigen nest hadden gegroeid. Maar wat haar echt magisch maakte, was haar vermogen om met één blik elk verloren verhaal weer tot leven te wekken.

Op een nacht, tijdens de jaarlijkse Midwinterviering van het bos, verscheen Uiliane voor een kring van dieren. “Wie van jullie,” vroeg ze met haar zachte, hese stem, “durft het langste vergeten verhaal van deze wereld te vinden en terug te brengen?” Het was niet zomaar een vraag, maar een uitdaging die slechts door de dapperste dieren werd aangenomen.

Een kleine, verlegen muis genaamd Pimpernel stak zijn poot op. Onder Uiliane’s kalme blik groeide zijn moed, en hij vertrok op een avontuur dat niemand ooit had durven dromen. Toen hij maanden later terugkeerde met een verhaal over een ster die verliefd werd op de aarde, glimlachte Uiliane tevreden. “Elke ster heeft een plek in de hemel, en elk verhaal een plek in ons hart,” fluisterde ze, terwijl haar ogen glinsterden in het kaarslicht.

Uiliane kreeg hierdoor een nieuwe naam in het bos: “De Herinneraar.” Maar onder de mensen bleef ze bekend als Uiliane de Wijze, een stille herinnering dat in de meest eenvoudige, aardse dingen – zoals een sculptuur van klei – de kracht van een verhaal schuilt.

De moraal van het fabeltje is: “Elk verhaal, hoe klein of vergeten ook, heeft waarde en verdient een plek in ons hart. Het zijn de verhalen die ons verbinden met onze oorsprong en ons helpen onze weg te vinden, zelfs in de donkerste nachten.”

Het verhaal van Uiliane herinnert ons eraan dat we soms moed nodig hebben om verloren herinneringen en oude wijsheden te herontdekken, en dat juist in het eenvoudige en vergankelijke – zoals klei, dromen of vergeten verhalen – de grootste magie schuilt.

De Fabel van Seluna, de Waker van Dwalend Licht

Mme BluestockingLeave a comment

Lieve lezers,

Seluna is nog maar net uit mijn handen ontstaan, maar ik kan niet wachten om haar met jullie te delen – én haar allereerste verhaal! Wat vinden jullie van haar? Ik ben ontzettend benieuwd naar jullie gedachten, dus laat het me vooral weten. Dat zou me enorm blij maken!

Er was eens een magisch wezen genaamd Seluna, met de gratie van een geitje en de zachtheid van een muis. Op haar rug droeg ze een kleine mand, en in haar buik brandde een vlam die nooit doofde. Het licht dat door de gaatjes in haar huid straalde, vertelde verhalen aan hen die het nodig hadden.

Seluna leefde aan de rand van het Rijk van Verloren Hoop, een plek waar mensen vaak verdwaalden in verdriet en zorgen. Ze dwaalde ‘s nachts door de velden, haar zachte licht dansend als sterren die fluisterden: “Je bent niet alleen.”

Op een koude, stille avond ontmoette Seluna een klein meisje, Alina, die op een oude boomstronk zat. Haar schouders hingen laag, haar ogen waren leeg. “Ik weet niet meer hoe ik blij moet zijn,” fluisterde ze.

Seluna ging naast haar zitten en liet haar vlam stralen. De schaduwen op de grond begonnen te bewegen en vormden een verhaal: een klein meisje dat een papieren windmolen maakte, lachend en rennend door een weiland. Alina herkende zichzelf in de beelden en fluisterde: “Dat was ik, lang geleden.”

Seluna’s kaars flakkerde, en de schaduwen veranderden. Ze toonden het meisje opnieuw, ouder, staand in een tuin vol bloemen, terwijl ze papieren windmolens maakte voor andere kinderen. Alina keek met grote ogen. “Betekent dit… dat ik opnieuw kan leren gelukkig te zijn?”

Seluna gaf geen antwoord, maar boog haar hoofd. Ze liet een zacht licht in de mand op haar rug vallen. Daarin zag Alina een papieren windmolen die precies leek op die van vroeger. Ze pakte het voorzichtig en glimlachte voor het eerst in lange tijd.

Vanaf die dag begon Alina weer te dromen. Ze maakte windmolens en zorgde voor de dorre tuin achter haar huis, die langzaam weer tot bloei kwam. En Seluna ging verder, haar licht delend met anderen die het pad waren kwijtgeraakt.

Moraal: Zelfs de kleinste herinnering aan vreugde kan het begin zijn van een nieuwe toekomst vol hoop.

https://www.instagram.com/reel/DDfBikuo1xEuCai8Oyajg93-1OgJMaV6sNWClg0/?igsh=c3RvcWt0dmc1Y2Zz

De Overgang van Herfst naar Winter: Een Reflectie op het Jaarwiel

Mme BluestockingLeave a comment

Terwijl ik gisteren door het bos liep, voelde ik de herfst volop om me heen. De bomen stonden in vuur en vlam, hun bladeren in schitterende tinten van diep oranje, warm geel en gloeiend rood. Het was alsof de natuur nog even haar mooiste kleuren liet zien voordat ze zich terugtrekt in de rust en stilte van de winter. Maar terwijl ik daar stond, kwam de vraag in me op: waar bevinden we ons nu eigenlijk op het jaarwiel? En wat gebeurt er precies in deze overgang van herfst naar winter? Met Yule – de viering van de winterwende – die op 21 december voor de deur staat, begint de winter officieel. Maar deze tussentijd, deze overgangsfase, lijkt zo bijzonder en krachtig. Het is alsof de natuur zich voorbereidt op iets dieps, iets dat vaak over het hoofd wordt gezien in ons moderne, haastige leven.

De Herfstrust: Een Laatste Glimp van Leven en Kleur

De herfst, die we nu nog volop ervaren, is een seizoen van overvloed en loslaten. De bomen werpen hun bladeren af, geven hun laatste kleuren prijs en bereiden zich voor op de koude maanden. Deze tijd van het jaar heeft een bijzondere magie. De frisse geur van vochtige aarde, het kraken van gevallen bladeren onder onze voeten, en de zachte mist die de vroege ochtenden omhult – alles voelt intens, levendig en toch doordrenkt van vergankelijkheid.

We bevinden ons nu op een kantelpunt, in de laatste adem van de herfst. Dit seizoen nodigt ons uit om na te denken over wat we achter ons laten, om los te laten wat niet langer dient. Net zoals de natuur zich van oude bladeren ontdoet, mogen wij ook onze ‘oude bladeren’ laten vallen: gedachten, patronen of zorgen die we niet meer willen meenemen naar het nieuwe jaar. Dit proces van loslaten is een voorbereiding op de winter, een fase van stilte en introspectie.

De Donkere Tijd en de Wijsheid van Stilte

Vanaf Samhain, het Keltische nieuwjaarsfeest op 31 oktober, gaan we de donkerste tijd van het jaar in. De dagen worden korter, de nachten langer, en de natuur trekt zich langzaam terug. Dit wordt vaak ervaren als een tijd van naar binnen keren, zowel letterlijk als figuurlijk. De natuur ademt in en wij ademen mee. Het is alsof de wereld om ons heen zich klaarmaakt voor een periode van rust en reflectie.

Op het jaarwiel bevindt deze periode zich tussen de herfst en de winter, een seizoen dat symbool staat voor het laten rusten van zaden in de aarde. Wat we nu zaaien in onze gedachten en intenties, krijgt in de winter de tijd om te rijpen. De stilte van deze donkere periode heeft een eigen wijsheid. Het is een uitnodiging om niet alleen stil te staan bij wat we loslaten, maar ook bij wat we willen voeden in onszelf, wat in het donker mag groeien voordat het in de lente weer tot leven komt.

Yule: De Winterwende en het Licht dat Terugkeert

De overgang naar de winter vindt officieel plaats op 21 december, tijdens de winterwende, ook wel Yule genoemd. Dit moment markeert het dieptepunt van de donkere periode. Op de kortste dag en de langste nacht van het jaar vieren we het terugkerende licht. Na Yule beginnen de dagen weer langzaam langer te worden. Hoewel de winter nog maar net begint, draagt de belofte van de zon in zichzelf al de hoop van nieuw leven en groei.

In deze tijd draait alles om balans en hernieuwing. Yule herinnert ons eraan dat, zelfs in de diepste duisternis, het licht nooit helemaal verdwijnt. Het is een tijd om naar binnen te keren, om warmte te vinden bij elkaar en ons voor te bereiden op het nieuwe dat zal komen. In de natuur lijkt alles stil, maar onder de grond gebeurt er van alles – wortels groeien, zaden worden gevoed en slapende knoppen wachten op hun tijd om uit te komen.

De Betekenis van de Overgang

Deze overgang van herfst naar winter is intens en rijk aan symboliek. Het voelt misschien minder subtiel dan de verandering tussen lente en zomer, omdat het gepaard gaat met een voelbare verschuiving in de energie om ons heen. Waar de lente ons doet ontwaken en de zomer ons uitnodigt om voluit te leven, nodigt de herfst ons uit tot reflectie en de winter tot bezinning. Er is een diepe schoonheid in deze cyclus van het jaar: het herinnert ons aan de eeuwige beweging van leven, dood en wedergeboorte.

Als we stilstaan bij deze overgang, krijgen we de kans om ons opnieuw te verbinden met de ritmes van de natuur. We kunnen voelen dat, net als de natuur, ook wij rust en stilte nodig hebben om uiteindelijk opnieuw tot bloei te komen. Deze periode leert ons dat het loslaten, het wachten, en de stilte hun eigen betekenis hebben – net zoals de kleurrijke overvloed van de herfst en het licht van de zomer.

Dus terwijl ik door het herfstbos loop en de kleuren bewonder, laat ik me meevoeren door deze overgang. Het is een tijd van naar binnen keren, van geduld en vertrouwen. Want zoals de natuur zich klaarmaakt voor de winter, zo bereiden wij ons voor op wat komen gaat. De overgang naar winter is niet het einde van iets, maar het begin van een nieuwe cyclus. Een tijd om te rusten, te koesteren en te dromen – in de stilte, met de belofte van licht dat altijd terug zal keren.

💕✨ Geniet van alle magie die deze tijd te bieden heeft!

Persephone

Mme BluestockingLeave a comment

Even iets persoonlijk met jullie delen: Persephone, de godin die gevangen zit tussen twee werelden, symboliseert voor mij de cyclische aard van het leven, de balans tussen licht en duisternis, en de kracht van wedergeboorte. Mijn werk rond Persephone gaat niet alleen over haar mythologische verhaal, maar ook over de innerlijke strijd die we allemaal ervaren tussen transformatie en het behouden van onze wortels.

Persephone, als de dochter van Demeter, godin van de oogst, werd ontvoerd door Hades naar de onderwereld. Terwijl haar afwezigheid de aarde in een eeuwige winter bracht, zorgde haar terugkeer elke lente voor het opnieuw bloeien van de natuur. Dit dualisme van leven en dood, afwezigheid en aanwezigheid, en haar transformatie van onschuld naar wijsheid, vormt de kern van mijn kunstwerken.

Symboliek van Bloemen en Takken:

In mijn kunstwerken van Persephone combineer ik bloemen, die haar terugkeer naar de aarde symboliseren, met dorre takken, die verwijzen naar haar tijd in de onderwereld. Deze elementen worden verweven met haar lichaam om haar voortdurende dualiteit te benadrukken.


Uitdrukking van Transformatie:

Haar gezicht is vaak een mix van serene acceptatie en melancholie, verwijzend naar haar lot om elke keer opnieuw te transformeren tussen leven en dood. Ik werk met zachte lijnen in haar gelaatstrekken om haar innerlijke kracht en schoonheid te tonen, zelfs in tijden van duisternis.


Natuurlijke Texturen:

De ruwe texturen van de klei weerspiegelen het organische proces van verval en wedergeboorte. Ik gebruik natuurlijke materialen zoals takken en bladeren om de transformatieprocessen van de natuur te integreren in mijn sculpturen.


Verbinding met de Seizoenen:

In mijn werk met Persephone probeer ik het idee te vangen dat alle cycli – zowel in de natuur als in ons leven – voortkomen uit verandering. Haar verhaal is een metafoor voor de seizoenen, maar ook voor de constante veranderingen die we doormaken in ons eigen leven. Het is een herinnering dat, zelfs in de donkerste tijden, er altijd een belofte van nieuw begin en groei is.#transformatie

De Mythe van de Zonnebloem: Een Ode aan Onbeantwoorde Liefde

Mme BluestockingLeave a comment

Een prachtige zonnebloem 🌻 in eigen tuin staat heerlijk met haar hoofdje naar de zon gericht. Kennen jullie eigenlijk de mythe van de zonnebloem? 

Er was eens een nimf, een soort waterelfje, die Clytia heette. Ze woonde in een mooie tuin vol bloemen en beekjes. Clytia had een groot geheim: ze was verliefd, smoorverliefd, op Apollo, de god van de zon. Elke dag reed Apollo door de hemel in zijn gouden zonnewagen, en Clytia kon haar ogen niet van hem afhouden. Ze vond hem zó mooi, met zijn stralende gezicht en warme glimlach!

Maar Apollo, die zag Clytia niet echt staan. Zijn hart klopte voor iemand anders, een andere nimf genaamd Leucothea. Dit maakte Clytia erg verdrietig, want ze wilde niets liever dan dat Apollo haar ook zou zien en van haar zou houden. Ze werd zo jaloers dat ze Leucothea’s geheim aan haar strenge vader vertelde, in de hoop dat Apollo dan toch bij haar zou komen. Maar in plaats daarvan werd Leucothea’s vader boos en liet hij zijn dochter opsluiten. Dit maakte Apollo erg verdrietig en hij wilde helemaal niets meer te maken hebben met Clytia.

Clytia was diep bedroefd. Ze kon niet meer eten, niet meer slapen, en elke dag zat ze op een rots, alleen maar kijkend naar Apollo die door de lucht reed. Ze hoopte dat hij haar ooit zou opmerken en haar liefde zou beantwoorden. Maar dat gebeurde niet.

Langzaam begon Clytia te veranderen. Haar voeten begonnen wortels te krijgen die zich in de grond vastzetten. Haar armen veranderden in lange groene bladeren en haar gezicht werd een grote, gele bloem die altijd naar de zon gedraaid stond. Zo werd Clytia een zonnebloem.

Nu nog steeds, elke dag, draait de zonnebloem haar gezicht naar de zon, van zonsopgang tot zonsondergang, alsof ze Apollo nog steeds volgt en hoopt dat hij haar ooit zal zien.

En dat is waarom zonnebloemen altijd naar de zon draaien. Ze zijn een herinnering aan Clytia’s grote, maar trieste liefde voor Apollo – een liefde die bleef duren, zelfs toen ze een bloem werd.

Een eerlijk verhaal

Mme Bluestocking5 Comments

Wanneer ik buiten in de natuur ben, voel ik me sterk en in staat om mezelf te dragen. Maar op andere momenten, wanneer ik in gezelschap ben met iemand, breek ik soms, huil ik, en voel ik me gebroken. Als iemand (zoals een vreemde) mij beterschap wenst, schieten de tranen in mijn ogen. Wat een mooie, lieve wens; dat is precies wat ik zelf ook zo graag wil.

Sinds kort maak ik beelden in mijn atelier in de achtertuin. Het is een fijne, rustgevende ruimte waar ik helemaal mezelf kan zijn, met al mijn donkere schaduwkanten en barsten. Daar hoor ik de stemmen in mijn hart en ziel, maar ik mag ze ook laten vloeien uit mijn ogen en handen.

Ik merk dat ik me als vrouw steeds meer anders voel dan een man. De laatste maanden draag ik elke dag een rok. Misschien biedt een jurk of rok me bescherming, als een cirkel om me heen die verhult wat eronder zit. Terwijl ik hier zit te schrijven, realiseer ik me dat ik mezelf nooit goed heb beschermd in mijn leven. Mensen konden altijd maar doen en zeggen wat ze wilden tegen mij. Ik voel nu dat ik dat niet langer kan volhouden; ik moet mijn leven in eigen handen nemen en mezelf beschermen tegen wat me overkomt of is overkomen. Ze noemen dat vaak ‘patronen doorbreken’.

Patronen zijn fascinerend. Op stof, papier of zand kunnen ze er prachtig en rustgevend uitzien, met hun ritme en herhalende figuren. Maar zoals bij alles wat je lang genoeg doet, wordt het iets normaals, ook al voelt het in het begin vreemd. Gek genoeg vertelde een lijkschouwer in mijn droom vannacht me hetzelfde, toen ik hem aansprak op hoe hij een dode vrouw aan het strelen was.

Patronen doorbreken is moeilijk, want het verstoort de orde. Stel je een bakje zand voor met lagen van verschillende kleuren. In het begin zijn de lagen mooi en helder van elkaar te onderscheiden. Maar als je erin begint te woelen, dan raken de kleuren vermengd en wordt het onrustig. Dat is precies wat er nu gebeurt in mijn leven, in mijn lichaam, en in mijn ziel.

Mijn doel? Ik gebruik liever niet het woord ‘hoop’, want iemand zei ooit tegen me dat hoop uitgestelde teleurstelling is, hoe negatief dat ook klinkt. Dus mijn doel is om lang genoeg in mijn ‘bakje’ aan het werk te blijven om een nieuw patroon te creëren. Een patroon dat verbonden is met de natuurlijke wereld en met (zelf)liefde. Om weer waarde te voelen, om weer te ontdekken wie ik ben in plaats van wie anderen denken dat ik ben. Voor nu ben ik een vrouw die zich bewust is geworden van hoe het niet hoort te zijn.

De Seizoenen van Groei: Omarming van Rust en Vernieuwing

Mme BluestockingLeave a comment

::English translation below :: 🌿

Terwijl ik door dit huidige seizoen van mijn leven navigeer, word ik herinnerd aan de natuurlijke ritmes en cycli die de wereld om ons heen beheersen. Net als de bomen die het landschap sieren, met hun takken die zich naar de hemel uitstrekken, bevind ik me ook in een periode van rust, een tijd waarin zichtbare groei lijkt te vertragen, maar onder het oppervlak diepgaande veranderingen plaatsvinden.

Net zoals de appelboom of vijgenboom in mijn tuin die niet het hele jaar door vruchten draagt, zijn er momenten in ons leven waarin we de stilte, de stille voorbereiding en de subtiele transformaties die buiten het zicht plaatsvinden, moeten omarmen. Het is binnen deze perioden van rust dat de fundamenten voor toekomstige bloei worden gelegd, wortels die dieper reiken en kracht verzamelen voor de komende seizoenen.

De Cyclus van de Appelboom

Denk aan de appelboom, die in de lente in een explosie van bloesems uitbarst, elke delicate bloem een belofte van de vruchten die komen. Naarmate de dagen warmer worden, maken die bloesems plaats voor kleine, groene appels, die zwellen en rijpen onder de zomerse zon. In de herfst staat de boom beladen met zijn oogst, zijn gaven aan de wereld aanbiedend. Maar als de winter nadert, verliest de boom zijn bladeren en gaat hij een periode van rust in.

Gedurende deze tijd is de boom niet inactief. Zijn energieën worden naar binnen gericht, naar de wortels en de innerlijke werking die hem door de koude maanden heen zal dragen. Dit stille seizoen is cruciaal; het stelt de boom in staat om middelen te sparen, te herstellen en zich voor te bereiden op de volgende cyclus van groei en vruchtbaarheid. Zonder deze rust zou de boom niet jaar na jaar kunnen blijven gedijen.

De Wijsheid van de Vijgenboom

Ook de vijgenboom volgt een vergelijkbaar patroon. In de lente en zomer produceert hij zijn weelderige, zoete vruchten, tot vreugde van iedereen die zijn gaven komt oogsten. Maar in de herfst vertraagt de vijgenboom. Zijn bladeren vallen en hij gaat een rustfase in. Onder de oppervlakte verzamelt de vijgenboom kracht, zodat hij opnieuw zijn rijke, voedzame vruchten kan voortbrengen wanneer de tijd rijp is.

Persoonlijke Reflecties

In dit huidige seizoen van mijn leven vind ik troost in de lessen die deze bomen bieden. Er is een schoonheid in het begrijpen dat groei niet altijd zichtbaar hoeft te zijn. Soms gebeurt de meest betekenisvolle vooruitgang in de stilte, in de rustige momenten waarin we pauzeren, reflecteren en onszelf toestaan om gewoon te zijn.

Ik leer dit seizoen van mijn leven te waarderen, te erkennen dat net zoals de appel- en vijgenbomen hun periode van rust nodig hebben, ik dat ook nodig heb. Het is een tijd om mijn wortels te voeden, om diep in mijn passies en dromen te duiken, en om mezelf voor te bereiden op de levendige groei die voor me ligt. Dit seizoen van rust is geen pauze in mijn reis, maar een vitaal onderdeel ervan, een tijd voor verjonging en vernieuwing.

Terwijl ik uitkijk naar de toekomst, doe ik dat met het begrip dat de vruchten van mijn arbeid op hun eigen tijd zullen komen. Er is geen haast nodig, want elk seizoen brengt zijn eigen gaven en lessen. Voor nu zal ik de stilte omarmen, wetende dat onder het oppervlak diepgaande groei plaatsvindt, die het podium klaarmaakt voor de bloei en overvloed die wacht. 🌱

Door dit seizoen van rust te omarmen, word ik herinnerd aan de cyclische aard van het leven en de inherente wijsheid in de natuurlijke wereld. Door mezelf af te stemmen op deze ritmes, vind ik vrede en doelgerichtheid, vertrouwend dat de vruchten van mijn inspanningen uiteindelijk zullen rijpen, net zoals de appelboom en de vijgenboom hun vruchten opnieuw zullen dragen in mijn tuin.

Laten we de stille seizoenen eren, de tijden van innerlijke groei en voorbereiding. Want in deze momenten leggen we de basis voor onze toekomstige successen, en begrijpen we de diepere cycli die ons leven vormen.

🌿 The Seasons of Growth: Embracing Dormancy and Renewal

As I navigate through this current season of my life, I am reminded of the natural rhythms and cycles that govern the world around us. Like the trees that dot the landscape, with their branches stretching skyward, I too find myself in a period of dormancy, a time where visible growth may seem to slow, but beneath the surface, profound changes are taking place.

Just as the apple tree or fig tree does not bear fruit throughout the entire year, there are moments in our lives where we must embrace the stillness, the quiet preparation, and the subtle transformations that occur away from the public eye. It is within these periods of rest that the foundations for future flourishing are laid, roots stretching deeper, gathering strength for the seasons to come.

The Apple Tree’s Cycle

Consider the apple tree, which bursts into a flurry of blossoms in the spring, each delicate flower a promise of the fruits to come. As the days grow warmer, those blossoms give way to small, green apples, which swell and ripen under the summer sun. By autumn, the tree stands laden with its bounty, offering its gifts to the world. Yet, as winter approaches, the tree sheds its leaves and enters a period of dormancy.

During this time, the tree is not idle. Its energies are redirected inward, towards the roots and the inner workings that will sustain it through the cold months. This quiet season is crucial; it allows the tree to conserve resources, to repair, and to prepare for the next cycle of growth and fruit-bearing. Without this rest, the tree could not continue to thrive year after year.

The Fig Tree’s Wisdom

The fig tree, too, follows a similar pattern. In spring and summer, it produces its lush, sweet fruits, delighting all who come to harvest its offerings. But come autumn, the fig tree slows down. Its leaves fall, and it enters a phase of rest. Beneath the surface, the fig tree is gathering strength, ensuring that it can once again produce its rich, nourishing fruits when the time is right.

Personal Reflections

In this current season of my life, I find solace in the lessons these trees offer. There is a beauty in understanding that growth does not always manifest in outward, visible ways. Sometimes, the most significant progress happens in the stillness, in the quiet moments where we pause, reflect, and allow ourselves to simply be.

I am learning to honor this period of my life, to recognize that just as the apple and fig trees need their time of dormancy, so do I. It is a time to nurture my roots, to delve deep into my passions and dreams, and to prepare myself for the vibrant growth that lies ahead. This season of rest is not a pause in my journey, but a vital part of it, a time for rejuvenation and renewal.

As I look forward to the future, I do so with the understanding that the fruits of my labor will come in their own time. There is no need to rush, for each season brings its own gifts and lessons. For now, I will embrace the quiet, knowing that beneath the surface, profound growth is unfolding, setting the stage for the blossoming and bounty that awaits.

In embracing this season of dormancy, I am reminded of the cyclical nature of life and the inherent wisdom in the natural world. By aligning myself with these rhythms, I find peace and purpose, trusting that in time, the fruits of my endeavors will come to fruition, just as surely as the apple tree and the fig tree will bear their fruits once more.

So, let us honor the quiet seasons, the times of inward growth and preparation. For in these moments, we lay the groundwork for our future successes, and we come to understand the deeper cycles that shape our lives.

Savouring Summer Spirituality

Mme BluestockingLeave a comment
Our Camper road trips spring to mind!

:: Dutch version below 🌷::

An Invitation based on savoring summer spirituality by living by life’s labyrinth who wrote: What comes to mind when you think of summer spirituality? I would love to know.

When I think of summer spirituality, several themes and images come to mind, each deeply intertwined with my life in The Hague.

Daily walks in nature

Connection with Nature: Summer invites a profound connection with the natural world. As a beekeeper, I witness the intricate dance of bees amidst blooming flowers, a testament to nature’s harmony and vitality. My pottery studio, nestled in the garden, becomes a sanctuary where I mold clay, inspired by the vibrant life surrounding me. The warm sun, gentle breeze, and the hum of bees are constant companions, grounding me in the beauty of the present moment.

@imkerijbuytendelft

Sunlight and Energy: The sun, a powerful symbol of life and renewal, energizes my spirit. Summer’s abundant sunlight fuels not only my garden but also my soul, infusing each day with a sense of vitality. The longer days allow for extended moments of reflection and creativity, whether it’s in the garden, the studio, or simply basking in the sun’s warmth with my Shetland sheepdog, Amna, at my side.

Amna the Sheltie

Growth and Abundance: This season of growth mirrors my personal and spiritual journey. The garden flourishes, reflecting the inner cultivation of qualities I’ve nurtured over the years. The Year Wheel, with its cycles of nature, guides me to celebrate the abundance of life, be it the thriving bees, the blooming flowers, or the fruits of my labor in the pottery studio.

@thedirtypotter

Community and Celebration: Summer is a time of festivals and gatherings, and our home often becomes a hub of activity. Celebrating the summer solstice with family and friends, sharing stories and laughter around the bonfire, strengthens our bonds. My teenagers, vibrant and full of life, remind me of the joy found in community and shared experiences.

LEGOLAND, Denmark, 2024

Mindfulness and Presence: The leisurely pace of summer encourages mindfulness. Whether it’s the sound of waves during a beach walk, the rustle of leaves in the forest, or the warmth of the sun on my skin, I embrace the present moment fully. My Siamese cats, with their serene presence, are daily reminders to slow down and appreciate the simple joys of life.

Siem & Ming

Rejuvenation and Playfulness: Summer brings a sense of playfulness and freedom. It’s a time to relax, take short family trips, and rejuvenate. The playful energy of my children, the delight in discovering new places, and the sheer joy of being outdoors all contribute to a spiritually enriching experience.

In Stockholm , Sweden, 2024

Reflection and Gratitude: The long evenings and quiet mornings of summer provide moments of reflection and gratitude. As we celebrate twenty years of marriage this year, my husband and I often find ourselves reminiscing about our journey together, expressing gratitude for our shared life and planning for the future.

After 20 years of marriage

Cultural and Spiritual Practices: Living according to the Year Wheel, I honor the cycles of nature through specific rituals and practices. The summer solstice is a highlight, a time for reflection, intention-setting, and celebration. These practices, rooted in tradition, deepen my spiritual connection to the earth and its rhythms.

Nature is a part of me and I’m part of nature

Summer spirituality, for me, is a rich tapestry of warmth, growth, connection, and renewal. It invites a deeper relationship with nature, community, and oneself, enriching my life in ways both profound and simple.

🌷

Als ik aan zomerse spiritualiteit denk, komen verschillende thema’s en beelden in me op, die allemaal nauw verbonden zijn met mijn leven in Den Haag.

Verbondenheid met de natuur: De zomer nodigt uit tot een diepe verbondenheid met de natuurlijke wereld. Als imker zie ik de ingewikkelde dans van bijen te midden van bloeiende bloemen, een bewijs van de harmonie en vitaliteit van de natuur. Mijn pottenbakkerij, genesteld in de tuin, wordt een heiligdom waar ik klei vormgeef, geïnspireerd door het weelderige leven om me heen. De warme zon, zachte bries en het gezoem van bijen zijn constante metgezellen, die me verankeren in de schoonheid van het huidige moment.

Zonlicht en energie: De zon, een krachtig symbool van leven en vernieuwing, geeft mijn geest energie. Het overvloedige zonlicht in de zomer voedt niet alleen mijn tuin, maar ook mijn ziel, en vult elke dag met een gevoel van vitaliteit. De langere dagen bieden uitgebreide momenten van reflectie en creativiteit, of het nu in de tuin, de studio, of gewoon genietend van de warmte van de zon met mijn Shetland Sheepdog, Amna, aan mijn zijde is.

Groei en overvloed: Dit seizoen van groei weerspiegelt mijn persoonlijke en spirituele reis. De tuin bloeit, wat de innerlijke ontwikkeling van kwaliteiten weerspiegelt die ik door de jaren heen heb gekoesterd. Het jaarwiel, met zijn natuurcycli, leidt me om de overvloed van het leven te vieren, of het nu de bloeiende bijen, de bloeiende bloemen, of de vruchten van mijn arbeid in de pottenbakkerij zijn.

Gemeenschap en viering: De zomer is een tijd van festivals en bijeenkomsten, en ons huis wordt vaak een centrum van activiteit. Het vieren van de zonnewende met familie en vrienden, verhalen delen en lachen rond het kampvuur, versterkt onze banden. Mijn tieners, levendig en vol leven, herinneren me aan de vreugde die te vinden is in gemeenschap en gedeelde ervaringen.

Mindfulness en aanwezigheid: Het ontspannen tempo van de zomer moedigt mindfulness aan. Of het nu het geluid van golven tijdens een strandwandeling is, het ritselen van bladeren in het bos, of de warmte van de zon op mijn huid, ik omarm het huidige moment volledig. Mijn Siamese katten, met hun serene aanwezigheid, zijn dagelijkse herinneringen om te vertragen en de eenvoudige vreugden van het leven te waarderen.

Verjonging en speelsheid: De zomer brengt een gevoel van speelsheid en vrijheid. Het is een tijd om te ontspannen, korte familietrips te maken en te verjongen. De speelse energie van mijn kinderen, het plezier in het ontdekken van nieuwe plaatsen, en de pure vreugde van buiten zijn dragen allemaal bij aan een spiritueel verrijkende ervaring.

Reflectie en dankbaarheid: De lange avonden en stille ochtenden van de zomer bieden momenten van reflectie en dankbaarheid. Terwijl we dit jaar twintig jaar huwelijk vieren, vinden mijn man en ik onszelf vaak terug in het herbeleven van onze gezamenlijke reis, dankbaarheid uiten voor ons gedeelde leven en plannen maken voor de toekomst.

Culturele en spirituele praktijken: Levend volgens het jaarwiel eer ik de cycli van de natuur door middel van specifieke rituelen en praktijken. De zonnewende is een hoogtepunt, een tijd voor reflectie, het stellen van intenties en viering. Deze praktijken, geworteld in traditie, verdiepen mijn spirituele verbondenheid met de aarde en haar ritmes.

Zomerse spiritualiteit is voor mij een rijk tapijt van warmte, groei, verbondenheid en vernieuwing. Het nodigt uit tot een diepere relatie met de natuur, de gemeenschap en jezelf, en verrijkt mijn leven op zowel diepgaande als eenvoudige manieren.

The Dutch “Elfje”

Mme BluestockingLeave a comment
Sunset

:: Dutch version below 🌷::

The “elfje” is a form of short, structured poetry that originated in Dutch and consists of eleven words arranged in a specific format across five lines. While this particular form is not commonly recognized in English by the name “elfje,” the structure and concept can certainly be used and appreciated by English speakers.

Here’s the structure of an elfje:

• Line 1: One word

• Line 2: Two words

• Line 3: Three words

• Line 4: Four words

• Line 5: One word (summarizing or reflecting on the poem)

In total thus consisting of eleven (11) words.

An English example of an elfje might look like this:

Stockholm

Protesters gather

Voices raised high

Change in the air

Hope

Or like this:

Streets

Filled with

Banners and voices

Echoing calls for justice

Unity

Or even like this:

Sunset

Campsite quiet

Waves gently lapping

Nature’s embrace, peaceful night

Rest

Or like this:

Picnic

Lake shimmering

Sunlight dancing bright

Laughter and simple meal

Joy

While the term “elfje” itself is not widely used in English poetry, the idea of creating poems with a strict word count or syllable pattern is a common exercise in various forms, such as haikus or cinquains. The elfje structure can be a fun and creative way to express ideas succinctly in any language.

Give it a try and share it in the comments. I would love to see your thoughts

🌷

Het “elfje” is een vorm van korte, gestructureerde poëzie die zijn oorsprong vindt in het Nederlands en bestaat uit elf woorden, gerangschikt in een specifiek format over vijf regels. Hoewel deze specifieke vorm in het Engels niet algemeen wordt herkend onder de naam “elfje”, kan de structuur en het concept zeker worden gebruikt en gewaardeerd door Engelssprekenden.

Hier is de structuur van een elfje:

  • Regel 1: Eén woord
  • Regel 2: Twee woorden
  • Regel 3: Drie woorden
  • Regel 4: Vier woorden
  • Regel 5: Eén woord (samenvattend of reflecterend op het gedicht)

Een Engels voorbeeld van een elfje kan er zo uitzien:

Stockholm Protesters gather Voices raised high Change in the air Hope

Of zo:

Streets Filled with Banners and voices Echoing calls for justice Unity

Of zelfs zo:

Sunset Campsite quiet Waves gently lapping Nature’s embrace, peaceful night Rest

Of zo:

Picnic Lake shimmering Sunlight dancing bright Laughter and simple meal Joy

Hoewel de term “elfje” zelf niet wijdverbreid wordt gebruikt in Engelse poëzie, is het idee om gedichten te maken met een strikt woordenaantal of lettergreeppatroon een veel voorkomende oefening in verschillende vormen, zoals haiku’s of cinquains. De elfjestructuur kan een leuke en creatieve manier zijn om ideeën beknopt uit te drukken in elke taal.

Voices of Change in Stockholm

Mme Bluestocking2 Comments
Stockholm

:: Dutch version below 🌷::

:: Today I wrote this poem about our day in Stockholm; based on this travel writing blog post. If you want to learn How to Start Writing a Poem Like a Real Poet; I have written a short how to guide to help you here. Also the analysis of the Poem you can find here.

In Stockholm’s heart, where old meets new, Today the streets bore witness, too. With banners high and voices loud, A sea of people, a fervent crowd.

In Gamla Stan, where cobbles lay, We roamed through history’s grand display. The palace stood, the cathedral soared, While modern voices now implored.

The English Bookstore, a quiet nook, Held tales of protest in each book. We left with words to fuel our way, Into the countryside’s calm bay.

Lakes mirrored skies in tranquil grace, We found a quiet, sacred place. A picnic by the water’s edge, A meal beneath the sun’s warm pledge.

Yet as the day gave way to night, Stockholm’s streets still held their light. Protesters marched for change and right, Their echoes lasting through the night.

Young and old, they came as one, Beneath the fading Swedish sun. For justice, climate, and a voice, They gathered here, they made their choice.

With each step forward, each chant clear, The city listened, lent an ear. And in their eyes, a hopeful gleam, A future brighter than they’d dream.

In Stockholm’s dusk, a promise born, That even in the quiet morn, The calls for justice, loud and plain, Would rise and echo once again.

So ends the day, with hope alight, In Sweden’s cities, calm and bright. A testament to voices heard, To change ignited by a word.

🌷

Stemmen van Verandering in Stockholm In het hart van Stockholm, waar oud nieuw ontmoet, Vandaag getuigden de straten ook. Met banners hoog en stemmen luid, Een zee van mensen, een vurige menigte.

In Gamla Stan, waar keien liggen, Wandelden we door de grootse vertoning van de geschiedenis. Het paleis stond, de kathedraal torende hoog, Terwijl moderne stemmen nu smeekten.

De Engelse Boekhandel, een stille hoek, Bevatte verhalen van protest in elk boek. We vertrokken met woorden om onze weg te voeden, Naar de rustige baai van het platteland.

Meren weerspiegelden hemels in rustige gratie, We vonden een stille, heilige plek. Een picknick aan de waterkant, Een maaltijd onder de warme belofte van de zon.

Maar toen de dag plaats maakte voor de nacht, Behielden de straten van Stockholm hun licht. Protesteerders marcheerden voor verandering en recht, Hun echo’s hielden de hele nacht aan.

Jong en oud, ze kwamen als één, Onder de vervagende Zweedse zon. Voor gerechtigheid, klimaat en een stem, Verzamelden ze hier, maakten hun keuze.

Met elke stap vooruit, elke duidelijke kreet, Luisterde de stad, leende een oor. En in hun ogen, een hoopvolle glans, Een toekomst helderder dan ze hadden gedroomd.

In de schemering van Stockholm, werd een belofte geboren, Dat zelfs in de stille ochtend, De oproepen voor gerechtigheid, luid en duidelijk, Opnieuw zouden stijgen en weerklinken.

Zo eindigt de dag, met hoop verlicht, In de steden van Zweden, kalm en helder. Een testament voor gehoorde stemmen, Voor verandering aangewakkerd door een woord.