Wanneer ik buiten in de natuur ben, voel ik me sterk en in staat om mezelf te dragen. Maar op andere momenten, wanneer ik in gezelschap ben met iemand, breek ik soms, huil ik, en voel ik me gebroken. Als iemand (zoals een vreemde) mij beterschap wenst, schieten de tranen in mijn ogen. Wat een mooie, lieve wens; dat is precies wat ik zelf ook zo graag wil.
Sinds kort maak ik beelden in mijn atelier in de achtertuin. Het is een fijne, rustgevende ruimte waar ik helemaal mezelf kan zijn, met al mijn donkere schaduwkanten en barsten. Daar hoor ik de stemmen in mijn hart en ziel, maar ik mag ze ook laten vloeien uit mijn ogen en handen.
Ik merk dat ik me als vrouw steeds meer anders voel dan een man. De laatste maanden draag ik elke dag een rok. Misschien biedt een jurk of rok me bescherming, als een cirkel om me heen die verhult wat eronder zit. Terwijl ik hier zit te schrijven, realiseer ik me dat ik mezelf nooit goed heb beschermd in mijn leven. Mensen konden altijd maar doen en zeggen wat ze wilden tegen mij. Ik voel nu dat ik dat niet langer kan volhouden; ik moet mijn leven in eigen handen nemen en mezelf beschermen tegen wat me overkomt of is overkomen. Ze noemen dat vaak ‘patronen doorbreken’.
Patronen zijn fascinerend. Op stof, papier of zand kunnen ze er prachtig en rustgevend uitzien, met hun ritme en herhalende figuren. Maar zoals bij alles wat je lang genoeg doet, wordt het iets normaals, ook al voelt het in het begin vreemd. Gek genoeg vertelde een lijkschouwer in mijn droom vannacht me hetzelfde, toen ik hem aansprak op hoe hij een dode vrouw aan het strelen was.
Patronen doorbreken is moeilijk, want het verstoort de orde. Stel je een bakje zand voor met lagen van verschillende kleuren. In het begin zijn de lagen mooi en helder van elkaar te onderscheiden. Maar als je erin begint te woelen, dan raken de kleuren vermengd en wordt het onrustig. Dat is precies wat er nu gebeurt in mijn leven, in mijn lichaam, en in mijn ziel.
Mijn doel? Ik gebruik liever niet het woord ‘hoop’, want iemand zei ooit tegen me dat hoop uitgestelde teleurstelling is, hoe negatief dat ook klinkt. Dus mijn doel is om lang genoeg in mijn ‘bakje’ aan het werk te blijven om een nieuw patroon te creëren. Een patroon dat verbonden is met de natuurlijke wereld en met (zelf)liefde. Om weer waarde te voelen, om weer te ontdekken wie ik ben in plaats van wie anderen denken dat ik ben. Voor nu ben ik een vrouw die zich bewust is geworden van hoe het niet hoort te zijn.
Leave a Reply